Knietjes en voetjes...

Onze man is vannacht echt SNOTverkouden geworden. Mijn man en ik zijn er beiden een paar keer uit geweest omdat meneer lag te huilen vanwege zuurstoftekort. Lang leve de neusspray en luuf waardoor we toch nog een paar uurtjes hebben gepakt. Gelukkig gaat een verkoudheid ook zo weer over.

Wat betreft de oogjes-soap weten we inmiddels dat we op 6 november naar het AMC mogen voor een afspraak met de arts daar. Die wil eerst weer een gesprek en die wil ons mannetje zien. Er worden dan wat testjes gedaan en daarna wordt besloten of het spoed heeft of niet en krijgen we hopelijk een datum te horen wanneer hij geholpen gaat worden.

Verder doet ons mannetje het goed. Ik schreef al eerder dat meneer best dingen kan als hij maar perse wil. Zo kan hij sinds een paar dagen zichzelf op de knietjes werken. Bijvoorbeeld in de box; dan gaat er eerst één handje op de rand, dan het andere handje en als je dan onder beide oksels een vinger houdt voor zijn zekerheid werkt hij zich zo op zijn knietjes om vervolgens ontzettend triomfantelijk in de rondte te kijken. Hij kan dit ook zonder de hulp van papa of mama maar dan gaat het vaak onder luid protest. Als je hem dan negeert lukt het gewoon zelf.

Verder kan hij staan. Ja kruipen doet meneer niet maar staan kan hij. Nou dat wil zeggen: hij kan het als hij vindt dat het nodig is. Bijvoorbeeld omdat er een telefoon of afstandsbediening op de salontafel ligt. En die mag hij nooit om mee te spelen en dus is dat de moeite waard om voor te gaan staan. Dan gaat er wederom eerst één handje op de rand van de tafel, dan de ander erbij en meneer trekt zich zo zonder hulp omhoog.

(nog wel iets wankel en wat scheef maar het begin is er!)
Natuurlijk doet hij dit niet als er geen telefoon of afstandsbediening op tafel ligt. Waarom zou je dan gaan staan. Net als kruipen; compleet zinloze uitvinding lijkt Thijs te denken. Het is heel simpel: met tijgeren kom je ook overal waar je komt met kruipen. Alleen, met tijgeren lig je stabieler als je meubels moet verschuiven/ deuren moet openen of dicht wilt doen of laatjes open of dicht wilt doen. Dus dat is praktisch.

Zelf gaan zitten doet meneer niet maar als hij bij je zit en het boekje of het speelgoed is te ver naar voren kan hij heel prima los zitten. Net als met de smash-cake op zijn verjaardag. Ook hier lijkt voor meneer de regel te zijn: "als het maar interessant genoeg is..."
De conclusie is dus eigenlijk; hij snapt prima waar die knietjes en voetjes voor zijn. Hij kan ze ook prima gebruiken. Als hij het nodig vindt.

Hoezo eigenwijs? :-)

DREUMES!!

Sinds gisteren hebben we geen baby meer maar een dreumes... Onze kleine vriend is gisteren 1 jaar geworden. Cliché maar waar; manman wat is dat eerste jaar snel gegaan! Sommige momenten leek geen einde aan te komen toen we er in zaten. Een paar voorbeelden om even terug te gaan in de tijd:

- fingerfeeden in het begin omdat meneer niet goed bij mij wilde drinken. In het ziekenhuis was hier geen medische oorzaak voor te vinden. Zowel bij mij als bij hem klopte alles dus het zou moeten kunnen... Ja daar dacht meneer duidelijk anders over. En ik, eigenwijs als ik ben, wilde perse borstvoeding geven dus hij mocht AB-SO-LUUT geen fles! (ja hij is wel over gegaan op de fles haha). Ik heb echt alle moeite gedaan voor die borstvoeding. En al dat trekken, duwen, draaien aan je borsten is echt NIET fijn... Incl. blaar trouwens (waarvan je nog steeds wat ziet..)

