Ik zal beginnen met het CB. Aangezien onze kleine man 14 maanden oud is mocht hij weer voor een APK'tje naar het CB. Inmiddels is hij 81 centimeter lang en weegt hij 10,9 kilo. Volgens manlief was het gewicht iets onder het lijntje gezakt en de lengte boven het lijntje gestegen.
De planning was dat papa én mama mee zouden gaan naar het CB maar helaas lukte het mama die dag niet uit bed te komen zonder draaiend op haar benen te staan met gigantische hoofdpijn, overal spierpijn, oorpijn, enzovoorts. Griepverschijnselen dus. Gelukkig was dit maar kort en is inmiddels manlief ook aan de beurt geweest en zijn we nu weer allemaal beter.
Hoe dan ook; manlief ging alleen met zoonlief naar het CB waar meneer dus goedgekeurd werd en zijn BMR prik kreeg. Hier kan hij na 5-14 dagen na die tijd nog last van krijgen. We zullen zien.
Verder gaat het prima met onze smurf. Hij ging nog een paar keer testen hoe papa en mama het gillen aan tafel vonden maar toen hij elke keer bij het gillen omgedraaid werd met de stoel was de lol er snel af.
Elke woensdagavond kijk ik op RTL 4 naar het programma "met open armen". Prachtig!
Manlief en ik hebben in het verleden het zogenaamde "STAP-programma" gevolgd bij de pleegzorg. Dit heeft verder geen concreet gevolg gehad omdat ik toen mijn ongeval kreeg maar ons hart is niet veranderd.
We hebben zelfs wel eens gezegd dat we wel aan adoptie zouden denken als we toch zouden voelen dat met onze smurf ons gezin nog niet compleet zou zijn.
Wat we toen nog niet wisten is dat adoptie tussen de 7.000 en 30.000 euro kost. Ja dat het geld kost snap ik wel, maar zo veel? Dat wist ik niet. Idioot eigenlijk. Hoe dan ook; helaas zorgt dat er voor dat het voor ons als "gewone mens" echt niet is weggelegd. Waar zou ik 30.000 euro vandaan moeten halen?! Los van dit alles blijf ik het programma heerlijk vinden om naar te kijken. Hoe lastig moet het zijn voor een peuter om ineens met een meneer en mevrouw mee te moeten die je niet kent en een taal spreken die je nog nooit gehoord hebt in een land waar mensen wonen die er anders uit zien dan jij en anders eten? Maar ja; wat moet je in een kindertehuis? Helaas bestaat dat ook nog steeds in veel landen. En in sommige landen wil je niet weten hoe dat er aan toe gaat...
Ik vind het een mooi iets. Adoptie. Ik snap dat het heel lastig is voor kind én ouders maar ook mooi.
Voor ons niet weggelegd. Ik kijk wel naar "met open armen"
En wat betreft ons gezinnetje; wij zijn gelukkig met ons drietjes. Onze smurf heeft er voor gezorgd dat we geen "stel" meer zijn maar een "gezin". Compleet.
donderdag 20 november 2014
woensdag 12 november 2014
Dreumes met "peutergedrag"
Onze dreumes. Onze kleine grote man. Het is zo verschrikkelijk mooi om te zien dat onze dreumes steeds meer een eigen persoonlijkheidje wordt. Dat hij steeds beter echt kan spelen. Dat hij leert dat je de poes moet aaien, dat je steeds meer woordjes kunt zeggen (en anders gewoon je eigen klank verzint haha), dat je steeds meer van zijn karaktertje gaat zien. Echt prachtig! ZO mooi om dit als papa en mama te mogen zien. Ons kindje groeit. Gelukkig maar.
En hij ontwikkelt zich. Hij heeft fases waarin hij héél boos kan zijn. Hij is dan ergens mee bezig en dan lijkt het alsof hij in zijn hoofd echt wel weet hoe het moet (of denkt te weten) maar het met zijn handen nog net niet lukt. En dan is hij toch boos! Of eigenlijk gefrustreerd.
Daarnaast wordt meneer dan ook ERG boos als hij (net als altijd) de afstandsbediening of mama's telefoon niet mag. Echt; die mag hij nooit maar als hij in zo'n periode zit kan hij daar een verschrikkelijk drama van maken. Compleet met om zich heen slaan, gillen, huilen tot hij zweterig en knalrood is en zich op de grond gooien. Wat soms helpt is "ja jij bent boos he? Ga hier maar even boos zijn (dan zet ik hem even om de hoek in de keuken), mama gaat even bij jou weg" (en dan loop ik terug naar de kamer). Vaak denkt hij dan "huh?" en dan is het snel over maar soms werkt dat ook niet.
Naast deze boosheden kan meneer zichzelf ook pijn doen. Dan gaat hij op de bank staan, bonkt zijn hoofd tegen de muur, kijkt of jij wel naar hem kijkt, kijkt heel zielig en bonkt dan nog harder tegen de muur. Of ditzelfde ritueel tegen de deur. Of tegen de grond. Of met een blokje tegen je hoofd slaan. Echt naar om te zien maar ik probeer er niet te veel aandacht aan te geven want als ik niet reageer dan stopt het vaak na 2 of 3 keer. Soms moet hij dan heel hard huilen en dan troost ik hem maar en probeer hem weer af te leiden. Wat moet je hier anders mee?
Met eten (vooral brood) is meneer ook "peutergedrag" aan het laten zien. Als er geen pindakaas op zit (en nee dat krijg je nou eenmaal niet altijd) dan is dat reden om, zodra je je bordje ziet, héél hard te gaan gillen, met je armen te maaien (en daarbij dus alles op de grond te gooien als ik het niet snel genoeg weg vis), met je hoofd te zwaaien, enz. Dinsdag hebben we hem voor het eerst met maar een halve boterham op (normaal anderhalf) naar de opvang gestuurd. En ondanks dat ik wéét dat kinderen het eten gebruiken als machtsmiddel voelde dat echt heel erg naar! En ja; ik weet dat ik vol moet houden.... Dinsdagmiddag bij de opvang had meneer hetzelfde gedaan. Hij is tot twee keer toe omgedraaid met "nee hoor dat doen we hier niet" met elke keer een nieuwe kans en de derde keer koos meneer eieren voor zijn geld en at hij zonder problemen zijn broodje op.
Vanmorgen at hij 2 stukjes brood. Ik haalde het weg als hij ging maaien/ gillen (dit deed hij maar 1x vanmorgen) en gaf het terug als hij rustig was. Hij ging niet eten. Ik besloot er geen drama van te maken, dus ik deed het brood in een bakje en toen mijn ontbijt op was, mocht ook meneer van tafel. Rond half 9 had meneer honger/ dorst en dus kreeg hij zijn brood van de ochtend. Dit ging zonder problemen achter elkaar op. En daarna nog een banaan. En zijn drinken. Eigenwijsje.
Inmiddels heeft opa de bodem van zijn bedje tot 15cm lager dan de laagste stand gemaakt zodat hij er in geen geval overheen kan klimmen en hij weer veilig in zijn bedje kan liggen.
Hij ligt af en toe te hoesten en met een kleine verkoudheid is ook zijn ene oog weer zeer regelmatig groen.
Los van deze dingen is meneer het overgrote deel van de tijd gewoon zijn vrolijke zelf. Vol met grapjes, grijnzen, sjansen, kletsen en spetteren :-)
Gelukkig maar. Het gaat dus reuzegoed met smurf!
En hij ontwikkelt zich. Hij heeft fases waarin hij héél boos kan zijn. Hij is dan ergens mee bezig en dan lijkt het alsof hij in zijn hoofd echt wel weet hoe het moet (of denkt te weten) maar het met zijn handen nog net niet lukt. En dan is hij toch boos! Of eigenlijk gefrustreerd.
Daarnaast wordt meneer dan ook ERG boos als hij (net als altijd) de afstandsbediening of mama's telefoon niet mag. Echt; die mag hij nooit maar als hij in zo'n periode zit kan hij daar een verschrikkelijk drama van maken. Compleet met om zich heen slaan, gillen, huilen tot hij zweterig en knalrood is en zich op de grond gooien. Wat soms helpt is "ja jij bent boos he? Ga hier maar even boos zijn (dan zet ik hem even om de hoek in de keuken), mama gaat even bij jou weg" (en dan loop ik terug naar de kamer). Vaak denkt hij dan "huh?" en dan is het snel over maar soms werkt dat ook niet.
Naast deze boosheden kan meneer zichzelf ook pijn doen. Dan gaat hij op de bank staan, bonkt zijn hoofd tegen de muur, kijkt of jij wel naar hem kijkt, kijkt heel zielig en bonkt dan nog harder tegen de muur. Of ditzelfde ritueel tegen de deur. Of tegen de grond. Of met een blokje tegen je hoofd slaan. Echt naar om te zien maar ik probeer er niet te veel aandacht aan te geven want als ik niet reageer dan stopt het vaak na 2 of 3 keer. Soms moet hij dan heel hard huilen en dan troost ik hem maar en probeer hem weer af te leiden. Wat moet je hier anders mee?
Met eten (vooral brood) is meneer ook "peutergedrag" aan het laten zien. Als er geen pindakaas op zit (en nee dat krijg je nou eenmaal niet altijd) dan is dat reden om, zodra je je bordje ziet, héél hard te gaan gillen, met je armen te maaien (en daarbij dus alles op de grond te gooien als ik het niet snel genoeg weg vis), met je hoofd te zwaaien, enz. Dinsdag hebben we hem voor het eerst met maar een halve boterham op (normaal anderhalf) naar de opvang gestuurd. En ondanks dat ik wéét dat kinderen het eten gebruiken als machtsmiddel voelde dat echt heel erg naar! En ja; ik weet dat ik vol moet houden.... Dinsdagmiddag bij de opvang had meneer hetzelfde gedaan. Hij is tot twee keer toe omgedraaid met "nee hoor dat doen we hier niet" met elke keer een nieuwe kans en de derde keer koos meneer eieren voor zijn geld en at hij zonder problemen zijn broodje op.
Vanmorgen at hij 2 stukjes brood. Ik haalde het weg als hij ging maaien/ gillen (dit deed hij maar 1x vanmorgen) en gaf het terug als hij rustig was. Hij ging niet eten. Ik besloot er geen drama van te maken, dus ik deed het brood in een bakje en toen mijn ontbijt op was, mocht ook meneer van tafel. Rond half 9 had meneer honger/ dorst en dus kreeg hij zijn brood van de ochtend. Dit ging zonder problemen achter elkaar op. En daarna nog een banaan. En zijn drinken. Eigenwijsje.
Inmiddels heeft opa de bodem van zijn bedje tot 15cm lager dan de laagste stand gemaakt zodat hij er in geen geval overheen kan klimmen en hij weer veilig in zijn bedje kan liggen.
Hij ligt af en toe te hoesten en met een kleine verkoudheid is ook zijn ene oog weer zeer regelmatig groen.
Los van deze dingen is meneer het overgrote deel van de tijd gewoon zijn vrolijke zelf. Vol met grapjes, grijnzen, sjansen, kletsen en spetteren :-)
Gelukkig maar. Het gaat dus reuzegoed met smurf!
donderdag 6 november 2014
Van Zuiderzee naar AMC...
Voor vanochtend hadden we een oproep van het AMC. Ons mannetje heeft, zoals jullie weten, al vanaf het begin "prutoogjes". Nu hebben meer baby's dat en vaak gaat het vanzelf over. Daarom moesten we het aankijken tot hij 9 maanden oud was en daarna zouden ze een inschatting maken. Eenmaal 9 maand oud zijn we dus bij het oogziekenhuis geweest en daar kreeg onze man allerlei testjes en werd besloten dat we op de wachtlijst moesten voor 'traanwegsondage'. Ofwel; het doorprikken van het traanbuisje die verstopt zit. Onze man maakt wel traanvocht aan (net als wij allemaal) alleen normaal wordt dit ook weer onderin je oog afgevoerd en dat zit bij hem verstopt.
Deze ingreep hebben we inmiddels gehad maar dit is niet gelukt; het zat té verstopt. En vanuit het Zuiderzee ziekenhuis werden we doorgestuurd naar het AMC. Vanochtend in alle vroegte (06:50u zaten we in de auto) dus vertrokken naar Amsterdam om zo in te spelen op eventuele files. Onderweg één file gehad maar ruim op tijd in het ziekenhuis waar we eerst een pas aan gingen maken en daarna keurig 10 minuten te vroeg in de wachtkamer aan kwamen. Onze man had er toen al een halve dag op zitten (nou nee op zich valt dat wel mee maar als je bedenkt dat hij echt nog twee keer slaapt op een dag kun je je voorstellen dat de ochtend op deze manier wel snel ging) en wilde vooral ook even LOS in plaats van uit bed in de autostoel en daarna in de kinderwagen. Helaas geen kindvriendelijke wachtkamer op de oogpoli dus een filmpje van Mickey Mouse op papa's telefoon en iets lekkers te snaaien.
Op tijd werden we binnen groepen bij de arts die even keek en zei; oh dit is een duidelijk verhaal. Ik zie het al.
Daarnaast gaf hij aan dat hij graag zo spoedig mogelijk opnieuw een sondage wilde plannen voor onze kleine man. Opnieuw dezelfde ingreep dus? Ja in principe wel. Dat had te maken met soms wat verder door durven gaan. Eventueel wordt er een buisje geplaatst (die later weer verwijderd moet worden). Waarom het deze keer dan wel zou lukken? Nou deze arts beweerde dat in het eerste jaar in 95% van de gevallen een tweede keer in het AMC wél lukt. En in 85% in het tweede jaar. Nu verschilden deze aantallen ook nog wel van welke arts er doorgestuurd werd. De arts die ons geholpen had in Emmeloord was een goede arts zei hij dus of het dan nu zou lukken...?
Hij wilde het in ieder geval proberen. Mocht het nou zo zijn dat deze ingreep weer niet zou lukken moet er echt geopereerd worden; er moet dan een sneetje gemaakt worden bij zijn neusbrug en daar vinden ze hem nu echt nog te jong voor dus als het zo ver moet komen gaat dit opgeschoven worden naar eind volgend jaar.
Hooguit vijf minuten later stonden we weer buiten. Met wel een goede uitleg maar verder niets. Een onderzoek heeft hij niet gedaan; hij wilde even verder kijken maar ons mannetje duwde resoluut zijn arm weg en de arts zei "ah dat kan ook wel als hij onder narcose is". Aangezien deze arts onze vorige arts zo'n goede arts vond, vonden wij dat hij dan ook wel op haar mocht vertrouwen en ons niet voor deze vijf minuten helemaal naar Amsterdam had hoeven komen. In de spits. Door de file. Dit had prima telefonisch gekund denk ik dan...
We wilden ons mannetje niet meteen weer zo'n lange rit vast zetten in de auto dus hebben nog even een kinderafdeling opgezocht waar hij in de wachtkamer nog even gespeeld heeft. Daarna maar weer in de auto. Naar huis. Wachten op de oproep...
Fijn dat we serieus genomen zijn. Fijn dat hij wat wil gaan doen. Fijn dat we uitleg hebben gehad.
Zonde dat we op deze manier een halve dag kwijt waren voor 5 minuten werk...
Deze ingreep hebben we inmiddels gehad maar dit is niet gelukt; het zat té verstopt. En vanuit het Zuiderzee ziekenhuis werden we doorgestuurd naar het AMC. Vanochtend in alle vroegte (06:50u zaten we in de auto) dus vertrokken naar Amsterdam om zo in te spelen op eventuele files. Onderweg één file gehad maar ruim op tijd in het ziekenhuis waar we eerst een pas aan gingen maken en daarna keurig 10 minuten te vroeg in de wachtkamer aan kwamen. Onze man had er toen al een halve dag op zitten (nou nee op zich valt dat wel mee maar als je bedenkt dat hij echt nog twee keer slaapt op een dag kun je je voorstellen dat de ochtend op deze manier wel snel ging) en wilde vooral ook even LOS in plaats van uit bed in de autostoel en daarna in de kinderwagen. Helaas geen kindvriendelijke wachtkamer op de oogpoli dus een filmpje van Mickey Mouse op papa's telefoon en iets lekkers te snaaien.
Op tijd werden we binnen groepen bij de arts die even keek en zei; oh dit is een duidelijk verhaal. Ik zie het al.
Daarnaast gaf hij aan dat hij graag zo spoedig mogelijk opnieuw een sondage wilde plannen voor onze kleine man. Opnieuw dezelfde ingreep dus? Ja in principe wel. Dat had te maken met soms wat verder door durven gaan. Eventueel wordt er een buisje geplaatst (die later weer verwijderd moet worden). Waarom het deze keer dan wel zou lukken? Nou deze arts beweerde dat in het eerste jaar in 95% van de gevallen een tweede keer in het AMC wél lukt. En in 85% in het tweede jaar. Nu verschilden deze aantallen ook nog wel van welke arts er doorgestuurd werd. De arts die ons geholpen had in Emmeloord was een goede arts zei hij dus of het dan nu zou lukken...?
