Ritje Amsterdam - anesthesie

Vanmorgen mochten we weer richting Amsterdam. Deze keer voor een afspraak bij de anesthesist. Onze smurf gaat op 11 februari (wederom) een ingreep krijgen waarbij geprobeerd wordt zijn traanbuisjes te verwijden. Ter voorbereiding hierop moesten we een afspraak bij de afdeling anesthesie. Van te voren heb ik gebeld om te vragen waarom dit was. Tweedelig: één om te kijken of er bijzonderheden zijn, twee om te zien hoe lang en zwaar hij is en om de details te bespreken. Wij legden uit dat we deze ingreep al eens eerder gehad hadden en dat er dus wat ons betreft weinig te bespreken was en dat wij de voorkeur hadden voor een combinatie van afspraken op de dag zelf of een telefonische afspraak. Helaas ging dit niet door. Op de dag zelf kon niet omdat ze alle afspraken zo dicht op elkaar mogelijk maken zodat de kleintjes allemaal 's morgens geholpen kunnen worden. Op zich logisch. En telefonisch was geen optie.

En dus vertrokken we vanmorgen richting Amsterdam. De grote file's waren al geweest. We hebben een stuk langzamer gereden maar al met al kwamen we ruim op tijd aan in Amsterdam. Waar onze kleine man de vorige keer richting Amsterdam de autorit halverwege spuugzat was, keek hij deze rit zijn ogen uit door het zijraam en vermaakte hij zich prima.

Tien minuten voor afspraak melden wij ons bij de balie. Mooi op tijd toch? Vanuit de wachtkamer werden we weggeroepen. De kleine man moest onder de meetlat staan en daarna op de weegschaal. Volgens het AMC zit meneer nu op 81cm en weegt hij 11 kilo (niet zo betrouwbaar als op het CB hoor maar goed we doen het er voor). Daarna weer terug naar de wachtkamer. De anesthesist riep ons 20 minuten te laat binnen.
Hij vroeg ons of onze kleine man medicatie gebruikte, wilde dat wij de ingreep bevestigde en vroeg of hij in het algemeen gezond was. Daarna of hij al eens onder narcose geweest was (hoezo weten jullie dat niet?! Ik ben hier tenslotte omdat de vorige keer niet gewerkt had...) en of dat goed gegaan was. Oké wat mij betreft had dit allemaal telefonisch gekund. Na 3 minuten stonden we weer buiten. Met, oké het enig wat niet telefonisch had gekund wellicht, een recept (alhoewel; had dit niet naar mijn eigen huisarts op de fax gekund ofzo?). Op naar de apotheek in het ziekenhuis dus. Bij de apotheek moesten we verdovingszalf halen; twee pleisters die we op zijn handen moeten plakken een uur voor de ingreep zodat zijn handjes gevoelloos zijn bovenop en ze een infuus kunnen prikken. Het AMC heeft namelijk de voorkeur voor een infuus narcose bovenop een kapje. Oké das nieuw voor ons maar dat overleven we ook wel. Het infuus gaan ze zetten als smurf bij één van ons op schoot zit en als het goed is voelt hij er dan dus niets van. Gaat het niet, dan krijgt hij alsnog een kapje.
Bij de apotheek vertelden ze dat ik een eigen risico moest betalen voor deze zalf. Hoezo eigen risico? Dat heb je toch niet met kleine kinderen? Wat het kostte? € 0,87. Ik vroeg nog of ik daarvoor mocht afwassen maar dat kon niet dus heb toch maar betaald... Wat een vermogen...
De parkeerkosten waren flink duurder (3,00 afzetters) en daarna konden we weer terug naar huis.

Het voelt ietwat zinloos om hiervoor helemaal naar Amsterdam te zijn geweest. Maar goed; we hebben onze plicht weer gedaan. Nu 2,5 week wachten dan 'mogen' we weer...
Hopelijk is onze smurf vroeg aan de beurt. Dat horen we een dag er voor. De jongsten mogen het eerst dus we zullen zien.

We hebben ons avontuur weer gehad. Smurf is nu met papa boodschappen doen en mama gaat nu aan het werk.

Sneeuw!

