Testen en laden & lossen

Jep, onze kleine man heeft een mening. En waar ik altijd gezegd heb dat ik zo blij was dat ik een kind had wat heel makkelijk was met eten (zowel brood (gewoon met korstjes) als allerlei soorten warm eten) gebruikt meneer juist daar nu zijn eigen mening.
Etenstijd hoort voor mij met elkaar aan tafel een gezellig momentje te zijn. En juist op die momenten gaat meneer klieren. Bijvoorbeeld; stukje brood oppakken, even in je mond stoppen, er weer uit halen en over het blad van de kinderstoel smeren. Of; een stukje brood oppakken, met gestrekte arm naast de stoel houden, als jij een halve seconde niet kijkt laten vallen en dan "OH!" roepen (ja BIJNA geloofwaardig dat dit per ongeluk ging). Of; gewoon een stukje brood heel hard heen en weer vegen over het blad.

Nu hebben manlief en ik altijd gezegd; knoeien mag maar smeren niet. En dit valt alle drie echt onder smeren. En dus krijgt meneer op zijn kop. Als hij op zijn kop krijgt zijn er eigenlijk drie opties:
1.) Hij gaat héél hard huilen
2.) Hij knijpt zijn oogjes dicht en maakt een tuitmondje
3.) Hij draait zijn oogjes naar boven en zijn hoofd iets opzij
Hoezo showmaster?! Ofwel; meneer is behoorlijk aan het testen. Dit liet hij dinsdag ook op de opvang zien en helaas ook bij oma thuis. (Nou ja; ergens wel fijn dat het niet aan mij ligt maar ik heb liever niet dat hij elders zich ook zo gedraagt..) Eerst dacht ik; het broodbeleg is ook wel wat éénzijdig aan het worden dus ik voeg wel wat nieuwe smaakjes toe dan gaat het vast beter maar vanmorgen maakte het niet uit wat er op zijn stukje zat, meneer moest gewoon klieren.
En dan heeft hij een mama die vindt dat als meneer écht slecht gegeten heeft, hij zijn broodje gewoon weer voorgeschoteld krijgt bij het drinken in plaats van een koekje. Dus ik haal een bakje, stop de stukjes brood er in die over waren en dan wil meneer het bakje. Ik denk; oké kijken wat er gebeurt en ja hoor het hele bakje wordt gewoon leeg gegeten **zucht**

Verder gaat het prima met onze man. Op het testen na is meneer bijna voortdurend zijn vrolijke zelf die constant grapjes maakt en heerlijk kan showen en lachen. Hij heeft sinds een tijdje weer nieuwe klanken in zijn repertoire waarbij de letters P, T en J zijn toegevoegd. Paaataapaataapaatjaaaa horen we regelmatig. Reuze gezellig!

Verder loopt hij zonder problemen langs de tafel en kan hij daarbij ook het hoekje van de tafel om (dit laatste moesten we oefenen van de fysiotherapeute). Verder kan hij ook de oversteek maken van tafel naar bank als hij alleen mijn handen vast heeft met zijn handjes. Los in de kamer werkt dit ook voor enkele stapjes.

Ik moet regelmatig denken aan een fragment wat ik een keer op televisie lag. Als onze kleine man zit te eten (en dan bedoel ik deze keer fruit oid want dat gaat prima) en hij moet poepen, dan legt hij bewust zijn fruit of koekje neer, gaat zitten persen en gaat dan verder met eten. Zoals de meneer op de televisie zei; "een mens kan niet laden en lossen tegelijk" haha. Fantastisch om te zien.

En waar we tijdens de momenten dat hij zo aan het testen is ons wel eens afvragen waarom wij ook al weer geen behang hebben in onze woonkamer, zei manlief gisteren nog dat hij zich van te voren niet had kunnen voorstellen wat zo'n kleintje met je doet. Voordat ik zwanger was (en eigenlijk ook nog wel tijdens de zwangerschap) kon hij zich nog niet zo heel goed voorstellen hoe het zou gaan en of we er wel klaar voor waren en of hij wel een leuke papa zou zijn. Maar vanaf 09-09-2013 is dat is als sneeuw voor de zon verdwenen. Manlief is verliefd. Elke keer als de kleine man uit zijn bedje komt of als manlief thuis komt van het werk... Eigenlijk elke keer als je het kleine mannetje opnieuw ziet heb je weer kriebels. En voor mij is dit hetzelfde. Het is en blijft ons schatje. Monstertje. Boefje. Maar oh zo'n lekker ding!