Hij wilde het in ieder geval proberen. Mocht het nou zo zijn dat deze ingreep weer niet zou lukken moet er echt geopereerd worden; er moet dan een sneetje gemaakt worden bij zijn neusbrug en daar vinden ze hem nu echt nog te jong voor dus als het zo ver moet komen gaat dit opgeschoven worden naar eind volgend jaar.
Hooguit vijf minuten later stonden we weer buiten. Met wel een goede uitleg maar verder niets. Een onderzoek heeft hij niet gedaan; hij wilde even verder kijken maar ons mannetje duwde resoluut zijn arm weg en de arts zei "ah dat kan ook wel als hij onder narcose is". Aangezien deze arts onze vorige arts zo'n goede arts vond, vonden wij dat hij dan ook wel op haar mocht vertrouwen en ons niet voor deze vijf minuten helemaal naar Amsterdam had hoeven komen. In de spits. Door de file. Dit had prima telefonisch gekund denk ik dan...
We wilden ons mannetje niet meteen weer zo'n lange rit vast zetten in de auto dus hebben nog even een kinderafdeling opgezocht waar hij in de wachtkamer nog even gespeeld heeft. Daarna maar weer in de auto. Naar huis. Wachten op de oproep...
Fijn dat we serieus genomen zijn. Fijn dat hij wat wil gaan doen. Fijn dat we uitleg hebben gehad.
Zonde dat we op deze manier een halve dag kwijt waren voor 5 minuten werk...
vrijdag 31 oktober 2014
Blazen en rugpatiënt
Meneer heeft "blazen" ontdekt.
Blazen moet bij je warme avondeten, bij papa's koffie, maar ach als je toch bezig bent; dan ook maar je koekje blazen...
En wat ook een leuk spelletje is; het lepeltje uit papa's mok halen, er weer in proberen te mikken, papa die hem dan ronddraait en dan weer van voor af aan. En dan natuurlijk 30x. Waarom niet.
Hij doet het prima onze kleine man. Waarbij de fysio haar laatste keer zei dat hij nu moest gaan oefenen met rechtuit lopen en de draai maken (bij oversteken van tafel naar bank en andersom) is hij dit helemaal zelf gaan doen. 100x op een dag. Want het is leuk. Prima. Vooruit lopen moet dan wel met hulp achter zijn karretje aan of aan papa's / mama's handen maar hij vindt het fantastisch en het gaat op hoog tempo soms!
Onze man heeft absoluut nog twee slaapjes op een dag nodig en tegenwoordig slaapt hij ook thuis zo'n anderhalf uur beide slaapjes. Nou ja, behalve als je er even van uit gaat of het nodig hebt want dan is het zo ineens maar 40 minuutjes ofzo haha zo werkt dat he met kleine kinderen... Wordt je moe van hoor dat ontdekken!
Vanmorgen werd ik wakker met een verschrikkelijk slechte rug. Ik ben natuurlijk rugpatiënt dus ik heb altijd last van mijn rug maar ik heb dagen dat ik eerder zou zeggen; plat vanochtend en vanmiddag rustig aan gaan bewegen dan ben ik er morgen wel weer.
Maar ja.... We hebben nu een dreumes. En een dreumes die mama reuze goed aanvoelt en daar op reageert. En dus was meneer hangerig en knuffelig vandaag. Reuze gezellig hoor maar als je niets zwaars mag tillen (sowieso niet laat staan op zo'n dag) dan is dreumes al snel te zwaar. Maar hoeveel keus heb je? Ja niet. En dus ga je gewoon door. Met dus de grote kans dat zo'n "dip" nu langer duurt. Ik zou ook niet weten hoe ik dat anders moet doen... Gelukkig maakte meneer vandaag twee keer anderhalf uur slaapjes en kon ik in die tijd in ieder geval plat. En als je daarna de trap op gaat (ook zo fijn op zo'n dag) en je doet de deur los en meneer staat met een MEGA grijns "Eeeeey!" te roepen.. Ach dan kan je toch ook niet anders dan glimlachen?
Blazen moet bij je warme avondeten, bij papa's koffie, maar ach als je toch bezig bent; dan ook maar je koekje blazen...
En wat ook een leuk spelletje is; het lepeltje uit papa's mok halen, er weer in proberen te mikken, papa die hem dan ronddraait en dan weer van voor af aan. En dan natuurlijk 30x. Waarom niet.
Hij doet het prima onze kleine man. Waarbij de fysio haar laatste keer zei dat hij nu moest gaan oefenen met rechtuit lopen en de draai maken (bij oversteken van tafel naar bank en andersom) is hij dit helemaal zelf gaan doen. 100x op een dag. Want het is leuk. Prima. Vooruit lopen moet dan wel met hulp achter zijn karretje aan of aan papa's / mama's handen maar hij vindt het fantastisch en het gaat op hoog tempo soms!
Onze man heeft absoluut nog twee slaapjes op een dag nodig en tegenwoordig slaapt hij ook thuis zo'n anderhalf uur beide slaapjes. Nou ja, behalve als je er even van uit gaat of het nodig hebt want dan is het zo ineens maar 40 minuutjes ofzo haha zo werkt dat he met kleine kinderen... Wordt je moe van hoor dat ontdekken!
Vanmorgen werd ik wakker met een verschrikkelijk slechte rug. Ik ben natuurlijk rugpatiënt dus ik heb altijd last van mijn rug maar ik heb dagen dat ik eerder zou zeggen; plat vanochtend en vanmiddag rustig aan gaan bewegen dan ben ik er morgen wel weer.
Maar ja.... We hebben nu een dreumes. En een dreumes die mama reuze goed aanvoelt en daar op reageert. En dus was meneer hangerig en knuffelig vandaag. Reuze gezellig hoor maar als je niets zwaars mag tillen (sowieso niet laat staan op zo'n dag) dan is dreumes al snel te zwaar. Maar hoeveel keus heb je? Ja niet. En dus ga je gewoon door. Met dus de grote kans dat zo'n "dip" nu langer duurt. Ik zou ook niet weten hoe ik dat anders moet doen... Gelukkig maakte meneer vandaag twee keer anderhalf uur slaapjes en kon ik in die tijd in ieder geval plat. En als je daarna de trap op gaat (ook zo fijn op zo'n dag) en je doet de deur los en meneer staat met een MEGA grijns "Eeeeey!" te roepen.. Ach dan kan je toch ook niet anders dan glimlachen?
maandag 27 oktober 2014
Kinderfysiotherapie
Waar we eerder al "ontslagen" waren bij de manueel therapeut, gaf vandaag de kinderfysiotherapie aan dat meneertje klaar was. Goed nieuws dus! Ik schreef het al eerder; het gaat super goed met meneer. En waar hij het eerst wat betreft fijne motoriek prima deed, liep hij op gebied van de grove motoriek behoorlijk achter. Inmiddels kan meneer kruipen (ook in de tweede en derde versnelling haha), tijgert ook met zijn armen om en om, gaat zelf zitten, zit op zijn knietjes, staat, danst aan de tafel, klimt in razend tempo de trap op (rechter knietje, linker voetje en hop omhoog), loopt zijwaarts langs de tafel, loopt om het hoekje van de tafel, steekt over van tafel naar bank (draait daarbij zijn romp met maar één handje vast), maakt een paar stapjes aan mama's (of papa's) handen; allemaal keurig!! En hij heeft er ook reuze veel plezier in. Fantastisch om te zien.
Nu nog "kilometers maken achter de loopkar" aldus de fysiotherapeut. Maar een nieuwe afspraak maken hoefde van haar niet meer want meneer doet het fantastisch. We zijn echt op tijd geweest met het aanmelden; meneer had alle eigenschappen om een billenschuiver te worden en liep echt wel achter. Nu is hij dit niet gaan doen en heeft hij dankzij de oefeningen met papa en mama ineens reuzensprongen gemaakt in zijn grove motoriek.
En mama? Mama is blij dat ze deze keer eigenwijs was (ik ben heel vaak eigenwijs maar het is niet altijd ten goede haha) en heeft doorgezet naar de fysiotherapeut. En nu ook gerustgesteld. Want ook ik zie dat het goed gaat en dat meneer minder gefrustreerd is en er plezier in heeft.
Het lukt hem en daar wordt hij blij van. En trots.
En daar worden wij dan weer blij van. En trots.
Nu nog "kilometers maken achter de loopkar" aldus de fysiotherapeut. Maar een nieuwe afspraak maken hoefde van haar niet meer want meneer doet het fantastisch. We zijn echt op tijd geweest met het aanmelden; meneer had alle eigenschappen om een billenschuiver te worden en liep echt wel achter. Nu is hij dit niet gaan doen en heeft hij dankzij de oefeningen met papa en mama ineens reuzensprongen gemaakt in zijn grove motoriek.
En mama? Mama is blij dat ze deze keer eigenwijs was (ik ben heel vaak eigenwijs maar het is niet altijd ten goede haha) en heeft doorgezet naar de fysiotherapeut. En nu ook gerustgesteld. Want ook ik zie dat het goed gaat en dat meneer minder gefrustreerd is en er plezier in heeft.
Het lukt hem en daar wordt hij blij van. En trots.
En daar worden wij dan weer blij van. En trots.
vrijdag 24 oktober 2014
Testen en laden & lossen
Jep, onze kleine man heeft een mening. En waar ik altijd gezegd heb dat ik zo blij was dat ik een kind had wat heel makkelijk was met eten (zowel brood (gewoon met korstjes) als allerlei soorten warm eten) gebruikt meneer juist daar nu zijn eigen mening.
Etenstijd hoort voor mij met elkaar aan tafel een gezellig momentje te zijn. En juist op die momenten gaat meneer klieren. Bijvoorbeeld; stukje brood oppakken, even in je mond stoppen, er weer uit halen en over het blad van de kinderstoel smeren. Of; een stukje brood oppakken, met gestrekte arm naast de stoel houden, als jij een halve seconde niet kijkt laten vallen en dan "OH!" roepen (ja BIJNA geloofwaardig dat dit per ongeluk ging). Of; gewoon een stukje brood heel hard heen en weer vegen over het blad.
Nu hebben manlief en ik altijd gezegd; knoeien mag maar smeren niet. En dit valt alle drie echt onder smeren. En dus krijgt meneer op zijn kop. Als hij op zijn kop krijgt zijn er eigenlijk drie opties:
1.) Hij gaat héél hard huilen
2.) Hij knijpt zijn oogjes dicht en maakt een tuitmondje
3.) Hij draait zijn oogjes naar boven en zijn hoofd iets opzij
Hoezo showmaster?! Ofwel; meneer is behoorlijk aan het testen. Dit liet hij dinsdag ook op de opvang zien en helaas ook bij oma thuis. (Nou ja; ergens wel fijn dat het niet aan mij ligt maar ik heb liever niet dat hij elders zich ook zo gedraagt..) Eerst dacht ik; het broodbeleg is ook wel wat éénzijdig aan het worden dus ik voeg wel wat nieuwe smaakjes toe dan gaat het vast beter maar vanmorgen maakte het niet uit wat er op zijn stukje zat, meneer moest gewoon klieren.
En dan heeft hij een mama die vindt dat als meneer écht slecht gegeten heeft, hij zijn broodje gewoon weer voorgeschoteld krijgt bij het drinken in plaats van een koekje. Dus ik haal een bakje, stop de stukjes brood er in die over waren en dan wil meneer het bakje. Ik denk; oké kijken wat er gebeurt en ja hoor het hele bakje wordt gewoon leeg gegeten **zucht**
Verder gaat het prima met onze man. Op het testen na is meneer bijna voortdurend zijn vrolijke zelf die constant grapjes maakt en heerlijk kan showen en lachen. Hij heeft sinds een tijdje weer nieuwe klanken in zijn repertoire waarbij de letters P, T en J zijn toegevoegd. Paaataapaataapaatjaaaa horen we regelmatig. Reuze gezellig!
Verder loopt hij zonder problemen langs de tafel en kan hij daarbij ook het hoekje van de tafel om (dit laatste moesten we oefenen van de fysiotherapeute). Verder kan hij ook de oversteek maken van tafel naar bank als hij alleen mijn handen vast heeft met zijn handjes. Los in de kamer werkt dit ook voor enkele stapjes.
Ik moet regelmatig denken aan een fragment wat ik een keer op televisie lag. Als onze kleine man zit te eten (en dan bedoel ik deze keer fruit oid want dat gaat prima) en hij moet poepen, dan legt hij bewust zijn fruit of koekje neer, gaat zitten persen en gaat dan verder met eten. Zoals de meneer op de televisie zei; "een mens kan niet laden en lossen tegelijk" haha. Fantastisch om te zien.
En waar we tijdens de momenten dat hij zo aan het testen is ons wel eens afvragen waarom wij ook al weer geen behang hebben in onze woonkamer, zei manlief gisteren nog dat hij zich van te voren niet had kunnen voorstellen wat zo'n kleintje met je doet. Voordat ik zwanger was (en eigenlijk ook nog wel tijdens de zwangerschap) kon hij zich nog niet zo heel goed voorstellen hoe het zou gaan en of we er wel klaar voor waren en of hij wel een leuke papa zou zijn. Maar vanaf 09-09-2013 is dat is als sneeuw voor de zon verdwenen. Manlief is verliefd. Elke keer als de kleine man uit zijn bedje komt of als manlief thuis komt van het werk... Eigenlijk elke keer als je het kleine mannetje opnieuw ziet heb je weer kriebels. En voor mij is dit hetzelfde. Het is en blijft ons schatje. Monstertje. Boefje. Maar oh zo'n lekker ding!
Etenstijd hoort voor mij met elkaar aan tafel een gezellig momentje te zijn. En juist op die momenten gaat meneer klieren. Bijvoorbeeld; stukje brood oppakken, even in je mond stoppen, er weer uit halen en over het blad van de kinderstoel smeren. Of; een stukje brood oppakken, met gestrekte arm naast de stoel houden, als jij een halve seconde niet kijkt laten vallen en dan "OH!" roepen (ja BIJNA geloofwaardig dat dit per ongeluk ging). Of; gewoon een stukje brood heel hard heen en weer vegen over het blad.
Nu hebben manlief en ik altijd gezegd; knoeien mag maar smeren niet. En dit valt alle drie echt onder smeren. En dus krijgt meneer op zijn kop. Als hij op zijn kop krijgt zijn er eigenlijk drie opties:
1.) Hij gaat héél hard huilen
2.) Hij knijpt zijn oogjes dicht en maakt een tuitmondje
3.) Hij draait zijn oogjes naar boven en zijn hoofd iets opzij
Hoezo showmaster?! Ofwel; meneer is behoorlijk aan het testen. Dit liet hij dinsdag ook op de opvang zien en helaas ook bij oma thuis. (Nou ja; ergens wel fijn dat het niet aan mij ligt maar ik heb liever niet dat hij elders zich ook zo gedraagt..) Eerst dacht ik; het broodbeleg is ook wel wat éénzijdig aan het worden dus ik voeg wel wat nieuwe smaakjes toe dan gaat het vast beter maar vanmorgen maakte het niet uit wat er op zijn stukje zat, meneer moest gewoon klieren.
En dan heeft hij een mama die vindt dat als meneer écht slecht gegeten heeft, hij zijn broodje gewoon weer voorgeschoteld krijgt bij het drinken in plaats van een koekje. Dus ik haal een bakje, stop de stukjes brood er in die over waren en dan wil meneer het bakje. Ik denk; oké kijken wat er gebeurt en ja hoor het hele bakje wordt gewoon leeg gegeten **zucht**
Verder gaat het prima met onze man. Op het testen na is meneer bijna voortdurend zijn vrolijke zelf die constant grapjes maakt en heerlijk kan showen en lachen. Hij heeft sinds een tijdje weer nieuwe klanken in zijn repertoire waarbij de letters P, T en J zijn toegevoegd. Paaataapaataapaatjaaaa horen we regelmatig. Reuze gezellig!
Verder loopt hij zonder problemen langs de tafel en kan hij daarbij ook het hoekje van de tafel om (dit laatste moesten we oefenen van de fysiotherapeute). Verder kan hij ook de oversteek maken van tafel naar bank als hij alleen mijn handen vast heeft met zijn handjes. Los in de kamer werkt dit ook voor enkele stapjes.
Ik moet regelmatig denken aan een fragment wat ik een keer op televisie lag. Als onze kleine man zit te eten (en dan bedoel ik deze keer fruit oid want dat gaat prima) en hij moet poepen, dan legt hij bewust zijn fruit of koekje neer, gaat zitten persen en gaat dan verder met eten. Zoals de meneer op de televisie zei; "een mens kan niet laden en lossen tegelijk" haha. Fantastisch om te zien.