Vanmorgen werden we wakker met een (klein beetje) witte wereld! Onze kleine vriend is in september jarig en kreeg voor zijn verjaardag van opa en oma een slee. Supercool! En vandaag was dan de dag dat we hem konden gaan gebruiken. Manlief ging helaas gewoon aan het werk aangezien de ijzel bij ons wel mee viel (en leerlingen ook in sneeuw moeten leren rijden) en dus ging ik met onze kleine vriend sleeën. Nou ja; we waren eigenlijk met een heel gezelschap uit de buurt haha. Erg leuk! Leuke foto's geschoten ook. Hieronder wordt hij voortgetrokken door zijn buurjongen :-)



Waar onze kleine man het in eerste instantie vooral gek en stom vond (net wakker gemaakt uit zijn ochtendslaapje die hij zelf nodig vond omdat hij weer eens rond half zes wakker was ipv een uur later), vond hij het later superleuk! Ik heb een foto waarop hij met een MEGAgrijns op zijn slee zit. En als mama even stil stond zat meneer van achter naar voor te wiegen zo van "ga nou!" Fantastisch! Oké ik weet dat hij het morgen waarschijnlijk al niet meer weet maar ach dan hebben we de foto's in ieder geval nog zullen we maar zeggen. ;-)

En wie weet mogen we dit jaar nog een (paar) keer...?

Los?!

Onze kleine man loopt al een tijdje. Maar wel achter de loopkar, aan beide handen van papa/ mama, langs de tafel, langs de muur, enzovoort. Dit alles kan hij ook 'rennend'. Als meneer een boekje in zijn handen heeft dan kan hij ook met één hand aan de loopkar lopen. Ook dit kan hij al een tijdje. Als hij van mama maar één hand krijgt dan gaat hij in vol protest mee en probeert hij ondertussen elke keer de andere hand te pakken. Ofwel; meneer kán het wel, hij durft het alleen nog niet.

Vandaag was meneer onderweg van de woonkamer naar de keuken en dit gaat dus via de salontafel naar de bank, langs de krabpaal, langs de muur (dan onderweg 3x stoppen om te zwaaien naar mama) en dan het hoekje om naar de keuken. Onderweg had meneer jeuk aan zijn oor en waar hij in vol tempo langs de muur sjeesde kon hij dat dus ook prima een paar stappen met één hand. Maar na de jeuk niet meer. Natuurlijk.

En de overstap naar de salontafel naar de andere bank was iets te groot maar ook dat deed hij vanavond. Omdat hij boos was. En als meneer boos is kan hij dit soort dingen ineens haha. Meneer heeft dus (per ongeluk? uit boosheid? uit frustratie?) twee losse stappen gezet! Welke reden ook; het begin is er zullen we maar zeggen :-)

Daarnaast is meneer "zelfstandig" aan het worden. Ik bracht hem vanmorgen bij de opvang en bleef nog even met de leidster praten. Meneer heeft drie keer naar mij staan zwaaien. Ik gok dat als hij kon praten hij had gezegd "mama ga nou" of "mama wat doe je hier nog?!". Met ophalen zaten alle kinderen nog aan de tafel en waren ze een liedje aan het zingen. Mama heeft vroeger ook in de opvang gewerkt en kent nog veel liedjes dus zong mee. Pakte ondertussen het tasje in en liet smurf even alles afmaken. Toen alle kinderen een doekje kregen en van tafel gingen dacht ik dat het moment daar was om mijn kind mee te nemen naar huis. Dat was echter nog niet de bedoeling hoor! Hij had het nog wel naar zijn zin! Pas toen we halverwege het omkleden waren (ik was op de fiets dus alleen jas aan was niet voldoende) kwam de mama van zijn vriendje en toen pas was het oké om weg te gaan. Zucht...

Ik dacht dat "nee" en "zelfstandig worden" pas later kwam???

Ondeugd...

Afgelopen vrijdag werd manlief ziek. En ziek zijn betekende in deze dat hij ook echt de hele dag in bed lag. Ook zaterdag was dit het geval. En zondag. En waar we ons met ons drietjes over het algemeen prima redden merk ik op deze momenten echt dat ik een beperking heb. En dat haat ik.

