Ons mannetje doet het goed. Heel erg goed. Inmiddels zijn de buisjes weer uit zijn ogen gehaald. Deze keer ging manlief mee de OK in en ook met ons kleine vriendje naar de uitslaapkamer. Het wachten zolang vriendje in de OK was, was te doen maar het wachten vanaf het moment dat manlief naar de uitslaapkamer geroepen werd tot ik ze weer zag was verschrikkelijk! Het ging heel erg goed hoor; onze kleine vriend was op de uitslaapkamer al met de zusters aan het sjansen ("haaai!" en maar zwaaien) en eenmaal terug op zaal riep hij "haaaaai" naar iedereen die bewoog of zijn kant ook maar op keek en stelde hij zich aan iedereen voor door constant zijn naam te roepen als hij een nieuw iemand zag haha.
We zijn nu weer een paar weken druk in de weer met oogdruppels maar ons kleine vriendje laat het gebeuren. Het lijkt alsof hij door heeft dat het goed voor hem is.
Het liefst is ons mannetje buiten. De hele dag buiten. Ook als het 's morgens nog voor 8en is en het nog best koud is en nat van de dauw wil hij naar buiten. Mama heeft dus een 'regentuinbroek' gekocht voor over zijn kleding en ach ja dan gaat hij maar met dat ding aan en laarsjes aan gewoon naar buiten. Waarom niet.
Wat verder opvalt is dat hij steeds meer gaat kletsen en steeds meer 'woordjes' heeft. Heerlijk!
Hij is nog steeds supersociaal; als je hem zelf laat lopen in het winkelcentrum moet hij elke winkel even binnen lopen om "haaai" te zeggen en dit zegt hij ook tegen iedereen op straat. Ja echt; iedereen. Met papa boodschappen doen is nog steeds leuk want hij sjanst er behoorlijk op los. Heerlijk vindt hij dat. Lekker aandacht zal hij wel denken. Hij zegt "haaai" of zwaait gedag of zegt "dag" en iedereen vindt het een schattig kereltje.
Wat ik de ene keer mooi vind, en de andere keer bloedirritant is zijn deurentic. Pfff die deurentic had meneer al heel jong (ja ik weet het, hij is nog jong maar ik bedoel nóg jonger). Dan kroop/ tijgerde hij naar een deur en wilde die open en dicht doen. En open. En dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. En ja dan hadden we er nog wel eens vingertjes onder of tussen. Inmiddels loopt ons mannetje al een hele tijd en weet hij hoe hij met deuren kan spelen zonder zijn vingers er onder of tussen te krijgen (nou ja; meestal). Maar nog steeds moet hij elke deur die hij ziet open en dicht doen. En open. En dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. Of het nou kleine deuren zijn (van speelgoed of keukentjes of wat dan ook) of grote deuren; alle deuren moeten open en dicht. En open. En dicht. Meneer heeft van ons een speelhuisje voor in de tuin gehad. Met een deur. En twee ramen met elk twee luikjes. Dat zijn dus 4 luikjes en een deur die open en dicht kunnen. En open. En dicht. En open. En dicht. Ach hij blijft op deze manier redelijk van mijn achterdeur en van het kippenhok af. Soms kan ik er echt van genieten om er naar te kijken en hem zo bezig te zien. Andere momenten kan ik mij er echt aan ergeren. Als hij wéér aan het dressoir moet zitten bijvoorbeeld. Of perse de gangdeur open wil hebben en als dat niet mag de drama-queen uit hangt (lees: zichzelf op de grond gooit en gaat huilen, maaien, gillen enzovoorts). Of als je met hem heel tof naar een kinderboerderij gaat en hij in eerste instantie geitjes ziet en daarna alleen nog maar de deur van de wc-ruimte, de deur van de kantine van de vrijwilligers, de deur van het schoonmaakhok, de grote deuren van de stal en de deur van een paardenhok. Pfffff... Kind er is zo veel meer op de wereld dan die deuren!!!
Ach ooit... ooit gaat ook dit weer over. Toch?