En waar we tijdens de momenten dat hij zo aan het testen is ons wel eens afvragen waarom wij ook al weer geen behang hebben in onze woonkamer, zei manlief gisteren nog dat hij zich van te voren niet had kunnen voorstellen wat zo'n kleintje met je doet. Voordat ik zwanger was (en eigenlijk ook nog wel tijdens de zwangerschap) kon hij zich nog niet zo heel goed voorstellen hoe het zou gaan en of we er wel klaar voor waren en of hij wel een leuke papa zou zijn. Maar vanaf 09-09-2013 is dat is als sneeuw voor de zon verdwenen. Manlief is verliefd. Elke keer als de kleine man uit zijn bedje komt of als manlief thuis komt van het werk... Eigenlijk elke keer als je het kleine mannetje opnieuw ziet heb je weer kriebels. En voor mij is dit hetzelfde. Het is en blijft ons schatje. Monstertje. Boefje. Maar oh zo'n lekker ding!
maandag 13 oktober 2014
Kinderfysiotherapeut
Vanmorgen kwam de kinderfysiotherapeut weer aan huis. En aangezien het in mijn agenda vakantie lijkt te zijn (ja begrijp me goed; ik heb geen vakantie maar afspraken maken met anderen is deze week best lastig), was ik thuis aan het werk. En als je dan je koffie over slaat en je broodje achter de PC op eet, kun je gewoon even naar beneden als de fysio er is om er ook weer een keer bij te zijn.
De kinderfysiotherapeut was vorige week nog geweest maar was onder de indruk van de vorderingen die ons mannetje gemaakt had. Hij gaat zo ongeveer de hele dag staan want staan is cool. Om te kunnen gaan staan (aan de bank/ tafel/ stoel/ mama's benen), gaat meneer heel soepel in de kruiphouding om dan omhoog te gaan naar staan. Ofwel "hij wil heel graag verticuleren" aldus de fysio. Ja hij wil graag staan. Maar niet alleen dat, hij verplaatst zich ook langs de tafel. En aan mama's handen durft meneer zelfs de overstap van de tafel naar de bank te maken. We maken stapjes!
Het lijkt net alsof meneer het licht ineens gezien heeft en nu in rap tempo toch nog alles af gaat vinken.
De fysio gaf aan dat we nu het billenschuiven voor zijn geweest en dat is positief nieuws! Waar ik me geen zorgen moest maken en ons mannetje de tijd moest geven ben ik blij dat we de fysio benaderd hebben en met hem zijn gaan oefenen.
Zoals je ziet; het gaat goed met ons mannetje. En wij zijn trots.
zaterdag 4 oktober 2014
Opvoeden in het openbaar...
Ja het zat er een keer aan te komen natuurlijk; opvoeden in het openbaar. Onze man heeft al een tijdje de leeftijd dat hij door heeft dat hij kan laten blijken dat hij iets wil door boos te worden en/ of te huilen. Ja jammer joh daar ben ik niet gevoelig voor.
Vanmorgen ging ik met hem op de fiets naar de supermarkt voor wat kleine boodschapjes. Bij de supermarkt ging meneer in het zitje van het karretje en zo heb ik handen vrij voor de boodschappen (mandjes zijn echt verleden tijd wat mij betreft met zo'n kleine). Aardappelen in het karretje, bananen uit het vak, op de weegschaal, in het karretje...
En daar begon het...
Meneer is namelijk een fruitmonstertje. Prima natuurlijk. Alleen had hij nu bedacht dat, toen hij de bananen zag, hij best wel zin had in een banaan. Nu. Meteen. En mama vond van niet. Dus ik zeg tegen hem dat hij er nu geen één krijgt en daarop gaat meneer huilen. Dikke tranen over zijn wang.
Mama is vastberaden en loopt door maar omdat ik nu door de supermarkt loop met een klein huilend mannetje in de winkelwagen die dikke tranen over zijn wangen heeft lopen terwijl hij niet getroost wordt door zijn mama (sterker nog: genegeerd wordt door mama) zie je al de denkwolkjes al verschijnen bij de omstanders... Wat is dat irritant zeg... Je VOELT gewoon dat mensen van alles denken. En dan vooral dat hij zielig is en ik een slechte moeder. Ofzo.
Ja sorry; mijn mannetje mag dan nog wel een klein mannetje zijn en met tranen huilen maar deze mama ging haar kind niet leren dat hij zijn zin krijgt als hij boos wordt en/ of gaat huilen.
En deze mama wil haar kind ook niet leren dat hij elke keer iets krijgt als we in de winkel zijn. En dus had meneer pech. En ondanks dat hij klein is snapt hij dat dondersgoed!
Op zich was het na anderhalf gangpad wel weer over.
Maar toen kwamen de bananen bij de kassa weer uit het karretje in het zichtveld en gingen ze daarna nog steeds niet naar hem maar in de tas!
Reden genoeg om weer boos te worden en tranen te huilen.
Jammer joh. Tas inpakken, betalen, op de fiets en naar huis.
En thuis, waar we dat altijd doen, kreeg meneer drinken en.... een banaan!
Het opvoeden (ook in het openbaar) is echt begonnen :-)
Vanmorgen ging ik met hem op de fiets naar de supermarkt voor wat kleine boodschapjes. Bij de supermarkt ging meneer in het zitje van het karretje en zo heb ik handen vrij voor de boodschappen (mandjes zijn echt verleden tijd wat mij betreft met zo'n kleine). Aardappelen in het karretje, bananen uit het vak, op de weegschaal, in het karretje...
En daar begon het...
Meneer is namelijk een fruitmonstertje. Prima natuurlijk. Alleen had hij nu bedacht dat, toen hij de bananen zag, hij best wel zin had in een banaan. Nu. Meteen. En mama vond van niet. Dus ik zeg tegen hem dat hij er nu geen één krijgt en daarop gaat meneer huilen. Dikke tranen over zijn wang.
Mama is vastberaden en loopt door maar omdat ik nu door de supermarkt loop met een klein huilend mannetje in de winkelwagen die dikke tranen over zijn wangen heeft lopen terwijl hij niet getroost wordt door zijn mama (sterker nog: genegeerd wordt door mama) zie je al de denkwolkjes al verschijnen bij de omstanders... Wat is dat irritant zeg... Je VOELT gewoon dat mensen van alles denken. En dan vooral dat hij zielig is en ik een slechte moeder. Ofzo.
Ja sorry; mijn mannetje mag dan nog wel een klein mannetje zijn en met tranen huilen maar deze mama ging haar kind niet leren dat hij zijn zin krijgt als hij boos wordt en/ of gaat huilen.
En deze mama wil haar kind ook niet leren dat hij elke keer iets krijgt als we in de winkel zijn. En dus had meneer pech. En ondanks dat hij klein is snapt hij dat dondersgoed!
Op zich was het na anderhalf gangpad wel weer over.
Maar toen kwamen de bananen bij de kassa weer uit het karretje in het zichtveld en gingen ze daarna nog steeds niet naar hem maar in de tas!
Reden genoeg om weer boos te worden en tranen te huilen.
Jammer joh. Tas inpakken, betalen, op de fiets en naar huis.
En thuis, waar we dat altijd doen, kreeg meneer drinken en.... een banaan!
Het opvoeden (ook in het openbaar) is echt begonnen :-)
vrijdag 3 oktober 2014
Klimmen/ staan en... kruipen!
In mijn vorige bericht schreef ik het al; onze man kan staan! En waar hij dit eerst alleen deed als hij dacht dat hij een laptop/ afstandsbediening/ telefoon (alles wat hij niet mag) kon pakken, doet hij het nu steeds vaker. Gewoon om het staan. Want staan is ineens stoer.
Hij vindt nog steeds wel eens dat hij bij de bank moet staan en dan blijkt hij daar alleen te moeten staan omdat daar een telefoon of afstandsbediening ligt. Meneer is dan echt HEEL boos als hij het niet krijgt maar dan heeft hij echt de verkeerde ouders getroffen...
Onze man is gigantisch aan het klimmen en klauteren. Thuis vond hij het ineens leuk met behulp van de kruiprol (gekregen van zijn oom en tante) te klauteren en dan zichzelf er overheen te werken. Op het KDV is ook een soort klimding waar hij de hele dag overheen moet samen met zijn vriendje daar. Verder staat er op het KDV een verhoogde box en in de onderkant zit een rond gat. Dat is ook cool om doorheen te klimmen. Als mama op de grond zit klimt hij heen en weer over de gestrekte benen. Als papa op de grond ligt klimt hij over zijn buik. En een schik dat hij dan heeft!
Gisterenavond stonden manlief en ik bijna te juichen. Ons mannetje bedacht ineens toch nog te gaan kruipen! Inmiddels is hij bijna 13 maanden oud en ik dacht eerlijk gezegd dat hij het kruipen over zou gaan slaan omdat hij ineens zo druk was met klimmen en staan maar zou hij het dan toch nog gaan doen? Eerst is het afwachten of het een eenmalige actie was maar vandaag heeft hij ook al weer twee keer gekropen. Hij is zo hard aan het oefenen! (nou ja; wij ook met hem want we zijn naast de osteopaat ook bezig met de kinderfysiotherapeut)
We hebben een gigantisch groot lelijk tapijt in de woonkamer liggen wat er voor moest zorgen dat meneer iets minder makkelijk kon glijden (tijgeren) en daardoor wellicht ging kruipen. Ik merk dat als hij met blote beentjes en blote voetjes daar bezig is hij eerder geneigd is te klimmen/ kruipen en klauteren dus zo lekker in huis gaat regelmatig de broek uit en de sokken uit. Wat maakt het uit.
Nu was ik als baby anderhalf dat ik dacht; goh misschien kan ik mij ook wel eens gaan optrekken aan de spijlen van de box dus wat dat betreft heeft meneer misschien wel mijn genen... Ach inmiddels kan ik ook gewoon lopen hoor ;-)
Ons mannetje lijkt dus ineens het licht te hebben gezien en lijkt ineens dingen te gaan doen.
Ik laat hem lekker klauteren en aan mij optrekken (want ja staan bij mama is echt het leukste).
Hij komt er wel :-)
Ons schatje
Hij vindt nog steeds wel eens dat hij bij de bank moet staan en dan blijkt hij daar alleen te moeten staan omdat daar een telefoon of afstandsbediening ligt. Meneer is dan echt HEEL boos als hij het niet krijgt maar dan heeft hij echt de verkeerde ouders getroffen...
Onze man is gigantisch aan het klimmen en klauteren. Thuis vond hij het ineens leuk met behulp van de kruiprol (gekregen van zijn oom en tante) te klauteren en dan zichzelf er overheen te werken. Op het KDV is ook een soort klimding waar hij de hele dag overheen moet samen met zijn vriendje daar. Verder staat er op het KDV een verhoogde box en in de onderkant zit een rond gat. Dat is ook cool om doorheen te klimmen. Als mama op de grond zit klimt hij heen en weer over de gestrekte benen. Als papa op de grond ligt klimt hij over zijn buik. En een schik dat hij dan heeft!
Gisterenavond stonden manlief en ik bijna te juichen. Ons mannetje bedacht ineens toch nog te gaan kruipen! Inmiddels is hij bijna 13 maanden oud en ik dacht eerlijk gezegd dat hij het kruipen over zou gaan slaan omdat hij ineens zo druk was met klimmen en staan maar zou hij het dan toch nog gaan doen? Eerst is het afwachten of het een eenmalige actie was maar vandaag heeft hij ook al weer twee keer gekropen. Hij is zo hard aan het oefenen! (nou ja; wij ook met hem want we zijn naast de osteopaat ook bezig met de kinderfysiotherapeut)
We hebben een gigantisch groot lelijk tapijt in de woonkamer liggen wat er voor moest zorgen dat meneer iets minder makkelijk kon glijden (tijgeren) en daardoor wellicht ging kruipen. Ik merk dat als hij met blote beentjes en blote voetjes daar bezig is hij eerder geneigd is te klimmen/ kruipen en klauteren dus zo lekker in huis gaat regelmatig de broek uit en de sokken uit. Wat maakt het uit.
Nu was ik als baby anderhalf dat ik dacht; goh misschien kan ik mij ook wel eens gaan optrekken aan de spijlen van de box dus wat dat betreft heeft meneer misschien wel mijn genen... Ach inmiddels kan ik ook gewoon lopen hoor ;-)
Ons mannetje lijkt dus ineens het licht te hebben gezien en lijkt ineens dingen te gaan doen.
Ik laat hem lekker klauteren en aan mij optrekken (want ja staan bij mama is echt het leukste).
Hij komt er wel :-)
Ons schatje
vrijdag 19 september 2014
Knietjes en voetjes...
Onze man is vannacht echt SNOTverkouden geworden. Mijn man en ik zijn er beiden een paar keer uit geweest omdat meneer lag te huilen vanwege zuurstoftekort. Lang leve de neusspray en luuf waardoor we toch nog een paar uurtjes hebben gepakt. Gelukkig gaat een verkoudheid ook zo weer over.
Wat betreft de oogjes-soap weten we inmiddels dat we op 6 november naar het AMC mogen voor een afspraak met de arts daar. Die wil eerst weer een gesprek en die wil ons mannetje zien. Er worden dan wat testjes gedaan en daarna wordt besloten of het spoed heeft of niet en krijgen we hopelijk een datum te horen wanneer hij geholpen gaat worden.
Verder doet ons mannetje het goed. Ik schreef al eerder dat meneer best dingen kan als hij maar perse wil. Zo kan hij sinds een paar dagen zichzelf op de knietjes werken. Bijvoorbeeld in de box; dan gaat er eerst één handje op de rand, dan het andere handje en als je dan onder beide oksels een vinger houdt voor zijn zekerheid werkt hij zich zo op zijn knietjes om vervolgens ontzettend triomfantelijk in de rondte te kijken. Hij kan dit ook zonder de hulp van papa of mama maar dan gaat het vaak onder luid protest. Als je hem dan negeert lukt het gewoon zelf.
Verder kan hij staan. Ja kruipen doet meneer niet maar staan kan hij. Nou dat wil zeggen: hij kan het als hij vindt dat het nodig is. Bijvoorbeeld omdat er een telefoon of afstandsbediening op de salontafel ligt. En die mag hij nooit om mee te spelen en dus is dat de moeite waard om voor te gaan staan. Dan gaat er wederom eerst één handje op de rand van de tafel, dan de ander erbij en meneer trekt zich zo zonder hulp omhoog.
(nog wel iets wankel en wat scheef maar het begin is er!)
Natuurlijk doet hij dit niet als er geen telefoon of afstandsbediening op tafel ligt. Waarom zou je dan gaan staan. Net als kruipen; compleet zinloze uitvinding lijkt Thijs te denken. Het is heel simpel: met tijgeren kom je ook overal waar je komt met kruipen. Alleen, met tijgeren lig je stabieler als je meubels moet verschuiven/ deuren moet openen of dicht wilt doen of laatjes open of dicht wilt doen. Dus dat is praktisch.
Zelf gaan zitten doet meneer niet maar als hij bij je zit en het boekje of het speelgoed is te ver naar voren kan hij heel prima los zitten. Net als met de smash-cake op zijn verjaardag. Ook hier lijkt voor meneer de regel te zijn: "als het maar interessant genoeg is..."
De conclusie is dus eigenlijk; hij snapt prima waar die knietjes en voetjes voor zijn. Hij kan ze ook prima gebruiken. Als hij het nodig vindt.
Hoezo eigenwijs? :-)
Wat betreft de oogjes-soap weten we inmiddels dat we op 6 november naar het AMC mogen voor een afspraak met de arts daar. Die wil eerst weer een gesprek en die wil ons mannetje zien. Er worden dan wat testjes gedaan en daarna wordt besloten of het spoed heeft of niet en krijgen we hopelijk een datum te horen wanneer hij geholpen gaat worden.
Verder doet ons mannetje het goed. Ik schreef al eerder dat meneer best dingen kan als hij maar perse wil. Zo kan hij sinds een paar dagen zichzelf op de knietjes werken. Bijvoorbeeld in de box; dan gaat er eerst één handje op de rand, dan het andere handje en als je dan onder beide oksels een vinger houdt voor zijn zekerheid werkt hij zich zo op zijn knietjes om vervolgens ontzettend triomfantelijk in de rondte te kijken. Hij kan dit ook zonder de hulp van papa of mama maar dan gaat het vaak onder luid protest. Als je hem dan negeert lukt het gewoon zelf.
Verder kan hij staan. Ja kruipen doet meneer niet maar staan kan hij. Nou dat wil zeggen: hij kan het als hij vindt dat het nodig is. Bijvoorbeeld omdat er een telefoon of afstandsbediening op de salontafel ligt. En die mag hij nooit om mee te spelen en dus is dat de moeite waard om voor te gaan staan. Dan gaat er wederom eerst één handje op de rand van de tafel, dan de ander erbij en meneer trekt zich zo zonder hulp omhoog.