We hebben de deal dat ik één dag in de week mag blijven liggen in de ochtend. Niet uit luxe maar puur voor mijn lijf. Helaas heb ik dat echt nodig. Dat ging nu dus niet. En waar we de zorg delen voor ons mannetje kon dat nu natuurlijk ook niet. En ook dit trekt mijn lijf niet. En ook dat haat ik. Zondag had ik dus geen studietijd gehad in het weekend, was ik hartstikke moe en hield mijn lijf het steeds meer voor gezien. Ik had pijnscheuten en hij zeurde behoorlijk. En ik was zoooooo moe... En dat vind ik écht heel irritant. Want; ik zou mij toch gewoon een paar daagjes met mijn kind moeten kunnen redden? Tegelijk wist ik dat ik mijn werkweek zo echt niet in kon.

Opa en oma boden aan dat ik onze man wel kon komen brengen zodat ik even aan de studie kon. En waarom ook niet logeren? Hadden wij wellicht even kans op een gewone nacht (tenminste; als manlief er niet weer 26x uit moest voor het toilet). En waar dat zo ontzettend lief was aangeboden vond ik het ZO naar... Toch wist ik dat ik dit moest aanpakken. Ons mannetje is ontzettend thuis bij opa en oma dus voor hem is het alleen maar leuk. Opa was op maandag vrij en aangezien manlief zijn papadag ook niet ging redden maandag was dat meteen de oplossing voor maandag. Waarom dus niet. Ik pakte een koffer in en manlief kwam onze kleine vriend even een knuffel brengen. Daarna bracht ik smurf weg. Naar opa en oma. En waar ik nooit moeite heb om hem weg te brengen (ook niet voor logeren) vond ik het nu echt naar. Kutlijf. Deze reden is echt NIET tof! Stiekem toch wat tranen... Het voelt namelijk haast als aanstellerij. Waarom werkt mijn lijf niet gewoon een weekendje mee in zo'n geval? Waarom kan ik niet gewoon ons kind alleen hebben in het weekend?

Maar: ons kleine mannetje had het (natuurlijk!) naar zijn zin bij opa en oma. Opa en oma vonden het gezellig dat ons mannetje extra langs kwam en het logeren ging natuurlijk prima. Tegenwoordig komt hij 's nachts een paar keer maar even een speen brengen is dan voldoende en zelfs 's morgens rond 6en pikte hij opnieuw de speen van opa en sliep hij tot half acht! Dit ging dus prima. Natuurlijk. Ik sliep van 21:00 - 07:30u en ben maandag wat eerder gestopt met werken om de smurf weer op te halen en uitgebreid samen te kunnen spelen en knuffelen.

We hebben echt een heerlijk mannetje en hij doet het supergoed. Hij "kletst" volop, wandelt in hoog tempo langs de tafel en muur, staat soms even los (alleen als hij het niet door heeft, anders is het toch wel heel spannend) en heeft het verstoppertje spelen ontdekt. Hij gaat naast het (kamerhoog) gordijn staan, zwaait, loopt achter het gordijn, wacht tot jij zijn naam roept, haalt met een groots gebaar het gordijn aan de kant en maakt dan zo'n enorme triomfantelijke grijns dat je standaard moet lachen haha. Of: als papa op de bank zat, en onze smurf even niet kijkt en papa is ineens weg, dan heel fanatiek papa gaan zoeken. En lachen als hij hem gevonden heeft! Ook moet hij honderd keer op een dag op een stoeltje klimmen, gaan zitten, en dan er weer af.

Ik schreef tijden terug al dat ons mannetje ontdekt had dat hij een eigen mening had. Toen ging het voornamelijk over eten maar dat heeft hij vrij snel opgegeven omdat hij toch wel gek is van zijn eten (over het algemeen) dus koos hij eieren voor zijn geld en besloot hij dat eten toch wel de beste oplossing was. Een hele enkele keer moet hij 's avonds even proberen of hij niet iets anders kan krijgen maar na hooguit 2x omdraaien eet hij gewoon zijn bord leeg.