- fulltime kolven. Echt ik vind het heel fijn dat ik de mogelijkheid heb gehad om ons mannetje mijn borstvoeding mee te geven ondanks dat hij niet bij mij wilde drinken maar ik heb mijn kolf soms echt wel gehaat hoor... Wat een gedoe en wat kost het energie! Dat laatste had ik nooit verwacht...

- de gebroken nachten. En ach inmiddels slaapt onze vriend in principe door 's nachts. HEERLIJK!

- sprongetjes. Pfff echt... Ik vond het grote onzin; een kind wat zich keurig wanneer het hoort een 'sprongetje' zou hebben? yeah right. Dat bestaat dus niet he? Oké dus wel. Ons mannetje vond namelijk dat hij het bekende "oei ik groei" best kon gaan volgen en deed braaf aan de zogenaamde sprongetjes mee. Irritant!!!

- constant groene/ gele oogjes met korsten. En dat dan elke keer schoon moeten maken tot het moment dat meneer al ging gillen als hij zag dat je met een doekje aan kwam zetten... Gelukkig is er één oogje vanzelf over gegaan en is de ander minder extreem als in het begin maar nog niet over... Jullie kennen mijn vorige post...

En dit was dan een greep uit het assortiment haha. Natuurlijk was er meer maar ach alles ging ook over. En eigenlijk doet ons mannetje het best heel goed. Het oogje is even afwachten. Hij was ontzettend vaak verkouden en wat betreft zijn grove motoriek doet ons mannetje erg rustig aan maar hij is druk met "kletsen" en de fijne motoriek is absoluut niets mis mee. Hij is volop aan het ontdekken en wil van alles weten hoe het werkt. Ook meubels verschuiven is leuk. Deuren zijn favoriet. Als hij de hele dag de gangdeur open en dicht mag doen zou hij dat nog volhouden ook denk ik. Hij vindt dat hij niet zelf kan zitten of zijn knieën/ benen kan gebruiken. Maar met een smash-cake kan hij ineens de hele tijd zelfstandig zitten. En bij mijn schoonzus in de tuin kan hij ineens via de hoge houten biels het terras op kruipen. Oké weliswaar onder protest maar dan gaan de knietjes er onder en zet meneer zich af met zijn voeten tot hij het voor elkaar heeft. Hij KAN het dus wel... Hij vindt het alleen verder blijkbaar nog niet boeiend genoeg.

Vandaag waren we voor het laatst bij de osteopaat. Ons mannetje is ontslagen voor verdere behandeling. Ik heb keurig netjes uitleg gekregen maar eerlijk gezegd vind ik alles nogal wazig en gaat het mijn logica ver te boven. Maar ach; ik hoef het ook niet te begrijpen toch?

Gisteren was ons mannetje dus jarig. Wij als papa en mama hadden allebei vrij (ik een verlengde vakantie, manlief zijn papa-dag geruild). We hebben een HEERLIJKE dag gehad met ons drietjes. We hebben echt genoten van het koppie van ons mannetje die alles gek maar prachtig vond die dag. Onder andere de smash-cake waar ik het net over had was echt supermooi om te zien. Dat is ook echt alleen maar leuk om te doen als de guppen 1 worden he?

Hoe dan ook; ons mannetje doet het goed. We zijn trots op hem en we houden superveel van hem. Onze kleine grote man. Onze dreumes.

Traanwegsondage...

Gisterenavond kreeg ons mannetje een late fles want; vanmorgen om 06:45u zaten we in de auto onderweg naar het ziekenhuis en moest ons mannetje nuchter blijven.
We moesten ons om 07:15u melden en aangezien we de eerste waren, zouden we om 08:00u geholpen worden. Nadat we nog een keer om moesten draaien voor de ziekenhuispas en onderweg mist hadden kwamen we iets te laat aan in het ziekenhuis.