Natuurlijk doet hij dit niet als er geen telefoon of afstandsbediening op tafel ligt. Waarom zou je dan gaan staan. Net als kruipen; compleet zinloze uitvinding lijkt Thijs te denken. Het is heel simpel: met tijgeren kom je ook overal waar je komt met kruipen. Alleen, met tijgeren lig je stabieler als je meubels moet verschuiven/ deuren moet openen of dicht wilt doen of laatjes open of dicht wilt doen. Dus dat is praktisch.
Zelf gaan zitten doet meneer niet maar als hij bij je zit en het boekje of het speelgoed is te ver naar voren kan hij heel prima los zitten. Net als met de smash-cake op zijn verjaardag. Ook hier lijkt voor meneer de regel te zijn: "als het maar interessant genoeg is..."
De conclusie is dus eigenlijk; hij snapt prima waar die knietjes en voetjes voor zijn. Hij kan ze ook prima gebruiken. Als hij het nodig vindt.
Hoezo eigenwijs? :-)
woensdag 10 september 2014
DREUMES!!
Sinds gisteren hebben we geen baby meer maar een dreumes... Onze kleine vriend is gisteren 1 jaar geworden. Cliché maar waar; manman wat is dat eerste jaar snel gegaan! Sommige momenten leek geen einde aan te komen toen we er in zaten. Een paar voorbeelden om even terug te gaan in de tijd:
- fingerfeeden in het begin omdat meneer niet goed bij mij wilde drinken. In het ziekenhuis was hier geen medische oorzaak voor te vinden. Zowel bij mij als bij hem klopte alles dus het zou moeten kunnen... Ja daar dacht meneer duidelijk anders over. En ik, eigenwijs als ik ben, wilde perse borstvoeding geven dus hij mocht AB-SO-LUUT geen fles! (ja hij is wel over gegaan op de fles haha). Ik heb echt alle moeite gedaan voor die borstvoeding. En al dat trekken, duwen, draaien aan je borsten is echt NIET fijn... Incl. blaar trouwens (waarvan je nog steeds wat ziet..)
- fulltime kolven. Echt ik vind het heel fijn dat ik de mogelijkheid heb gehad om ons mannetje mijn borstvoeding mee te geven ondanks dat hij niet bij mij wilde drinken maar ik heb mijn kolf soms echt wel gehaat hoor... Wat een gedoe en wat kost het energie! Dat laatste had ik nooit verwacht...
- de gebroken nachten. En ach inmiddels slaapt onze vriend in principe door 's nachts. HEERLIJK!
- sprongetjes. Pfff echt... Ik vond het grote onzin; een kind wat zich keurig wanneer het hoort een 'sprongetje' zou hebben? yeah right. Dat bestaat dus niet he? Oké dus wel. Ons mannetje vond namelijk dat hij het bekende "oei ik groei" best kon gaan volgen en deed braaf aan de zogenaamde sprongetjes mee. Irritant!!!
- constant groene/ gele oogjes met korsten. En dat dan elke keer schoon moeten maken tot het moment dat meneer al ging gillen als hij zag dat je met een doekje aan kwam zetten... Gelukkig is er één oogje vanzelf over gegaan en is de ander minder extreem als in het begin maar nog niet over... Jullie kennen mijn vorige post...
En dit was dan een greep uit het assortiment haha. Natuurlijk was er meer maar ach alles ging ook over. En eigenlijk doet ons mannetje het best heel goed. Het oogje is even afwachten. Hij was ontzettend vaak verkouden en wat betreft zijn grove motoriek doet ons mannetje erg rustig aan maar hij is druk met "kletsen" en de fijne motoriek is absoluut niets mis mee. Hij is volop aan het ontdekken en wil van alles weten hoe het werkt. Ook meubels verschuiven is leuk. Deuren zijn favoriet. Als hij de hele dag de gangdeur open en dicht mag doen zou hij dat nog volhouden ook denk ik. Hij vindt dat hij niet zelf kan zitten of zijn knieën/ benen kan gebruiken. Maar met een smash-cake kan hij ineens de hele tijd zelfstandig zitten. En bij mijn schoonzus in de tuin kan hij ineens via de hoge houten biels het terras op kruipen. Oké weliswaar onder protest maar dan gaan de knietjes er onder en zet meneer zich af met zijn voeten tot hij het voor elkaar heeft. Hij KAN het dus wel... Hij vindt het alleen verder blijkbaar nog niet boeiend genoeg.
Vandaag waren we voor het laatst bij de osteopaat. Ons mannetje is ontslagen voor verdere behandeling. Ik heb keurig netjes uitleg gekregen maar eerlijk gezegd vind ik alles nogal wazig en gaat het mijn logica ver te boven. Maar ach; ik hoef het ook niet te begrijpen toch?
Gisteren was ons mannetje dus jarig. Wij als papa en mama hadden allebei vrij (ik een verlengde vakantie, manlief zijn papa-dag geruild). We hebben een HEERLIJKE dag gehad met ons drietjes. We hebben echt genoten van het koppie van ons mannetje die alles gek maar prachtig vond die dag. Onder andere de smash-cake waar ik het net over had was echt supermooi om te zien. Dat is ook echt alleen maar leuk om te doen als de guppen 1 worden he?
Hoe dan ook; ons mannetje doet het goed. We zijn trots op hem en we houden superveel van hem. Onze kleine grote man. Onze dreumes.
woensdag 3 september 2014
Traanwegsondage...
Gisterenavond kreeg ons mannetje een late fles want; vanmorgen om 06:45u zaten we in de auto onderweg naar het ziekenhuis en moest ons mannetje nuchter blijven.
We moesten ons om 07:15u melden en aangezien we de eerste waren, zouden we om 08:00u geholpen worden. Nadat we nog een keer om moesten draaien voor de ziekenhuispas en onderweg mist hadden kwamen we iets te laat aan in het ziekenhuis.
Daar kregen we een kamer en voor hem een bedje en een ziekenhuispyjama (hoezo eigen pyjama?!). Keurig op tijd werden we opgeroepen om mee te lopen. Daar moest ik een groene overal aan en klompen van het ziekenhuis en kon ik met de kleine man een deur verder terwijl papa in de koffiehoek gezet werd.
Onze man was goed te pas gelukkig en vond alles en iedereen reuze interessant. Genoeg te kijken!
Uiteindelijk bleek de oogarts ruim 40 minuten te laat op haar werk waardoor we wel érg lang moesten wachten. En ja dan is uiteindelijk je knuffel, een boekje, de lamp, de spiegel, het raam, mama, een boek van daar, enz. allemaal niet goed genoeg meer en wordt meneer boos. En terecht. Al het personeel was ook boos.
Toen de arts er EINDELIJK was mocht hij mee naar de OK. En mama ook. Dus lekker op de arm. Hij klemde zich lekker tegen mij aan en keek verbaasd naar alle mensen en dingen in de OK. Wat is daar veel te zien! Toen moest ik hem neerleggen en dat vond hij niet zo'n geslaagd plan. Twee artsen hielden hem vast en ik hield zijn hand vast en een hand op zijn buikje. De kleine man besloot hard te gaan huilen wat voor de narcose natuurlijk heel goed is want zo werkte hij erg snel. Nog een dikke kus voor de kleine man en een welgemeend "succes" voor de dokter en weg was mama. Naar de koffiehoek bij papa. Paar minuutjes later mocht ik al weer naar hem toe en ging ik aan zijn bedje zitten en hield zijn handje vast tot hij wakker werd.
Onze man was vrij snel vrij helder en vond echt dat hij op elk geluidje en iedereen die wat zei moest reageren. Nou; het gaat wel goed met hem zei ik dus :)
Daarna terug naar zaal. Daar had meneer honger. Maar hij mocht nog niets eten; we moesten ranja geven. Oké maar daarna had meneer honger. Nou vooruit melkfles mocht ook. Maar daarna had meneer honger. Nou vooruit een beetje vla kreeg hij. Ja maar nog had meneer honger dus we hebben heel eigenwijs maar gewoon zijn eten gegeven. Dit ging prima. Meneer wilde uit zijn bedje en op de grond want er was een hele kamer om ontdekt te worden en hij had nergens last van!
Uiteindelijk kwam de oogarts met het volgende nieuws:
de traanbuis van onze man zat zó verstopt dat de traanwegsondage (het doorprikken) niet gelukt is. Het zat té verstopt. We moeten nu naar een kinderziekenhuis doorverwezen worden voor een operatie.
Pfff daar hadden we geen rekening mee gehouden! Bah...
We waren zó trots op onze man dat hij het zo goed gedaan had en dat alles goed gegaan was en dan dit... Vieze tegenvaller hoor!
Of we voorkeur hadden voor een ziekenhuis? Ja! Degene waar we het snelste aan de beurt zijn!
Nu dus afwachten op de nieuwe afspraak....
Bah...
We moesten ons om 07:15u melden en aangezien we de eerste waren, zouden we om 08:00u geholpen worden. Nadat we nog een keer om moesten draaien voor de ziekenhuispas en onderweg mist hadden kwamen we iets te laat aan in het ziekenhuis.
Daar kregen we een kamer en voor hem een bedje en een ziekenhuispyjama (hoezo eigen pyjama?!). Keurig op tijd werden we opgeroepen om mee te lopen. Daar moest ik een groene overal aan en klompen van het ziekenhuis en kon ik met de kleine man een deur verder terwijl papa in de koffiehoek gezet werd.
Onze man was goed te pas gelukkig en vond alles en iedereen reuze interessant. Genoeg te kijken!
Uiteindelijk bleek de oogarts ruim 40 minuten te laat op haar werk waardoor we wel érg lang moesten wachten. En ja dan is uiteindelijk je knuffel, een boekje, de lamp, de spiegel, het raam, mama, een boek van daar, enz. allemaal niet goed genoeg meer en wordt meneer boos. En terecht. Al het personeel was ook boos.
Toen de arts er EINDELIJK was mocht hij mee naar de OK. En mama ook. Dus lekker op de arm. Hij klemde zich lekker tegen mij aan en keek verbaasd naar alle mensen en dingen in de OK. Wat is daar veel te zien! Toen moest ik hem neerleggen en dat vond hij niet zo'n geslaagd plan. Twee artsen hielden hem vast en ik hield zijn hand vast en een hand op zijn buikje. De kleine man besloot hard te gaan huilen wat voor de narcose natuurlijk heel goed is want zo werkte hij erg snel. Nog een dikke kus voor de kleine man en een welgemeend "succes" voor de dokter en weg was mama. Naar de koffiehoek bij papa. Paar minuutjes later mocht ik al weer naar hem toe en ging ik aan zijn bedje zitten en hield zijn handje vast tot hij wakker werd.
Onze man was vrij snel vrij helder en vond echt dat hij op elk geluidje en iedereen die wat zei moest reageren. Nou; het gaat wel goed met hem zei ik dus :)
Daarna terug naar zaal. Daar had meneer honger. Maar hij mocht nog niets eten; we moesten ranja geven. Oké maar daarna had meneer honger. Nou vooruit melkfles mocht ook. Maar daarna had meneer honger. Nou vooruit een beetje vla kreeg hij. Ja maar nog had meneer honger dus we hebben heel eigenwijs maar gewoon zijn eten gegeven. Dit ging prima. Meneer wilde uit zijn bedje en op de grond want er was een hele kamer om ontdekt te worden en hij had nergens last van!
Uiteindelijk kwam de oogarts met het volgende nieuws:
de traanbuis van onze man zat zó verstopt dat de traanwegsondage (het doorprikken) niet gelukt is. Het zat té verstopt. We moeten nu naar een kinderziekenhuis doorverwezen worden voor een operatie.
Pfff daar hadden we geen rekening mee gehouden! Bah...
We waren zó trots op onze man dat hij het zo goed gedaan had en dat alles goed gegaan was en dan dit... Vieze tegenvaller hoor!
Of we voorkeur hadden voor een ziekenhuis? Ja! Degene waar we het snelste aan de beurt zijn!
Nu dus afwachten op de nieuwe afspraak....
Bah...
dinsdag 2 september 2014
Vakantie & oogjessoap
Ons mannetje is inmiddels bijna één en net thuis van zijn eerste echte vakantie met papa en mama. We zouden twee weken naar de Duitse Eiffel gaan om daar heerlijk met ons drietjes van de vakantie te genieten. Ja ik schrijf "zouden" want uiteindelijk zijn we vier dagen eerder naar huis gegaan dan de planning was. Zoals wel bekend ben ik rugpatiënt. En dat betekent dat ik thuis van alles goed voor elkaar heb maar dit op een vakantieadresje altijd iets afzien is.
De keuken is te laag, een verschoningsmogelijkheid is óf scheef zitten (op de bank) óf te laag (tafel), bedje is te laag (campingbedje terwijl we thuis een bed op hoogte hebben zodat ik niet hoef te bukken), enz. enz.
Dit weet ik, en daarom heb ik ook altijd nog een paar dagen na de vakantie vrij om mijn lijf bij te laten komen. Echter; dit jaar hadden we naast de standaard ongemakjes ook pech met het bed. Zodra ik ging liggen had ik het gevoel dat er iets in mijn heup stak, in mijn schouder en soms ook in mijn zij. Als ik wakker werd had ik niet alleen lage rugpijn maar ook pijn in mijn nek/schouder-gebied en een dof gevoel in mijn benen en/ of pijnscheuten in mijn benen. Na een paar dagen speelde ineens ook de bekkenpijn weer op (deze ken ik alleen van de zwangerschap). Allemaal gevolg van. Nou ja; als je dan overdag lekker in het zonnetje kan vertoeven maakt dat ook wel weer een hoop goed.
Maar ja, die was er niet haha.
Dus in plaats van lekker in het zonnetje een boekje lezen, in het zonnetje op het gras spelen met onze kleine man en in het zonnetje wandelen hebben we welgeteld twee dagen droog weer gehad en kon onze kleine man buiten vrij weinig omdat alles één grote modderbende was en meneer nog niet kruipt/ loopt. Beetje waardeloos dus.
De voorspellingen zouden zijn: regen, miezer, regen, regen, miezer en donderdags weer mooi weer. Maar ja; laat dat nou onze vertrekdatum zijn. De voorspelling thuis; zon, zon, matig dagje, zon, zon. Ehm ja tel dat op bij wat ik hiervoor schreef samen met maag en darmen die niet mee werkte, en onze keuze was gemaakt. We hebben nog wel getwijfeld hoor want de omgeving was prachtig en in principe vind ik dat je echt wel twee weekjes op vakantie mag na een jaar werken maar ja dit was wel de meest logische keuze...
Hoe dan ook: we hebben echt wel leuke 10 dagen gehad hoor!
Ondertussen bleek dat onze vriend ineens toch ingepland was voor een ingreep aan zijn oogje. We hadden doorgegeven dat we ook de eerste week september nog in het buitenland zouden zitten maar daar was niets van aangetrokken. Ons vriendje is ingepland voor a.s. woensdag. Morgen dus. Hmm oké raar maar ook wel weer fijn dat hij er straks vanaf is en wij er niet lang tegenop kunnen kijken. De oogjessoap waar ik eerder een aantal maal over schreef is namelijk nog steeds niet over. Nu moeten we morgen om 07:15u in het ziekenhuis zijn en wordt hij er EINDELIJK aan geholpen. Hopelijk heeft het zijn resultaat...
In de stacaravan (en ook thuis natuurlijk) gaat meneer steeds vaker op knietjes en handjes heen en weer schommelen (de kruiphouding), om dan vervolgens op zijn buik te ploffen en verder te tijgeren.
Naast deze verwoede pogingen tot kruipen heeft meneer ook boze buien. Uiteraard kan hij pissig zijn omdat iets niet lukt maar hij kan ook echt buien hebben dat hij gigantisch krijst. En waarom? Tja... Zeg het maar... Het lijkt alsof hij hartstikke gefrustreerd is. Misschien gaat het beter als het hem wel lukt om te gaan kruipen? Of vindt hij dat hij mama's aandacht zo kan opeisen? Het zal wel weer over gaan...
Vandaag is papa een dagje klussen bij zijn zus die net verhuisd is dus hebben vriendje en ik een dagje samen. En dan morgen dus met ons drietjes naar het ziekenhuis. Ik ben benieuwd! Wordt vervolgd...
maandag 18 augustus 2014
CB
Vanmorgen mocht onze kleine man voor zijn 11-maandenconsult naar het consultatiebureau. Op maandag dus op papadag maar deze flexibel-werkende-mama kon een uurtje later beginnen en zo ook eventjes mee.
Voor de cijfertjes: inmiddels weegt hij 10,3kg en is hij 77,2cm lang. Najaar/ winter wordt maatje 80 dus! Verder alles helemaal prima. Hij doet keurig alles wat hij zou moeten doen behalve het zelf gaan zitten. In de kinderstoel zit hij echt wel een deel van zijn broodje keurig los maar zelf gaan zitten vindt hij niet interessant genoeg ofzo.
