Gisterenavond kreeg ons mannetje een late fles want; vanmorgen om 06:45u zaten we in de auto onderweg naar het ziekenhuis en moest ons mannetje nuchter blijven.
We moesten ons om 07:15u melden en aangezien we de eerste waren, zouden we om 08:00u geholpen worden. Nadat we nog een keer om moesten draaien voor de ziekenhuispas en onderweg mist hadden kwamen we iets te laat aan in het ziekenhuis.
Daar kregen we een kamer en voor hem een bedje en een ziekenhuispyjama (hoezo eigen pyjama?!). Keurig op tijd werden we opgeroepen om mee te lopen. Daar moest ik een groene overal aan en klompen van het ziekenhuis en kon ik met de kleine man een deur verder terwijl papa in de koffiehoek gezet werd.
Onze man was goed te pas gelukkig en vond alles en iedereen reuze interessant. Genoeg te kijken!
Uiteindelijk bleek de oogarts ruim 40 minuten te laat op haar werk waardoor we wel érg lang moesten wachten. En ja dan is uiteindelijk je knuffel, een boekje, de lamp, de spiegel, het raam, mama, een boek van daar, enz. allemaal niet goed genoeg meer en wordt meneer boos. En terecht. Al het personeel was ook boos.
Toen de arts er EINDELIJK was mocht hij mee naar de OK. En mama ook. Dus lekker op de arm. Hij klemde zich lekker tegen mij aan en keek verbaasd naar alle mensen en dingen in de OK. Wat is daar veel te zien! Toen moest ik hem neerleggen en dat vond hij niet zo'n geslaagd plan. Twee artsen hielden hem vast en ik hield zijn hand vast en een hand op zijn buikje. De kleine man besloot hard te gaan huilen wat voor de narcose natuurlijk heel goed is want zo werkte hij erg snel. Nog een dikke kus voor de kleine man en een welgemeend "succes" voor de dokter en weg was mama. Naar de koffiehoek bij papa. Paar minuutjes later mocht ik al weer naar hem toe en ging ik aan zijn bedje zitten en hield zijn handje vast tot hij wakker werd.
Onze man was vrij snel vrij helder en vond echt dat hij op elk geluidje en iedereen die wat zei moest reageren. Nou; het gaat wel goed met hem zei ik dus :)
Daarna terug naar zaal. Daar had meneer honger. Maar hij mocht nog niets eten; we moesten ranja geven. Oké maar daarna had meneer honger. Nou vooruit melkfles mocht ook. Maar daarna had meneer honger. Nou vooruit een beetje vla kreeg hij. Ja maar nog had meneer honger dus we hebben heel eigenwijs maar gewoon zijn eten gegeven. Dit ging prima. Meneer wilde uit zijn bedje en op de grond want er was een hele kamer om ontdekt te worden en hij had nergens last van!
Uiteindelijk kwam de oogarts met het volgende nieuws:
de traanbuis van onze man zat zó verstopt dat de traanwegsondage (het doorprikken) niet gelukt is. Het zat té verstopt. We moeten nu naar een kinderziekenhuis doorverwezen worden voor een operatie.
Pfff daar hadden we geen rekening mee gehouden! Bah...
We waren zó trots op onze man dat hij het zo goed gedaan had en dat alles goed gegaan was en dan dit... Vieze tegenvaller hoor!
Of we voorkeur hadden voor een ziekenhuis? Ja! Degene waar we het snelste aan de beurt zijn!
Nu dus afwachten op de nieuwe afspraak....
Bah...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten