Opvoeden in het openbaar...

Ja het zat er een keer aan te komen natuurlijk; opvoeden in het openbaar. Onze man heeft al een tijdje de leeftijd dat hij door heeft dat hij kan laten blijken dat hij iets wil door boos te worden en/ of te huilen. Ja jammer joh daar ben ik niet gevoelig voor.

Vanmorgen ging ik met hem op de fiets naar de supermarkt voor wat kleine boodschapjes. Bij de supermarkt ging meneer in het zitje van het karretje en zo heb ik handen vrij voor de boodschappen (mandjes zijn echt verleden tijd wat mij betreft met zo'n kleine). Aardappelen in het karretje, bananen uit het vak, op de weegschaal, in het karretje...
En daar begon het...
Meneer is namelijk een fruitmonstertje. Prima natuurlijk. Alleen had hij nu bedacht dat, toen hij de bananen zag, hij best wel zin had in een banaan. Nu. Meteen. En mama vond van niet. Dus ik zeg tegen hem dat hij er nu geen één krijgt en daarop gaat meneer huilen. Dikke tranen over zijn wang.

Mama is vastberaden en loopt door maar omdat ik nu door de supermarkt loop met een klein huilend mannetje in de winkelwagen die dikke tranen over zijn wangen heeft lopen terwijl hij niet getroost wordt door zijn mama (sterker nog: genegeerd wordt door mama) zie je al de denkwolkjes al verschijnen bij de omstanders... Wat is dat irritant zeg... Je VOELT gewoon dat mensen van alles denken. En dan vooral dat hij zielig is en ik een slechte moeder. Ofzo.

Ja sorry; mijn mannetje mag dan nog wel een klein mannetje zijn en met tranen huilen maar deze mama ging haar kind niet leren dat hij zijn zin krijgt als hij boos wordt en/ of gaat huilen.
En deze mama wil haar kind ook niet leren dat hij elke keer iets krijgt als we in de winkel zijn. En dus had meneer pech. En ondanks dat hij klein is snapt hij dat dondersgoed!

Op zich was het na anderhalf gangpad wel weer over.
Maar toen kwamen de bananen bij de kassa weer uit het karretje in het zichtveld en gingen ze daarna nog steeds niet naar hem maar in de tas!
Reden genoeg om weer boos te worden en tranen te huilen.
Jammer joh. Tas inpakken, betalen, op de fiets en naar huis.

En thuis, waar we dat altijd doen, kreeg meneer drinken en.... een banaan!

Het opvoeden (ook in het openbaar) is echt begonnen :-)