Met beide handjes een piepklein propje oppakken keurig tussen duim en wijsvinger was geen probleem. Tijgeren kan meneer voor- en achteruit. Kruipen hoefde hij nog niet te kunnen. Al snapt hij de kruiphouding al wel maar ploft dan gewoon weer op zijn buik voordat hij in beweging komt.
Wat betreft lengte en gewicht zit hij iets boven het gemiddelde wat op zich natuurlijk prima is. Wel keurig in verhouding. Helemaal top.
Zwaaien begint hij te oefenen. High-five snapt hij meestal. In zijn handjes klappen (en zelfs soms het; "op je boze bolletje allebei") lukt zonder problemen. Eigenlijk doet hij het gewoon hartstikke goed en moesten we ons vooral geen zorgen maken over het feit dat meneer nog niet zelf gaat zitten.
Waarschijnlijk vindt hij dat nu niet interessant genoeg. Het komt wel.
Pas als we achteruitgang zien of stilstand kunnen we een kinderfysiotherapeut op gaan zoeken voor eventueel ondersteuning maar nogmaals: we moesten ons nu geen zorgen maken.
Daarna kreeg meneer nog twee prikken. Eén is redelijk te doen maar die tweede is echt gemeen want dan weten ze wat er komt. ZO zielig is hij dan... Dikke tranen huilen maar ach eenmaal uit het hokje (want ja die ruimte is dan heel stom en de verpleegkundige waarmee hij de hele tijd heeft zitten sjansen is ineens HEEL gemeen!) is het ook vrij snel weer goed. Fantastisch om te zien dat hij dan al zo lelijk naar de verpleegkundige kan kijken omdat die ineens wel heel gemeen is...
Ach gelukkig is hij ook dat vrij snel weer vergeten :-)
Half november mag hij weer. Vandaag is hij lekker thuis bij papa. Lekker knuffelen.
Voor de cijfertjes: inmiddels weegt hij 10,3kg en is hij 77,2cm lang. Najaar/ winter wordt maatje 80 dus! Verder alles helemaal prima. Hij doet keurig alles wat hij zou moeten doen behalve het zelf gaan zitten. In de kinderstoel zit hij echt wel een deel van zijn broodje keurig los maar zelf gaan zitten vindt hij niet interessant genoeg ofzo.
Met beide handjes een piepklein propje oppakken keurig tussen duim en wijsvinger was geen probleem. Tijgeren kan meneer voor- en achteruit. Kruipen hoefde hij nog niet te kunnen. Al snapt hij de kruiphouding al wel maar ploft dan gewoon weer op zijn buik voordat hij in beweging komt.
Wat betreft lengte en gewicht zit hij iets boven het gemiddelde wat op zich natuurlijk prima is. Wel keurig in verhouding. Helemaal top.
Zwaaien begint hij te oefenen. High-five snapt hij meestal. In zijn handjes klappen (en zelfs soms het; "op je boze bolletje allebei") lukt zonder problemen. Eigenlijk doet hij het gewoon hartstikke goed en moesten we ons vooral geen zorgen maken over het feit dat meneer nog niet zelf gaat zitten.
Waarschijnlijk vindt hij dat nu niet interessant genoeg. Het komt wel.
Pas als we achteruitgang zien of stilstand kunnen we een kinderfysiotherapeut op gaan zoeken voor eventueel ondersteuning maar nogmaals: we moesten ons nu geen zorgen maken.
Daarna kreeg meneer nog twee prikken. Eén is redelijk te doen maar die tweede is echt gemeen want dan weten ze wat er komt. ZO zielig is hij dan... Dikke tranen huilen maar ach eenmaal uit het hokje (want ja die ruimte is dan heel stom en de verpleegkundige waarmee hij de hele tijd heeft zitten sjansen is ineens HEEL gemeen!) is het ook vrij snel weer goed. Fantastisch om te zien dat hij dan al zo lelijk naar de verpleegkundige kan kijken omdat die ineens wel heel gemeen is...
Ach gelukkig is hij ook dat vrij snel weer vergeten :-)
Half november mag hij weer. Vandaag is hij lekker thuis bij papa. Lekker knuffelen.
zondag 10 augustus 2014
Enerverend weekje...
Een enerverend weekje was het voor onze kleine man... Soms lijkt de ontwikkeling weken lang stil te staan en dan ineens zit meneer een paar dagen/ een week in een flow waarin hij alle nieuwe dingen lijkt op te zuigen en gaat het ineens heel snel! Voor slapen heeft onze man dan geen tijd want in plaats van dat hij nu met zijn 11 maanden gewoon twee slaapjes op een dag doet die minstens een uur duren, is hij na een half uur wakker. En ook al haal je hem niet meteen uit bed; dan ligt hij in bed te spelen/ kletsen maar slapen doet hij in ieder geval niet meer. En ja dan is hij dus heel veel aan het huilen overdag omdat hij harstikke moe is maar leg je hem dan in bed gaat hij gillen. Hard gillen. En huilen. Hard huilen. Dus ja met in ons hoofd "alles is een fase..." proberen we daar dan maar weer doorheen te komen...
Hoe dan ook; ons mannetje vindt nu écht gevoerd worden niet meer tof. Hij moet zelf eten. En zo niet dan gaan we huilen, met ons hoofd gooien, nee schudden, oogjes dichtknijpen en met zijn hand jouw hand aan de kant slaan. Hoezo een eigen willetje?
Verder had hij ineens door hoe hij achteruit moest tijgeren; kontje omhoog, hoog op de handjes en je dan afzetten; whoesh! En dat dan een paar keer achter elkaar.
En als je op de commode ligt, je iets in je handen krijgt en papa zegt "bal" dan ga je dat in je allerbeste baby-taal proberen na te zeggen. Net als zijn naam.
In de winkelwagen zit je nauwelijks meer gewoon 'zoals het hoort'. Het kan namelijk ook overdwars; één been door een gat, één been recht over het zitje en dan met je rug tegen de zijkant. Met één arm het handvat vast en met je andere arm het karretje achter je. (snap je het nog?) Omdat het kan.
Verstoppertje spelen is ook HEEL leuk. Je achter het gordijn verstoppen; mama die dan je naam roept en dan met een dikke grijns het gordijn aan de kant halen. En dat natuurlijk 300x achter elkaar.
Verder kan meneer nu zelf in zijn handjes klappen. Zodra wij "klap eens in je handjes, blij, blij, blij" gaan zingen verschijnt er een grijns op dat gezichtje en gaat hij in zijn handjes klappen. Nou ja; hij klapt met zijn ene handje op zijn andere haha. Heel schattig. Goed he?
Oh en af en toe probeert hij het zwaaien na te doen... Ja ja we zijn ineens weer een stuk verder!
Vanmiddag ging meneer om 13u naar bed. Kapot was hij. En om half vier (we hadden hem om half 2 even gehoord maar daarna was het weer stil) ben ik serieus gaan kijken of hij nog wel leefde... Kwart voor vier werd meneer wakker. Alsof hij al die weken ineens even in moest halen...
Het slapen overdag blijft een dingetje. Maar goed, verder is hij zich volop aan het ontwikkelen. Hij geniet van de "jaaaaa! goed zo!" die wij elke keer enthousiast roepen als hij iets nieuws doet. Zo had ik van de week een noppenpuzzel (je weet wel; een puzzel waarbij op elk stukje zo'n klein knopje zit). Ik pakte een stukje er uit bij het knopje en meneer deed het na. Ik zei; "jaaaaa! goedzo!!" en vervolgens moet elk stukje er uit waarbij hij elke keer als hij een knopje (keurig tussen wijsvinger en duim) oppakt; hij mij aan kijkt alsof hij wil zeggen; kijk mama goed he? :-)
Afgelopen zaterdag zijn we met hem naar mijn schoonouders op de camping geweest. Even een dagje vakantie. Heerlijk! Onze kleine man heeft genoten; er liepen in totaal 3 kleine hondjes op het grasveld dus er was reuze veel te kijken en te beleven. Harstikke leuk! En ja toen bleek dat ze er OOK nog een glijbaan hadden! Groot feest. Want een glijbaan is harstikke leuk. Tenminste; als hij er op zijn buik met zijn hoofd naar beneden af mag. Elke keer weer zie ik een grote grijns op mij af komen. Prachtig! Na het eten rond kwart voor zeven kakte hij in. Dus; avondfles, autoslaapzak aan en met speen en knuffel in de stoel. Lekker slapen. Tenminste... dat dachten wij... Want meneer moest echt de hele weg ALLES in de gaten houden. Hoe ontzettend moe hij ook was (hij heeft de hele weg geluid gemaakt); slapen kan echt niet als je alles in de gaten moet houden. En dus ging hij eenmaal thuis direct naar bed en viel hij daar als een blok in slaap. Logisch. Toen was het inmiddels 21u!!! Belachelijk laat...
Onze kleine smurf met zijn gekke fratsen...
Zaterdag was hij al weer 11 maanden oud. Nog even en hij is al weer 1.
Hoe dan ook; ons mannetje vindt nu écht gevoerd worden niet meer tof. Hij moet zelf eten. En zo niet dan gaan we huilen, met ons hoofd gooien, nee schudden, oogjes dichtknijpen en met zijn hand jouw hand aan de kant slaan. Hoezo een eigen willetje?
Verder had hij ineens door hoe hij achteruit moest tijgeren; kontje omhoog, hoog op de handjes en je dan afzetten; whoesh! En dat dan een paar keer achter elkaar.
En als je op de commode ligt, je iets in je handen krijgt en papa zegt "bal" dan ga je dat in je allerbeste baby-taal proberen na te zeggen. Net als zijn naam.
In de winkelwagen zit je nauwelijks meer gewoon 'zoals het hoort'. Het kan namelijk ook overdwars; één been door een gat, één been recht over het zitje en dan met je rug tegen de zijkant. Met één arm het handvat vast en met je andere arm het karretje achter je. (snap je het nog?) Omdat het kan.
Verstoppertje spelen is ook HEEL leuk. Je achter het gordijn verstoppen; mama die dan je naam roept en dan met een dikke grijns het gordijn aan de kant halen. En dat natuurlijk 300x achter elkaar.
Verder kan meneer nu zelf in zijn handjes klappen. Zodra wij "klap eens in je handjes, blij, blij, blij" gaan zingen verschijnt er een grijns op dat gezichtje en gaat hij in zijn handjes klappen. Nou ja; hij klapt met zijn ene handje op zijn andere haha. Heel schattig. Goed he?
Oh en af en toe probeert hij het zwaaien na te doen... Ja ja we zijn ineens weer een stuk verder!
Vanmiddag ging meneer om 13u naar bed. Kapot was hij. En om half vier (we hadden hem om half 2 even gehoord maar daarna was het weer stil) ben ik serieus gaan kijken of hij nog wel leefde... Kwart voor vier werd meneer wakker. Alsof hij al die weken ineens even in moest halen...
Het slapen overdag blijft een dingetje. Maar goed, verder is hij zich volop aan het ontwikkelen. Hij geniet van de "jaaaaa! goed zo!" die wij elke keer enthousiast roepen als hij iets nieuws doet. Zo had ik van de week een noppenpuzzel (je weet wel; een puzzel waarbij op elk stukje zo'n klein knopje zit). Ik pakte een stukje er uit bij het knopje en meneer deed het na. Ik zei; "jaaaaa! goedzo!!" en vervolgens moet elk stukje er uit waarbij hij elke keer als hij een knopje (keurig tussen wijsvinger en duim) oppakt; hij mij aan kijkt alsof hij wil zeggen; kijk mama goed he? :-)
Afgelopen zaterdag zijn we met hem naar mijn schoonouders op de camping geweest. Even een dagje vakantie. Heerlijk! Onze kleine man heeft genoten; er liepen in totaal 3 kleine hondjes op het grasveld dus er was reuze veel te kijken en te beleven. Harstikke leuk! En ja toen bleek dat ze er OOK nog een glijbaan hadden! Groot feest. Want een glijbaan is harstikke leuk. Tenminste; als hij er op zijn buik met zijn hoofd naar beneden af mag. Elke keer weer zie ik een grote grijns op mij af komen. Prachtig! Na het eten rond kwart voor zeven kakte hij in. Dus; avondfles, autoslaapzak aan en met speen en knuffel in de stoel. Lekker slapen. Tenminste... dat dachten wij... Want meneer moest echt de hele weg ALLES in de gaten houden. Hoe ontzettend moe hij ook was (hij heeft de hele weg geluid gemaakt); slapen kan echt niet als je alles in de gaten moet houden. En dus ging hij eenmaal thuis direct naar bed en viel hij daar als een blok in slaap. Logisch. Toen was het inmiddels 21u!!! Belachelijk laat...
Onze kleine smurf met zijn gekke fratsen...
Zaterdag was hij al weer 11 maanden oud. Nog even en hij is al weer 1.
maandag 4 augustus 2014
Rondje!
Tandje nummer 3 is nu echt door en ook tandje nummer 4 heeft zich gemeld. En kwijlen!!! Hij wordt na elk slaapje wakker met een nat achterhoofd en een hele kring op zijn bed... Overdag merk ik er nog niet heel veel van maar met zijn slapen dus des te meer...
Verder is onze grote vriend vandaag naar de opvang geweest (deze week en volgende week gaat hij twee dagen na elkaar naar de opvang wegens de vakantie van oma en heeft papa op donderdag papa-dag) en volgens zijn mentor heeft hij iets nieuws: op de grond liggen en zo hard mogelijk rondjes draaien. En lachen!! Dikke pret kan ons mannetje dan hebben haha
Momenteel zit hij in de kinderstoel en had hij einde-van-de-dag-inkak dus hij had (bij uitzondering) zijn speen. Af en toe smult hij een sperzieboontje met ons mee en als hij de speen in heeft dan kan hij hem vastpakken en uit zijn mond halen om wat te vertellen ("kaajkaajkaaj" of "peej" bijvoorbeeld) maar als hij een boontje heeft dan stopt hij die tegen zijn speen aan haha. Niet heel handig ;-)
Als je de speen uit zijn mond trekt stopt hij het boontje in zijn mond en peuzelt hem op. Heerlijk! Hij kan zo lekker eten...
Ook nieuw is dat meneer de kat steeds beter probeert te aaien. En de kat probeert het te pikken haha. Alleen is de staart nog een dingetje... De staart pak je namelijk gewoon met de volle hand en daar trek je aan. Zo hard mogelijk. Hmmm nog even oefenen mannetje...
Hij doet het zo goed onze man. Hij had vandaag een nieuwe leidster (oude bekende van mama) op de groep die zei; "wat hebben jullie een vrolijk mannetje! En wat heeft hij een guitig koppie".
Ja. Klopt. :-)
En we houden van hem. Heel veel.
We kunnen allebei op bepaalde momenten naar hem kijken en als hij dan op een bepaalde manier lacht/ kijkt/ eet/ kletst word je gewoon verliefd. Elke keer weer.
Verder is onze grote vriend vandaag naar de opvang geweest (deze week en volgende week gaat hij twee dagen na elkaar naar de opvang wegens de vakantie van oma en heeft papa op donderdag papa-dag) en volgens zijn mentor heeft hij iets nieuws: op de grond liggen en zo hard mogelijk rondjes draaien. En lachen!! Dikke pret kan ons mannetje dan hebben haha
Momenteel zit hij in de kinderstoel en had hij einde-van-de-dag-inkak dus hij had (bij uitzondering) zijn speen. Af en toe smult hij een sperzieboontje met ons mee en als hij de speen in heeft dan kan hij hem vastpakken en uit zijn mond halen om wat te vertellen ("kaajkaajkaaj" of "peej" bijvoorbeeld) maar als hij een boontje heeft dan stopt hij die tegen zijn speen aan haha. Niet heel handig ;-)
Als je de speen uit zijn mond trekt stopt hij het boontje in zijn mond en peuzelt hem op. Heerlijk! Hij kan zo lekker eten...
Ook nieuw is dat meneer de kat steeds beter probeert te aaien. En de kat probeert het te pikken haha. Alleen is de staart nog een dingetje... De staart pak je namelijk gewoon met de volle hand en daar trek je aan. Zo hard mogelijk. Hmmm nog even oefenen mannetje...
Hij doet het zo goed onze man. Hij had vandaag een nieuwe leidster (oude bekende van mama) op de groep die zei; "wat hebben jullie een vrolijk mannetje! En wat heeft hij een guitig koppie".
Ja. Klopt. :-)
En we houden van hem. Heel veel.
We kunnen allebei op bepaalde momenten naar hem kijken en als hij dan op een bepaalde manier lacht/ kijkt/ eet/ kletst word je gewoon verliefd. Elke keer weer.
woensdag 30 juli 2014
Eindelijk weer een berichtje
Deze blog heeft een tijdje stil gelegen.