Daar kregen we een kamer en voor hem een bedje en een ziekenhuispyjama (hoezo eigen pyjama?!). Keurig op tijd werden we opgeroepen om mee te lopen. Daar moest ik een groene overal aan en klompen van het ziekenhuis en kon ik met de kleine man een deur verder terwijl papa in de koffiehoek gezet werd.

Onze man was goed te pas gelukkig en vond alles en iedereen reuze interessant. Genoeg te kijken!
Uiteindelijk bleek de oogarts ruim 40 minuten te laat op haar werk waardoor we wel érg lang moesten wachten. En ja dan is uiteindelijk je knuffel, een boekje, de lamp, de spiegel, het raam, mama, een boek van daar, enz. allemaal niet goed genoeg meer en wordt meneer boos. En terecht. Al het personeel was ook boos.

Toen de arts er EINDELIJK was mocht hij mee naar de OK. En mama ook. Dus lekker op de arm. Hij klemde zich lekker tegen mij aan en keek verbaasd naar alle mensen en dingen in de OK. Wat is daar veel te zien! Toen moest ik hem neerleggen en dat vond hij niet zo'n geslaagd plan. Twee artsen hielden hem vast en ik hield zijn hand vast en een hand op zijn buikje. De kleine man besloot hard te gaan huilen wat voor de narcose natuurlijk heel goed is want zo werkte hij erg snel. Nog een dikke kus voor de kleine man en een welgemeend "succes" voor de dokter en weg was mama. Naar de koffiehoek bij papa. Paar minuutjes later mocht ik al weer naar hem toe en ging ik aan zijn bedje zitten en hield zijn handje vast tot hij wakker werd.

Onze man was vrij snel vrij helder en vond echt dat hij op elk geluidje en iedereen die wat zei moest reageren. Nou; het gaat wel goed met hem zei ik dus :)
Daarna terug naar zaal. Daar had meneer honger. Maar hij mocht nog niets eten; we moesten ranja geven. Oké maar daarna had meneer honger. Nou vooruit melkfles mocht ook. Maar daarna had meneer honger. Nou vooruit een beetje vla kreeg hij. Ja maar nog had meneer honger dus we hebben heel eigenwijs maar gewoon zijn eten gegeven. Dit ging prima. Meneer wilde uit zijn bedje en op de grond want er was een hele kamer om ontdekt te worden en hij had nergens last van!

Uiteindelijk kwam de oogarts met het volgende nieuws:
de traanbuis van onze man zat zó verstopt dat de traanwegsondage (het doorprikken) niet gelukt is. Het zat té verstopt. We moeten nu naar een kinderziekenhuis doorverwezen worden voor een operatie.

Pfff daar hadden we geen rekening mee gehouden! Bah...
We waren zó trots op onze man dat hij het zo goed gedaan had en dat alles goed gegaan was en dan dit... Vieze tegenvaller hoor!
Of we voorkeur hadden voor een ziekenhuis? Ja! Degene waar we het snelste aan de beurt zijn!

Nu dus afwachten op de nieuwe afspraak....

Bah...

Vakantie & oogjessoap

Ons mannetje is inmiddels bijna één en net thuis van zijn eerste echte vakantie met papa en mama. We zouden twee weken naar de Duitse Eiffel gaan om daar heerlijk met ons drietjes van de vakantie te genieten. Ja ik schrijf "zouden" want uiteindelijk zijn we vier dagen eerder naar huis gegaan dan de planning was. Zoals wel bekend ben ik rugpatiënt. En dat betekent dat ik thuis van alles goed voor elkaar heb maar dit op een vakantieadresje altijd iets afzien is.

De keuken is te laag, een verschoningsmogelijkheid is óf scheef zitten (op de bank) óf te laag (tafel), bedje is te laag (campingbedje terwijl we thuis een bed op hoogte hebben zodat ik niet hoef te bukken), enz. enz.