Mijn excuses hiervoor! Eigenlijk heeft mijn hele blogland een tijd stil gelegen.
Onze man staat echter niet stil hoor!
Wat betreft eten krijgt hij tegenwoordig steeds meer stukjes en dit is allemaal geen probleem. Het liefst eet hij iets wat hij ZELF kan eten; gewoon een stukje op zijn blad en dan zelf pakken en zelf in je mond stoppen. Je ouders die je eten geven dat kan echt niet meer hoor... Ik ben tenslotte nu 10,5 maand oud en dat betekent dat ik alles ZELF kan. (nou ja; behalve een luier verschonen haha)
Conclusie is dat meneer er na het eten echt helemaal onder zit maar ach daar hebben we dan wel weer een douche voor. Hier zitten stukjes 'aardappeltonijnkoekjes' in zijn haar (en op zijn shirt, gezicht, slab, armen, handjes, stoel, grond, enz.).
Mama's fiets is helemaal omgetoverd tot echte mama-fiets: compleet met buggydrager (en buggy):
Een brandweersirene (gekregen van opa die vroeger brandweerman was)
En een eigen stuur zodat onze kleine man niet elke keer mijn stuur hoeft te stelen. Onze kleine man vindt het fantastisch op de fiets maar wilde graag het stuur vast houden. Hij kon echt je hand pakken en aan de kant doen om maar een plek te veroveren haha
Mijn excuses hiervoor! Eigenlijk heeft mijn hele blogland een tijd stil gelegen.
Onze man staat echter niet stil hoor!
Wat betreft eten krijgt hij tegenwoordig steeds meer stukjes en dit is allemaal geen probleem. Het liefst eet hij iets wat hij ZELF kan eten; gewoon een stukje op zijn blad en dan zelf pakken en zelf in je mond stoppen. Je ouders die je eten geven dat kan echt niet meer hoor... Ik ben tenslotte nu 10,5 maand oud en dat betekent dat ik alles ZELF kan. (nou ja; behalve een luier verschonen haha)
Conclusie is dat meneer er na het eten echt helemaal onder zit maar ach daar hebben we dan wel weer een douche voor. Hier zitten stukjes 'aardappeltonijnkoekjes' in zijn haar (en op zijn shirt, gezicht, slab, armen, handjes, stoel, grond, enz.).
Het gaat goed met onze man. Hij is over het algemeen vrolijk en heeft het tijgeren al een tijdje onder de knie. Verder is hij volop aan het ontdekken waarbij vooral deuren erg leuk zijn om constant open en dicht te doen.
Wat betreft slapen is meneer een kind wat totaal NIET volgens 'de boekjes' gaat want overdag zijn het nog steeds (vroege en) korte slaapjes in tegenstelling tot bij de kinderopvang waar hij zo 2x zo lang slaapt! Nou ja; zoals ik al zei; over het algemeen is het nog steeds een vrolijk mannetje dus ach waar maken we ons druk om?
Deze mama is druk met solliciteren tegenwoordig aangezien ik vanwege bedrijfseconomische redenen vanaf januari geen baan meer heb. Gelukkig is het nog geen januari dus we hebben nog even tijd om te zoeken. Vooral ondertussen genieten van ons mannetje die zo enorm hard groeit.
Vanochtend voelde ik tandje nummer 3! Ik dacht; onze man houdt het tot zijn 18e bij zijn twee ondertandjes maar blijkbaar komt er toch meer haha
Inmiddels hoor ik de babyfoon weer dus ik ga de kleine smurf uit bed halen en dan gaan we nog maar even fietsen voordat het gaat regenen vandaag....
Fijne dag iedereen!
maandag 16 juni 2014
Vaderdag & oogziekenhuis
Afgelopen zondag had manlief zijn eerste Vaderdag en aangezien onze kleine man naar een kinderdagverblijf gaat, had hij een kadootje geknutseld. Superleuk!
Vaderdag (en Moederdag) betekent bij ons: de kleine man in ons grote bed, de knutsel in ontvangst nemen en een ontbijtje krijgen. Heerlijk!
's Middags maakten we lunch bij mijn vader en 's avonds koken bij schoonvader; kon onze man met beide opa's knuffelen, en zo was Vaderdag weer zo voorbij. Het weekend sloten we af met een spelletje met de buurtjes.
Vandaag hadden we de nieuwe afspraak bij het oogziekenhuis omdat ons mannetje nog steeds een vies oogje blijft houden. Ik begon mijn werkdag vroeger en nam tussendoor iets vrij zodat ik deze keer ook mee kon op verzoek van manlief. Achteraf stonden we binnen een half uur weer terug bij onze auto en dachten we allebei dat dit best telefonisch had gekund. Maar goed; de dokter heeft hem weer even gezien.
Ze vertelde dat bij baby's de traanbuis in het begin klein en nauw is en dat dit vanzelf meegroeit. Omdat het ene oogje over is en het andere oogje echt nog niet moet deze toch open gespoten worden. Dit kan niet anders dan onder narcose. Ik mocht naar de balie om een afspraak hiervoor te maken maar dit kon niet in het oogziekenhuis waar we waren want zij hebben geen narcoseprogramma's.
Bij de balie werd mij vertelt dat er deze maand al een narcoseprogramma geweest was (dit schijnt eens per maand te zijn) en dat er in juli en augustus geen één is in verband met de vakanties (pffff bestaat dat nog?!). Ze zou ons op de lijst zetten en dan hadden we kans dat we in september aan de beurt waren. Tenzij er al te veel mensen op stonden (dit kon zij dan weer niet zien) en dan zou het oktober worden. Dat duurt nog lang! Ben wel blij dat ze nu wat willen gaan doen maar ik had niet verwacht dat we nu weer zo lang moesten wachten...
Ik ben natuurlijk vrij om te gaan en staan waar ik wil dus behalve waar zij mij heen willen sturen zijn er vanuit onze woonplaats nog twee ziekenhuizen goed te berijden dus die ga ik bellen om te vragen of ik bij hen sneller terecht kan. Het oogziekenhuis heeft al toegezegd als ik dat doorgeef dan alles door te willen sturen.
En anders is het dus nog 3 of 4 maanden wachten...
's Middags maakten we lunch bij mijn vader en 's avonds koken bij schoonvader; kon onze man met beide opa's knuffelen, en zo was Vaderdag weer zo voorbij. Het weekend sloten we af met een spelletje met de buurtjes.
Vandaag hadden we de nieuwe afspraak bij het oogziekenhuis omdat ons mannetje nog steeds een vies oogje blijft houden. Ik begon mijn werkdag vroeger en nam tussendoor iets vrij zodat ik deze keer ook mee kon op verzoek van manlief. Achteraf stonden we binnen een half uur weer terug bij onze auto en dachten we allebei dat dit best telefonisch had gekund. Maar goed; de dokter heeft hem weer even gezien.
Ze vertelde dat bij baby's de traanbuis in het begin klein en nauw is en dat dit vanzelf meegroeit. Omdat het ene oogje over is en het andere oogje echt nog niet moet deze toch open gespoten worden. Dit kan niet anders dan onder narcose. Ik mocht naar de balie om een afspraak hiervoor te maken maar dit kon niet in het oogziekenhuis waar we waren want zij hebben geen narcoseprogramma's.
Bij de balie werd mij vertelt dat er deze maand al een narcoseprogramma geweest was (dit schijnt eens per maand te zijn) en dat er in juli en augustus geen één is in verband met de vakanties (pffff bestaat dat nog?!). Ze zou ons op de lijst zetten en dan hadden we kans dat we in september aan de beurt waren. Tenzij er al te veel mensen op stonden (dit kon zij dan weer niet zien) en dan zou het oktober worden. Dat duurt nog lang! Ben wel blij dat ze nu wat willen gaan doen maar ik had niet verwacht dat we nu weer zo lang moesten wachten...
Ik ben natuurlijk vrij om te gaan en staan waar ik wil dus behalve waar zij mij heen willen sturen zijn er vanuit onze woonplaats nog twee ziekenhuizen goed te berijden dus die ga ik bellen om te vragen of ik bij hen sneller terecht kan. Het oogziekenhuis heeft al toegezegd als ik dat doorgeef dan alles door te willen sturen.
En anders is het dus nog 3 of 4 maanden wachten...
maandag 9 juni 2014
9 maanden...
9 maanden zwanger; 9 maanden ontzwangeren
Vandaag is het 09-06-2014 en dat betekent dat onze kleine man vandaag 9 maanden oud is.
Hij overdenkt zelf even de afgelopen maanden...:
Het gaat goed! Na hele gekke koortspieken (en een dal die ik wel eng vond) ging het de afgelopen week erg goed met onze kleine man. Gelukkig maar! We hebben een heerlijk weekend gehouden met even een vakantiedag op de camping bij opa en oma en vandaag in het badje in de tuin en fietsen in de zon.
Alleen slapen is wel lastig met dit weer. Onze kleine man heeft ERG graag zijn slaapzak aan; anders slaapt hij niet. Nu heb ik wel een dunne slaapzak maar dan nog is dat best warm. Dus alles uit (nou ja; behalve de luier) en de slaapzak aan en dan in bed. Vanavond duurde het eventjes voordat dit toch oké was (alles boven staat nu open; de ramen, de deuren, enz. en daardoor is het weer licht en dat is ook wat lastig maar minder erg dan warm). Ons mannetje wordt met de warmte echt DRIJFnat. Nou ja; zweten kan hij in ieder geval :-) Dat is goed. Ach en mama (ik dus) slaapt ook niet zonder deken (of in ieder geval iets over mij heen) en ook ik zweet heel snel...
Een beetje een gekke week deze week met deze vrije maandag.
Zondag is het vaderdag; onze man heeft zijn knutsel allang in huis (en ik ben heel benieuwd haha) en maandag gaan we met ons 3en naar het oogziekenhuis want dat groene oogje is er nog steeds...
Fijne week in ieder geval iedereen!!!
vrijdag 30 mei 2014
Entingen
Vandaag was ik vrij. En er stond eigenlijk maar één ding op de planning: Joris moest zijn jaarlijkse entingen. "Vroeger" ging dat zo: Joris 's morgens zo vroeg mogelijk naar buiten, duimen dat hij op tijd weer binnen was, iets voordat je weg moest mikte je een snoepje in de bench, Joris gaat daar op af, deurtje dicht, bench in de auto, even prik halen waarbij Joris lag te spinnen op de tafel bij de dierenarts en hop weer naar huis.
Tegenwoordig gaat dat er iets anders aan toe...
De afspraak gemaakt om 11:20u. Deze tijd is Joris buiten geweest en weer terug binnen (normaal gesproken) en is zoonlief wakker (normaal gesproken). Topplanning. Toch?
Oké. 's Morgens vroeg; Joris naar buiten. Met 2 minuten is hij weer binnen. Dat gaat goed. Je hoopt dat zoonlief rond 9u gaat slapen en dan een uur slaapt (minimaal; liefst iets langer) zodat hij nog wakker (en gezellig) is om 11:20u. Helaas bedacht meneer dat hij na 45 minuten echt uitgeslapen was. Hmm dat wordt spannend. Joris wilde rond 9u weer naar buiten. Twijfel.. Wel of niet? Uiteindelijk toch maar even naar buiten in de hoop dat hij ook nu weer snel terug is. Gelukkig was dit zo. Je geeft zoonlief drinken en wat te eten en gaat gezellig met hem spelen. Rond 11u is meneer moe. Ja daar waren we al bang voor maar ja nu kan het niet meer...
Kind met een rijstwafel in de wipper. Snotneus afvegen. Uit de schuur de wandelwagen pakken, wandelwagen inklappen, wiel er af, achterin de auto. Snoetenpoetsers in je tas mikken, kattenpaspoort opzoeken, kattensnoepje in de bench mikken. Snotneus afvegen. Helaas daar trapt Joris niet meer in. Oké dan met iets meer dwang Joris in de bench. Deur dicht. Zoonlief jas aan, nog een keer snotneus afvegen. Zoonlief in de autostoel, kat in de auto, tas niet vergeten. Deur op slot, in de auto stappen. In de auto begint Joris wat bang te "klagen" (ik had hem niets verteld over de prikken haha). Daar aangekomen is een plekje vlak voor de deur maar ja zoonlief loopt nog niet dus we parkeren 3 meter van de deur, gooien eerst de achterbak open. Kinderwagen er uit, wiel er terug onder, zoonlief uit de auto, in de wagen, tas in de wagen, kat uit de auto, auto op slot. 3 meter lopen met in één hand de bench en met de andere hand de kinderwagen duwend. Hmmm hoe doe je dan de deur open van de kliniek??? Gelukkig staat er binnen iemand die lief de deur open doet en met één hand probeer je de wagen de bocht om te duwen. Oké we zitten. Gelukkig is zoonlief voldoende afgeleid door alles om hem heen.
"Joris mag komen!" Oké daar gaat hij weer: kat in één hand, wagen duwen met de andere hand, een piepklein hokje in manoeuvreren waar precies de wagen kan staan naast de behandeltafel (serieus; er komen toch wel vaker moeders met hun kind?!). Zoonlief met gezicht naar de behandeltafel, deurtje open van de bench. Joris kruipt zo ver mogelijk achterin en zelfs met de bench ongeveer op zijn kop gaan alle poten op de rem en gaat hij echt NIET meewerken. Zoonlief even zijn speelgoed terug geven. Alle knopjes open, deksel van de bench af zodat de dierenarts zijn werk kan doen. Terwijl Joris zijn bekje gecontroleerd wordt, zijn hartje geluisterd wordt en de prik er in gejast wordt geef je nog een keer zoonlief zijn speelgoed terug en klets je tegen hem terwijl je ook Joris probeert rustig te houden door tegen hem te praten. Na een wormentablet is het klaar. Oké deksel er op, alle knopjes er weer goed op en dicht, deurtje er in en dicht, speelgoed nog een keer terug aan zoonlief (geloof me; het hangt aan een ketting maar om die omhoog te trekken is iets wat hij nog niet bedacht heeft). Dan alles weer uit het piepkleine kamertje manoeuvreren en de bocht om. Daar Joris op een stoel en zoonlief in de wagen er naast die uitzicht had op een grote hond en dat reuze interessant vond. Ik betaal ondertussen de rekening en terwijl Joris begint te klagen vermaakt zoonlief zich prima.
Dan bedenkt de assistente gelukkig om de deur voor mij open te houden. We lopen weer 3 meter, ik stop Joris in de auto en ondertussen gaat zoonlief huilen omdat mama uit beeld is. Deur dicht, zoonlief geruststellen, zoonlief in de autostoel, gordels dicht en deur dicht. Wagen inklappen, wiel er af, in de auto, klep dicht en naar huis.
Pffff man wat een onderneming hahaha
Maar: Joris kan er weer een jaar tegen aan en zoonlief heeft zich prima gehouden bij de dierenarts! Toppers die twee :-)
Ondanks dat die hele wagen-onderneming zo zinloos voelt voor 3 meter was dit toch echt de oplossing. Best trots dat het nog zo soepeltjes ging allemaal. Alles gaat gewoon anders nu. En dat is prima. Want wij hebben een fantastische zoon. En ondanks dat zeur-uur 's avonds en dat deze neuroot-ouders niet meer kunnen plannen; is het verder een makkelijk kereltje en zijn wij supertrots op hem. Nu nog stoppen met het spugen.... Is zo naar voor hem zelf....
T arme manneke. Schatje.
Tegenwoordig gaat dat er iets anders aan toe...
De afspraak gemaakt om 11:20u. Deze tijd is Joris buiten geweest en weer terug binnen (normaal gesproken) en is zoonlief wakker (normaal gesproken). Topplanning. Toch?
Oké. 's Morgens vroeg; Joris naar buiten. Met 2 minuten is hij weer binnen. Dat gaat goed. Je hoopt dat zoonlief rond 9u gaat slapen en dan een uur slaapt (minimaal; liefst iets langer) zodat hij nog wakker (en gezellig) is om 11:20u. Helaas bedacht meneer dat hij na 45 minuten echt uitgeslapen was. Hmm dat wordt spannend. Joris wilde rond 9u weer naar buiten. Twijfel.. Wel of niet? Uiteindelijk toch maar even naar buiten in de hoop dat hij ook nu weer snel terug is. Gelukkig was dit zo. Je geeft zoonlief drinken en wat te eten en gaat gezellig met hem spelen. Rond 11u is meneer moe. Ja daar waren we al bang voor maar ja nu kan het niet meer...
Kind met een rijstwafel in de wipper. Snotneus afvegen. Uit de schuur de wandelwagen pakken, wandelwagen inklappen, wiel er af, achterin de auto. Snoetenpoetsers in je tas mikken, kattenpaspoort opzoeken, kattensnoepje in de bench mikken. Snotneus afvegen. Helaas daar trapt Joris niet meer in. Oké dan met iets meer dwang Joris in de bench. Deur dicht. Zoonlief jas aan, nog een keer snotneus afvegen. Zoonlief in de autostoel, kat in de auto, tas niet vergeten. Deur op slot, in de auto stappen. In de auto begint Joris wat bang te "klagen" (ik had hem niets verteld over de prikken haha). Daar aangekomen is een plekje vlak voor de deur maar ja zoonlief loopt nog niet dus we parkeren 3 meter van de deur, gooien eerst de achterbak open. Kinderwagen er uit, wiel er terug onder, zoonlief uit de auto, in de wagen, tas in de wagen, kat uit de auto, auto op slot. 3 meter lopen met in één hand de bench en met de andere hand de kinderwagen duwend. Hmmm hoe doe je dan de deur open van de kliniek??? Gelukkig staat er binnen iemand die lief de deur open doet en met één hand probeer je de wagen de bocht om te duwen. Oké we zitten. Gelukkig is zoonlief voldoende afgeleid door alles om hem heen.
"Joris mag komen!" Oké daar gaat hij weer: kat in één hand, wagen duwen met de andere hand, een piepklein hokje in manoeuvreren waar precies de wagen kan staan naast de behandeltafel (serieus; er komen toch wel vaker moeders met hun kind?!). Zoonlief met gezicht naar de behandeltafel, deurtje open van de bench. Joris kruipt zo ver mogelijk achterin en zelfs met de bench ongeveer op zijn kop gaan alle poten op de rem en gaat hij echt NIET meewerken. Zoonlief even zijn speelgoed terug geven. Alle knopjes open, deksel van de bench af zodat de dierenarts zijn werk kan doen. Terwijl Joris zijn bekje gecontroleerd wordt, zijn hartje geluisterd wordt en de prik er in gejast wordt geef je nog een keer zoonlief zijn speelgoed terug en klets je tegen hem terwijl je ook Joris probeert rustig te houden door tegen hem te praten. Na een wormentablet is het klaar. Oké deksel er op, alle knopjes er weer goed op en dicht, deurtje er in en dicht, speelgoed nog een keer terug aan zoonlief (geloof me; het hangt aan een ketting maar om die omhoog te trekken is iets wat hij nog niet bedacht heeft). Dan alles weer uit het piepkleine kamertje manoeuvreren en de bocht om. Daar Joris op een stoel en zoonlief in de wagen er naast die uitzicht had op een grote hond en dat reuze interessant vond. Ik betaal ondertussen de rekening en terwijl Joris begint te klagen vermaakt zoonlief zich prima.
Dan bedenkt de assistente gelukkig om de deur voor mij open te houden. We lopen weer 3 meter, ik stop Joris in de auto en ondertussen gaat zoonlief huilen omdat mama uit beeld is. Deur dicht, zoonlief geruststellen, zoonlief in de autostoel, gordels dicht en deur dicht. Wagen inklappen, wiel er af, in de auto, klep dicht en naar huis.
Pffff man wat een onderneming hahaha
Maar: Joris kan er weer een jaar tegen aan en zoonlief heeft zich prima gehouden bij de dierenarts! Toppers die twee :-)
Ondanks dat die hele wagen-onderneming zo zinloos voelt voor 3 meter was dit toch echt de oplossing. Best trots dat het nog zo soepeltjes ging allemaal. Alles gaat gewoon anders nu. En dat is prima. Want wij hebben een fantastische zoon. En ondanks dat zeur-uur 's avonds en dat deze neuroot-ouders niet meer kunnen plannen; is het verder een makkelijk kereltje en zijn wij supertrots op hem. Nu nog stoppen met het spugen.... Is zo naar voor hem zelf....
T arme manneke. Schatje.
woensdag 28 mei 2014
**ucheuche** *hatsJOE*
Het gaat best goed met ons mannetje. Hij groeit als kool; het is echt een lang end!
Laatst die paar dagen met het mooie weer hebben we daar lekker van genoten en heerlijk buiten gespeeld:
Verder is ons mannetje bevorderd van groep 0 (de maxicosi) naar groep 1; de autostoel. Gezien mijn rugklachten hebben we gekozen voor de enige draaibare stoel:
https://www.youtube.com/watch?v=wVVjIkGaNlQIn eerste instantie vond ons mannetje het wat gek maar al heel snel zat hij te grijnzen en te kletsen in de stoel want; nu kan hij veel meer kijken buiten EN kan hij mama zien! Boven mijn achteruitkijkspiegel hangt een extra spiegeltje waarmee ik naar ons mannetje kan kijken en hij dus ook naar mij. En dat heeft hij door! Al is het wel gek dat je de achterkant van mama ziet en dat ze tegelijk ook achter dat raampje zit maar dan andersom. Heel raar...
Afgelopen weekend had ons mannetje weer koorts. Ik zeg weer omdat dit de laatste tijd zo ongeveer elke maand gebeurt. En nee; hij krijgt niet elke maand een tandje. Toen de temperatuur naar 39,6 steeg en hij elke keer aan zijn oortje zat hebben we toch een arts geraadpleegd en moesten we langs komen bij de weekendarts. Deze zag wat irritatie in zijn linkeroor en heeft verder uitgebreid onderzoek gedaan. Gelukkig had hij niets gevonden. Wel moesten we hem paracetamol geven en de temperatuur goed in de gaten houden en natuurlijk zijn oortje.
Momenteel zit ons mannetje nog met een hele kleine verhoging en is hij wéér SNOTverkouden. Ik weet dat kindjes van deze leeftijd hun weerstand op moeten bouwen. Ik weet dat ons mannetje naar de opvang gaat en dat kindjes dan vaker ziek zijn. Ik weet dat verkouden zijn helemaal niet ernstig is. Ik weet dat het er bij hoort bij zo'n kleintje. Maar; de weerstand opbouwen zeggen ze dat een kleintje zo'n 6x per jaar verkouden kan zijn. Ons mannetje is het vrijwel constant. En ondanks dat ik weet dat dit niet ernstig is, is het wel vervelend. Helaas vindt de huisartsassistente dat we hier echt niets mee kunnen en dat het er gewoon bij hoort. Tenslotte heeft hij ook nog maar één keer een bovenste luchtweginfectie gehad en nog maar één keer een dubbele oorontsteking. Ja dat weet ik. Maar ik bel ook niet elke keer als er wat is. Dat doen we nu dus wel. Om dossier op te bouwen. Voor als het nodig is in de toekomst.
Hopelijk is ons mannetje zo'n kindje wat in het begin heel vaak "ziek" is en daarna bijna nooit meer. Dat zou fijn zijn voor hem!
Ondertussen vond ik dat ik het hier niet bij hoefde te laten en heb ik de osteopaat geraadpleegd. Die wil hem wel zien en dus heb ik een afspraak gepland. Nu ben ik in het verleden zelf daar geweest voor mijn rugklachten en dat heeft me absoluut niets opgeleverd. Maar ons mannetje is niet zijn mama. En de reden is ook anders. Dus gaan we er toch heen. Baat het niet dan schaadt het niet... 4 juli heb ik een afspraak. Dat duurt dus nog wel even....
Oh ja en hij spuugt de laatste tijd. Best flink. Voornamelijk bij het avondeten en soms bij 'hoekjes' van het brood (dus veel korst). Zou dat een fase zijn?
Ondanks het hoesten, de snottebellen en het kleine beetje verhoging blijf ik zeggen: het gaat goed met ons mannetje. Gelukkig.
Het is een vrolijk mannetje die ontzettend houdt van kletsen, knuffelen en gek doen. En kletsen. En kletsen en kletsen haha. Oh en niet te vergeten: sjansen!!! Lekker ding. Zowel manlief als ik kunnen niet met hem de straat op/ naar de supermarkt/ naar het centrum zonder dat hij moet sjansen met iedereen die hem aandacht geeft. Nee herstel: iedereen die naar hem kijkt of hem een glimlach geeft. Ach; het brengt vrolijkheid in de wereld toch; geef een kleine glimlach en je krijgt een brede grijns (en misschien een geluidje er bij) terug! Heerlijk toch?!
woensdag 21 mei 2014
De oogjessoap...
Ik schreef het in mijn vorige blog al; de oogjessoap duurt voort...
We moesten van het oogziekenhuis (waar hij in maart geweest is) wachten tot ons mannetje zo'n 9 maanden oud was en aangezien hij nu 8,5 maand is besloot ik vast te bellen voor overleg. Ik vertelde dat zijn ene oogje over is maar zijn andere oogje niet. Sterker nog; de laatste dagen lijkt dat weer erger te worden. Zijn oogje is van traanoogje met gele snotjes weer naar constant groen gegaan en daarbij verschijnen er zeer regelmatig dikke korsten waar hij dan dus weer last van heeft.
De zachte snotjes zijn nog wel weg te halen elke keer maar die korsten zijn echt naar. Als we die willen gaan schoonmaken gilt ons mannetje het uit. Het zal ook vast geen fijn gevoel zijn... Natuurlijk proberen we zo vaak mogelijk zijn oogje nog schoon te maken als het nog nat is maar ja, als hij wakker wordt na een slaapje bijvoorbeeld is het al aangekoekt.
Supersneu! Hoe dan ook; ik heb dus gebeld vanmorgen en we hebben een afspraak: maandag 16 juni om 09:40u mag ons mannetje weer terug naar het oogziekenhuis.
Op zijn oogje en de verkoudheid na doet ons mannetje het supergoed hoor. Vanmorgen sliep hij zelfs tot 06:30u!! Heel fijn!
Gisteren bij de opvang heeft hij met zijn vriendje gespeeld. In zijn mapje stond:
"Vanmorgen eerst in de grote box gespeeld. Later nog even in de grote grondbox samen met B. Jullie liggen op je buik tegenover elkaar naar elkaar te kijken. Als T. met zijn hand op het kleed slaat doet B. dit na en ook andersom"
haha. Leuk he?
Momenteel (09:25u) ligt ons mannetje al weer te slapen. We zijn aan het oefenen met twee slaapjes op een dag en hij lijkt het vrij goed te trekken (zondag begonnen). Wie weet was hij hier gewoon aan toe...
We moesten van het oogziekenhuis (waar hij in maart geweest is) wachten tot ons mannetje zo'n 9 maanden oud was en aangezien hij nu 8,5 maand is besloot ik vast te bellen voor overleg. Ik vertelde dat zijn ene oogje over is maar zijn andere oogje niet. Sterker nog; de laatste dagen lijkt dat weer erger te worden. Zijn oogje is van traanoogje met gele snotjes weer naar constant groen gegaan en daarbij verschijnen er zeer regelmatig dikke korsten waar hij dan dus weer last van heeft.
De zachte snotjes zijn nog wel weg te halen elke keer maar die korsten zijn echt naar. Als we die willen gaan schoonmaken gilt ons mannetje het uit. Het zal ook vast geen fijn gevoel zijn... Natuurlijk proberen we zo vaak mogelijk zijn oogje nog schoon te maken als het nog nat is maar ja, als hij wakker wordt na een slaapje bijvoorbeeld is het al aangekoekt.
Supersneu! Hoe dan ook; ik heb dus gebeld vanmorgen en we hebben een afspraak: maandag 16 juni om 09:40u mag ons mannetje weer terug naar het oogziekenhuis.
Op zijn oogje en de verkoudheid na doet ons mannetje het supergoed hoor. Vanmorgen sliep hij zelfs tot 06:30u!! Heel fijn!
Gisteren bij de opvang heeft hij met zijn vriendje gespeeld. In zijn mapje stond:
"Vanmorgen eerst in de grote box gespeeld. Later nog even in de grote grondbox samen met B. Jullie liggen op je buik tegenover elkaar naar elkaar te kijken. Als T. met zijn hand op het kleed slaat doet B. dit na en ook andersom"
haha. Leuk he?
Momenteel (09:25u) ligt ons mannetje al weer te slapen. We zijn aan het oefenen met twee slaapjes op een dag en hij lijkt het vrij goed te trekken (zondag begonnen). Wie weet was hij hier gewoon aan toe...
zondag 18 mei 2014
Heerlijk dagje tuin
Wat een heerlijke dag he? Het zonnetje scheen en dus gooiden we een kleed op het gras en speelde ons mannetje lekker de hele dag buiten. Tussen de middag aten we buiten een broodje (dat scheelt weer dweilen na het eten haha) en 's middags kregen we visite. Heerlijk alles in het zonnetje.
We hielden ons mannetje twee keer langer op (jengelen op de koop toe genomen) zodat hij vandaag maar twee slaapjes heeft gehad (in plaats van drie waarvan één heel laat op de dag). Ik ben benieuwd wat dat morgenochtend voor effect geeft...
Onze kippetjes vonden het zonnetje ook heerlijk:
Maar goed; drie weken is drie weken en we kunnen niet in de toekomst kijken dus we wachten af... (en ondertussen maandag de huisarts bellen; niet om een afspraak te maken maar om maar weer in het dossier te laten zetten dat ons mannetje WEER zo verkouden is, hij nog steeds last heeft van slijm en zijn oogje nog steeds helemaal mis is). Je weet nooit waar het goed voor is...
Ach; wie weet doet het mooie weer van deze week nog iets goeds? In ieder geval voor de verkoudheid kan dit toch iets schelen.
maandag 12 mei 2014
CB 8 maand
Inmiddels is onze kleine man al weer 8 maanden oud! Waar blijft de tijd...
Afgelopen zondag had ik mijn eerste moederdag. Ons mannetje had bij het KDV een knutsel gemaakt en deze kreeg ik toen hij in pyjama bij mij in bed gelegd werd. Daarbij maakte manlief een ontbijt op bed. Perfect moederdagkado! Superleuk hoor om zelf een knutsel te krijgen op moederdag :-)
Vandaag mocht ons mannetje weer naar het CB. Met zijn 8 maanden oud weegt hij nu 8940 gram en is hij 73 centimeter lang. Hij is de afgelopen tijd dus iets minder hard gegroeid. Maar: hij doet het prima. Of hij al dingen over kan pakken van de ene naar de andere hand? Allang! Of hij kleine dingen kan pakken? Jazeker; stukjes brood, stukjes rijstwafel; het is allemaal geen probleem en wordt gepakt en daarna in zijn mond gestopt. Oh en of hij de "aa" klank al kan? Hahahaha ja! Absoluut. Sinds afgelopen zondag is het niet meer alleen "AAAAAH" maar hoorden we 's morgens voor het eerst "kaajkaajkaaj" en dat hebben we daarna de hele dag gehoord haha. Heerlijke kletskous.
Voor diegene die het interessant vinden de schema's:
Verder heeft de CB arts even in zijn oren gekeken. Zij gaf aan dat zij geen oorontsteking meer zag maar nog wel iets irritatie. Dan heeft de antibiotica dus gelukkig goed werk gedaan. Wij twijfelden daar aan omdat hij soms nog heel hard kon gillen en daarbij zijn handje tegen zijn oor drukte.
Wat wel een leuke bijkomstigheid is: door de antibiotica is zijn ene oogje echt een heel stuk beter geworden! Zijn ene oogje was nog steeds altijd groen en dit was weer erger geworden met zijn bovenste luchtweginfectie maar nu lijkt hij een stuk beter. Ben benieuwd of dat zo blijft...
Onze man krijgt nu ontbijt (fles + brood), 10u tussendoortje (fruit + drinken), lunch (brood + fles), 15u tussendoortje (rijstwafel/ soepstengel/fruit + drinken), avondeten (warme hap + yoghurt) en een avondfles (bij het slapengaan) en daarmee komt hij toch behoorlijk in de buurt van wat wij ook doen overdag. Handig! Ook maakt hij zijn slaapjes iets langer en daardoor lijkt hij richting de twee slaapjes op een dag te gaan. Alhoewel het er een beetje aan ligt hoe laat het wordt want heel soms heeft hij aan het einde van de dag toch nog een powernapje nodig.
Het naar bed gaan is nu opgeschoven naar 19u (of soms zelfs iets later) alleen het opstaan is nog steeds ERG vroeg (lees: rond 6u). Zijn buurmeisje (net 1) sliep vandaag uit tot half 10. Ik geloof dat we onze man maar op uitslaaples doen bij zijn buurmeisje haha. Nou gewoon 7u (ja oké heel eerlijk in het weekend half 8) zou ik al wel ideaal vinden hoor.
De kleine smurf is volop aan het ontdekken. Dit doet hij door de hele kamer door te rollen en soms op zijn buik te liggen en met zijn ene arm te "zwemmen" of op de grond te slaan en dan één been te buigen, knietje er onder, en dan maar 'piepen' omdat je niet vooruit komt. Lastig hoor! In zijn hoofd bedenkt hij regelmatig iets wat dan schijnbaar niet lukt...
Manlief zei laatst "ik ben soms jaloers op het feit dat hij de dingen die wij zo normaal vinden zo bijzonder vindt omdat het helemaal nieuw is en dan zo verwonderd is. Wij zullen nooit meer zoiets ervaren."