Dit weet ik, en daarom heb ik ook altijd nog een paar dagen na de vakantie vrij om mijn lijf bij te laten komen. Echter; dit jaar hadden we naast de standaard ongemakjes ook pech met het bed. Zodra ik ging liggen had ik het gevoel dat er iets in mijn heup stak, in mijn schouder en soms ook in mijn zij. Als ik wakker werd had ik niet alleen lage rugpijn maar ook pijn in mijn nek/schouder-gebied en een dof gevoel in mijn benen en/ of pijnscheuten in mijn benen. Na een paar dagen speelde ineens ook de bekkenpijn weer op (deze ken ik alleen van de zwangerschap). Allemaal gevolg van. Nou ja; als je dan overdag lekker in het zonnetje kan vertoeven maakt dat ook wel weer een hoop goed.

Maar ja, die was er niet haha.

Dus in plaats van lekker in het zonnetje een boekje lezen, in het zonnetje op het gras spelen met onze kleine man en in het zonnetje wandelen hebben we welgeteld twee dagen droog weer gehad en kon onze kleine man buiten vrij weinig omdat alles één grote modderbende was en meneer nog niet kruipt/ loopt. Beetje waardeloos dus.

De voorspellingen zouden zijn: regen, miezer, regen, regen, miezer en donderdags weer mooi weer. Maar ja; laat dat nou onze vertrekdatum zijn. De voorspelling thuis; zon, zon, matig dagje, zon, zon. Ehm ja tel dat op bij wat ik hiervoor schreef samen met maag en darmen die niet mee werkte, en onze keuze was gemaakt. We hebben nog wel getwijfeld hoor want de omgeving was prachtig en in principe vind ik dat je echt wel twee weekjes op vakantie mag na een jaar werken maar ja dit was wel de meest logische keuze...

 

Hoe dan ook: we hebben echt wel leuke 10 dagen gehad hoor!

Eenmaal thuis lekker in het zonnetje op het gras gespeeld en in het zonnetje naar oma gefietst (9km heen, 9km terug). Zo hoort vakantie te zijn! :-) We maken onze vakantie gewoon lekker thuis af.

Ondertussen bleek dat onze vriend ineens toch ingepland was voor een ingreep aan zijn oogje. We hadden doorgegeven dat we ook de eerste week september nog in het buitenland zouden zitten maar daar was niets van aangetrokken. Ons vriendje is ingepland voor a.s. woensdag. Morgen dus. Hmm oké raar maar ook wel weer fijn dat hij er straks vanaf is en wij er niet lang tegenop kunnen kijken. De oogjessoap waar ik eerder een aantal maal over schreef is namelijk nog steeds niet over. Nu moeten we morgen om 07:15u in het ziekenhuis zijn en wordt hij er EINDELIJK aan geholpen. Hopelijk heeft het zijn resultaat...

In de stacaravan (en ook thuis natuurlijk) gaat meneer steeds vaker op knietjes en handjes heen en weer schommelen (de kruiphouding), om dan vervolgens op zijn buik te ploffen en verder te tijgeren.
Naast deze verwoede pogingen tot kruipen heeft meneer ook boze buien. Uiteraard kan hij pissig zijn omdat iets niet lukt maar hij kan ook echt buien hebben dat hij gigantisch krijst. En waarom? Tja... Zeg het maar... Het lijkt alsof hij hartstikke gefrustreerd is. Misschien gaat het beter als het hem wel lukt om te gaan kruipen? Of vindt hij dat hij mama's aandacht zo kan opeisen? Het zal wel weer over gaan...

Vandaag is papa een dagje klussen bij zijn zus die net verhuisd is dus hebben vriendje en ik een dagje samen. En dan morgen dus met ons drietjes naar het ziekenhuis. Ik ben benieuwd! Wordt vervolgd...