Hoe dan ook: ons mannetje doet het goed. En het is en blijft een lekker ding.
Wat houden we veel van hem. En wat zet zo'n gup je leven op zijn kop :-)
maandag 5 mei 2014
Wéér ziek & mamagevoel...
Onze kleine man is ziek. Alweer. Ik weet het; op deze leeftijd moeten ze weerstand opbouwen maar ons mannetje is bijna constant verkouden en is nu elke maand een paar dagen ziek. Verhoging en/ of koorts, hoesten, veel huilen, slecht drinken, eten blijft niet binnen, enz. Ook nu weer. En dan zegt iedereen dat het normaal is. En dat ik me niet te veel zorgen moet maken maar toch vind ik dat hij héél vaak ziek is. En dus toch maar naar de doktersassistente gebeld. Deze vond echt dat we langs moesten komen dus gingen we met onze kleine man op pad.
Onze huisarts neemt ons gelukkig heel serieus. Ons mannetje blijkt een oorontsteking te hebben. Beide oren zijn mis. Flink ook dus. Nu hebben we een antibiotica-kuur gekregen voor een week. Mogelijke bijwerking: diarree (oh oh...) Het kan zijn dat het slijm, het hoesten en de koorts daar vandaan komen. Mochten die klachten na een week niet weg zijn of weer snel terug komen dan denkt hij aan gevoelige luchtweken en krijgen we een puf. Dit omdat hij zo heel vaak verkouden is.
De huisarts zei tegen ons mannetje (bijna 8mnd oud): "en ook echt stoppen met roken nu hoor!" haha
Hopelijk hoort het allemaal hier bij en helpt de kuur en is hij daarna weer helemaal beter. Het is wel heel sneu hoor dat hij zo vaak aan het kwakkelen is. Niets aan een ziek kind!!
Toch ben ik wel blij dat we toch de huisarts gebeld hebben. Normaal kom ik daar het liefst zo min mogelijk. Ik voel me een zeikerd als ik moet bellen "voor maar een verkoudheid en een verhoging/ koorts" want ja dat hoort er gewoon bij bij een baby maar toch voelde het niet goed. En nu heb ik maar weer eens geleerd: het mama-gevoel zit er wel. En ik mag daar op vertrouwen. Het voelde niet goed en ik had gelijk.
De huisarts zei tegen ons mannetje (bijna 8mnd oud): "en ook echt stoppen met roken nu hoor!" haha
Hopelijk hoort het allemaal hier bij en helpt de kuur en is hij daarna weer helemaal beter. Het is wel heel sneu hoor dat hij zo vaak aan het kwakkelen is. Niets aan een ziek kind!!
Toch ben ik wel blij dat we toch de huisarts gebeld hebben. Normaal kom ik daar het liefst zo min mogelijk. Ik voel me een zeikerd als ik moet bellen "voor maar een verkoudheid en een verhoging/ koorts" want ja dat hoort er gewoon bij bij een baby maar toch voelde het niet goed. En nu heb ik maar weer eens geleerd: het mama-gevoel zit er wel. En ik mag daar op vertrouwen. Het voelde niet goed en ik had gelijk.
vrijdag 2 mei 2014
Logeren
Zojuist hebben we ons kleine mannetje weer opgehaald bij oma. Hij is namelijk voor het eerst wezen logeren! Gisteren waren manlief en ik 10 jaar samen en eigenlijk vieren we dat nooit maar het was wel een mooie smoes om een avondje samen uit te gaan. Overdag was het donderdag-oma-dag en oma vond het geen enkel probleem als ons vriendje dan ook bleef logeren en dus namen manlief en ik eerder vrij van het werk en gingen wij 's avonds uit.
Ik pakte veel te veel in. Natuurlijk de gewonde donderdag-dingen: flesvoeding, fles, fruithap, groentehap, rijstewafel en extra kleding. Maar ja; zo'n nachtje is ook wel spannend (ja ik weet het; hij slaapt daar normaal op donderdag ook en waarschijnlijk was het voor papa en mama spannender dan voor ons kleine mannetje maar daar gaat het niet om) en dus gingen ook de eigen knuffel, de babyfoon, zijn favoriete voorleesboek, enzovoorts mee. Woensdag bleek onze auto stuk en dus hadden we donderdagochtend twee opties:
- papa ging de kleine wegbrengen op weg naar zijn (VROEGE) eerste leerling (lees: 06:50u bij oma) of
- oma kwam de kleine halen
Maar ja opa was ook jarig en dus was de tweede optie niet heel handig en bracht manlief onze kleine weg. Op zich prima; zo laat mogelijk uit bed (ja mocht hij er een keer vroeg uit sliep hij natuurlijk nog) en in pyjama naar oma en dan daar lekker ontbijten.
Ik ga onze kleine man donderdag om 06:30u dus een HELE dikke knuffel want ik zou hem nu pas weer zien en dat is ineens best lang. Eerst werken. Daarna op autojacht en dan lekker Tapas eten:
Gezellig gezeten en heerlijk gegeten. Na het eten naar de bios gewandeld voor deze film:
We gingen naar de vroege film (19u) en dat was héél verstandig want in de auto terug viel ik echt om van de slaap. Vannacht helaas meerdere malen wakker geweest omdat ik momenteel strontverkouden ben maar ja manlief had heerlijk geslapen in ieder geval.
Ik werd vanmorgen weer 'ouderwets' wakker van de kat die beneden vond dat het tijd was ipv van onze kleine man. Half acht gingen we er uit want geen auto betekent dat de kleine weer voor de eerste les van manlief opgehaald moest worden bij oma.
Hij had het natuurlijk helemaal prima gehad bij oma en oma had het heerlijk gevonden dit logeerpartijtje. Lekker spetteren in het "bad" (dubbele wastafel) en op een keer 's nachts de speen kwijt na had meneer geslapen tot 07:15u. Prima dus! We hadden ook wel verwacht dat het goed zou gaan. Prima eerste logeerpartijtje gehad dus! Bedankt oma :-)
Oh en hoe wij het vonden zonder onze kleine man? Na het eten liepen we naar de bios toen zei ik tegen manlief; "en hoe vind je het zo samen op pad?" en ik kreeg als antwoord "nu nog wel oké maar thuis zal het wel gek zijn". Gezellig!! haha Nee maar we hebben genoten van onze avond en inderdaad het is wel gek om 's avonds, 's nachts en 's morgens het kleine mannetje niet thuis te hebben maar we wisten dat hij het goed had, dat oma vertrouwd was en dat we hem nu al weer thuis zouden hebben dus het was goed.
Vanaf morgen beginnen we aan een nieuw eet- en flesschema op advies van het CB. Ben benieuwd...
Ik pakte veel te veel in. Natuurlijk de gewonde donderdag-dingen: flesvoeding, fles, fruithap, groentehap, rijstewafel en extra kleding. Maar ja; zo'n nachtje is ook wel spannend (ja ik weet het; hij slaapt daar normaal op donderdag ook en waarschijnlijk was het voor papa en mama spannender dan voor ons kleine mannetje maar daar gaat het niet om) en dus gingen ook de eigen knuffel, de babyfoon, zijn favoriete voorleesboek, enzovoorts mee. Woensdag bleek onze auto stuk en dus hadden we donderdagochtend twee opties:
- papa ging de kleine wegbrengen op weg naar zijn (VROEGE) eerste leerling (lees: 06:50u bij oma) of
- oma kwam de kleine halen
Maar ja opa was ook jarig en dus was de tweede optie niet heel handig en bracht manlief onze kleine weg. Op zich prima; zo laat mogelijk uit bed (ja mocht hij er een keer vroeg uit sliep hij natuurlijk nog) en in pyjama naar oma en dan daar lekker ontbijten.
Ik ga onze kleine man donderdag om 06:30u dus een HELE dikke knuffel want ik zou hem nu pas weer zien en dat is ineens best lang. Eerst werken. Daarna op autojacht en dan lekker Tapas eten:
Ik werd vanmorgen weer 'ouderwets' wakker van de kat die beneden vond dat het tijd was ipv van onze kleine man. Half acht gingen we er uit want geen auto betekent dat de kleine weer voor de eerste les van manlief opgehaald moest worden bij oma.
Hij had het natuurlijk helemaal prima gehad bij oma en oma had het heerlijk gevonden dit logeerpartijtje. Lekker spetteren in het "bad" (dubbele wastafel) en op een keer 's nachts de speen kwijt na had meneer geslapen tot 07:15u. Prima dus! We hadden ook wel verwacht dat het goed zou gaan. Prima eerste logeerpartijtje gehad dus! Bedankt oma :-)
Oh en hoe wij het vonden zonder onze kleine man? Na het eten liepen we naar de bios toen zei ik tegen manlief; "en hoe vind je het zo samen op pad?" en ik kreeg als antwoord "nu nog wel oké maar thuis zal het wel gek zijn". Gezellig!! haha Nee maar we hebben genoten van onze avond en inderdaad het is wel gek om 's avonds, 's nachts en 's morgens het kleine mannetje niet thuis te hebben maar we wisten dat hij het goed had, dat oma vertrouwd was en dat we hem nu al weer thuis zouden hebben dus het was goed.
Vanaf morgen beginnen we aan een nieuw eet- en flesschema op advies van het CB. Ben benieuwd...
dinsdag 29 april 2014
Uitslapen???
Jeetje het is alweer best een tijd terug dat ik een blogje typte... Nou ik ga een update doen!
Inmiddels gaat ons mannetje zonder medicijnen slapen. Dat is toch wel weer fijn hoor! Dit ging een hele tijd goed maar de laatste tijd is meneer vroeg (HEEL vroeg!) wakker (lees: kwart voor vier/ kwart over vijf/ kwart voor 6 op zijn laatst). En dat we nu niet meer uit kunnen slapen omdat we nu een kleintje hebben is natuurlijk prima maar "vroeger" sliep hij gewoon tot 07:00u; hooguit een keer tot half zeven. Ik vind dit echt geen leuke tijden hoor. Zeker in een werkweek niet... Dus als iemand DE geniale tip heeft...?
Manlief heeft het vermoeden dat tandje nummer 3 onderweg is. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog niets voel maar goed; dat kan ook aan mij liggen natuurlijk :-)
Afgelopen week is het hartstikke goed gegaan verder met onze kleine man. We vierden zaterdag onze eerste Koningsdag (manlief zei; vriendje, morgen gaan jij en ik samen iets voor het eerst beleven) :-). 's Morgens vroeg de kleedjesmarkt over waar we voor oma een fietsstoeltje scoorden en voor onze kleine man een "tv" (zo'n ding wat je opwindt van Nijntje) en een activiteiten-ding voor aan de box. De laatste twee dingen voor in totaal 2,50 en meneer is er helemaal gelukkig mee. Een kinderhand is gauw gevuld zullen we maar zeggen. Echt mooi om te zien!
's Middags een kort rondje op de fiets en daarna lekker in de tuin waar manlief ook de stapstenen naar het kippenhok ingroef (met een beetje hulp van een vriendin die nog even langs kwam). Piri vond dat ze ook wel kon helpen graven:
Of eigenlijk; elke keer als er gras verdween bleek daar een heerlijke wormenmaaltijd onder te zitten! Ja en of er dan een gevaarlijk schepje rondzwaait of niet; dat risico wilde ze wel nemen en ze sprong regelmatig in het gat om wormen te pikken.
Zondag was mijn schoonmoeder jarig en dus gingen we op visite. Aangezien daar dan opa, oma, twee tantes, twee ooms, twee nichtjes en een neef zijn vond onze kleine man dat wel erg druk. Dit hebben we dan ook wel gemerkt. Hij werd wat onrustig en huilerig en 's nachts was hij om kwart voor vier wakker. Druk hoor zo'n verjaardag...
Gisteren was mijn mam jarig en als verrassing gingen we met ons drietjes (het was papa's vaste vrije dag maar mama ging gewoon met werktas mee) even langs voor een kopje thee en het afleveren van het tweede knutselwerkje (handafdrukjes van vingerverf op een klein rond canvasje met een fotootje van onze kleine man). Vandaag is hij naar de opvang waar hij waarschijnlijk flink bijslaapt.
Morgen dan lekker een dagje thuis bij mama.
Donderdag gaat hij naar oma (zoals altijd) alleen blijft hij daar nu voor het eerst ook logeren. Manlief en ik zijn tien jaar samen en eigenlijk vieren we dat nooit maar we hebben het ook wel nodig weer even iets leuks samen te doen. We werken bewust veel langs elkaar heen zodat er heel vaak één van ons thuis is voor onze kleine maar dat betekent wel dat je elkaar weinig ziet. Ondanks dat ik weet dat het goed is om dit soms te doen en oma het reuze gezellig vindt, voelt het toch een beetje gek om oppas te regelen om iets leuks te gaan doen... En dan zeker een nachtje...
Tegelijk weet ik dat we er na die avond (we stoppen allebei vroeg met werken, gaan uit eten en daarna een filmpje pakken) weer een hele tijd tegen aan kunnen EN we kunnen uitslapen! Ja ik weet dat we waarschijnlijk vanzelf vroeg wakker worden maar dan worden we vanzelf wakker en dat is toch anders... Ben benieuwd of de kleine man bij oma ineens wel tot half acht slaapt...
Inmiddels gaat ons mannetje zonder medicijnen slapen. Dat is toch wel weer fijn hoor! Dit ging een hele tijd goed maar de laatste tijd is meneer vroeg (HEEL vroeg!) wakker (lees: kwart voor vier/ kwart over vijf/ kwart voor 6 op zijn laatst). En dat we nu niet meer uit kunnen slapen omdat we nu een kleintje hebben is natuurlijk prima maar "vroeger" sliep hij gewoon tot 07:00u; hooguit een keer tot half zeven. Ik vind dit echt geen leuke tijden hoor. Zeker in een werkweek niet... Dus als iemand DE geniale tip heeft...?
Manlief heeft het vermoeden dat tandje nummer 3 onderweg is. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik nog niets voel maar goed; dat kan ook aan mij liggen natuurlijk :-)
Afgelopen week is het hartstikke goed gegaan verder met onze kleine man. We vierden zaterdag onze eerste Koningsdag (manlief zei; vriendje, morgen gaan jij en ik samen iets voor het eerst beleven) :-). 's Morgens vroeg de kleedjesmarkt over waar we voor oma een fietsstoeltje scoorden en voor onze kleine man een "tv" (zo'n ding wat je opwindt van Nijntje) en een activiteiten-ding voor aan de box. De laatste twee dingen voor in totaal 2,50 en meneer is er helemaal gelukkig mee. Een kinderhand is gauw gevuld zullen we maar zeggen. Echt mooi om te zien!
's Middags een kort rondje op de fiets en daarna lekker in de tuin waar manlief ook de stapstenen naar het kippenhok ingroef (met een beetje hulp van een vriendin die nog even langs kwam). Piri vond dat ze ook wel kon helpen graven:
Zondag was mijn schoonmoeder jarig en dus gingen we op visite. Aangezien daar dan opa, oma, twee tantes, twee ooms, twee nichtjes en een neef zijn vond onze kleine man dat wel erg druk. Dit hebben we dan ook wel gemerkt. Hij werd wat onrustig en huilerig en 's nachts was hij om kwart voor vier wakker. Druk hoor zo'n verjaardag...
Gisteren was mijn mam jarig en als verrassing gingen we met ons drietjes (het was papa's vaste vrije dag maar mama ging gewoon met werktas mee) even langs voor een kopje thee en het afleveren van het tweede knutselwerkje (handafdrukjes van vingerverf op een klein rond canvasje met een fotootje van onze kleine man). Vandaag is hij naar de opvang waar hij waarschijnlijk flink bijslaapt.
Morgen dan lekker een dagje thuis bij mama.
Donderdag gaat hij naar oma (zoals altijd) alleen blijft hij daar nu voor het eerst ook logeren. Manlief en ik zijn tien jaar samen en eigenlijk vieren we dat nooit maar we hebben het ook wel nodig weer even iets leuks samen te doen. We werken bewust veel langs elkaar heen zodat er heel vaak één van ons thuis is voor onze kleine maar dat betekent wel dat je elkaar weinig ziet. Ondanks dat ik weet dat het goed is om dit soms te doen en oma het reuze gezellig vindt, voelt het toch een beetje gek om oppas te regelen om iets leuks te gaan doen... En dan zeker een nachtje...
Tegelijk weet ik dat we er na die avond (we stoppen allebei vroeg met werken, gaan uit eten en daarna een filmpje pakken) weer een hele tijd tegen aan kunnen EN we kunnen uitslapen! Ja ik weet dat we waarschijnlijk vanzelf vroeg wakker worden maar dan worden we vanzelf wakker en dat is toch anders... Ben benieuwd of de kleine man bij oma ineens wel tot half acht slaapt...
Abonneren op:
Posts (Atom)