Vandaag bracht ik ons mannetje naar de opvang. Net als elke dinsdag. Toen ik hem ging halen vertelden ze mij dat hij weer eens nauwelijks gedronken had. Op dinsdag drinkt ons mannetje heel erg slecht. Geen idee hoe dat komt. De opvang dacht dat hij geen melk lust maar dat is zeker niet het geval. Diksap krijgt hij thuis ook, dus ook dit is niet het probleem. Ik denk zelf dat hij op de opvang te afgeleid is om te drinken. Op visite drinkt meneer namelijk ook nooit. Gelukkig drinkt hij verder thuis wel normaal dus ik maak me maar niet te druk. Op de opvang gaven ze aan dat als hij zijn beker kreeg hij hem resoluut aan de kant duwt. Als ze hem dan geen aandacht schenken en niet naar hem kijken neemt hij stiekem toch een paar slokken. Eigenwijs varkentje!

Verder kan ons mannetje heel ondeugend kijken. Nou ja; niet alleen kijken... Vandaag was er een moment dat er leidsters druk waren en er een leidster een baby zat te voeden op de bank. Onze man zat aan de andere kant van de groep te spelen en gooide op een gegeven moment een auto. Hij werd (terecht) aangesproken door de leidster. Meneer heeft door dat ze niet naar hem toe kan komen, kijkt haar aan, pakt de auto en oogcontact houdend smijt hij zo het autootje opnieuw weg. Wat een enorme ondeugd zeg!

Ik ben op dit soort momenten ZO benieuwd wat de toekomst gaat brengen... :-)

2015; schoon schip

2015. Een nieuw jaar is begonnen. Het nieuwe jaar is alweer op dag vier om precies te zijn. 2014 is voorbij en nee ik ga niet een lijstje maken met wat er allemaal is gebeurd het afgelopen jaar. Wel is dit voor mij een moment om wéér te bedenken dat ik het bloggen mis. Ik zou zo graag regelmatig willen schrijven maar op de één of andere manier lukt het vaak toch niet. Hoe komt dat toch? Ik heb heus wel eens een kwartiertje over om te schrijven dus "tijd te kort" zou geen geldige reden zijn. Met mijn werk en met onze gup gebeurd er ook genoeg dus "niets om over te schrijven" is ook niet waar. Ik heb dan ook echt geen flauw idee hoe het komt dat ik niet zo veel blog als dat ik zou willen. Ik blog namelijk niet omdat het 'moet' maar omdat ik het altijd al heerlijk heb gevonden van mij af te schrijven. Daarbij vind ik het leuk dat mensen die het interessant vinden mee kunnen lezen. Kom je tot; waarom dan een blog, dat is zo openbaar. Nou dat klopt. Daarom ook geen herkenbare foto's van manlief en zoonlief en ook geen namen van deze twee. Verder is het openbaar en dus aan ieder de vrijheid om wel of niet met mij mee te lezen. Vind je het niet leuk of niet interessant? Even goede vrienden!

Oud en nieuw is net achter de rug en dit hebben we voor het derde jaar op rij heerlijk in ons eigen huis gevierd. Deze keer met de buurtjes wat reuze gezellig was. We hadden gehoopt dat zoonlief door het vuurwerk heen zou slapen. 's Middags en 's avonds ging dit prima en in eerste instantie om middernacht ook. Om 00:15u werd meneer echter toch wakker en heb ik hem er even uitgehaald om samen met de andere kids bij de buurvrouw voor het raam het vuurwerk te kijken. Wat heeft ons mannetje zijn ogen uitgekeken! En wat vond ik het heerlijk om dit te zien! Echt hij bleef maar heen en weer kijken en lachen elke keer weer. Ik heb dan ook manlief even van buiten laten halen om mee te genieten. Want ja; sinds onze kleine smurf er is zijn wij burgerlijker geworden dan ooit. Ondanks de rare fratsen en lastige buien die ook ons kind heeft (ach dat maakt hem ook maar weer gewoon toch?) zijn wij nog steeds ontzettend verliefd op ons mannetje en is niets in de hele wereld belangrijker dan dat kleine frummeltje van ons.

Momenteel zijn we met de opruiming begonnen; de box is al verkocht en diverse kleertjes ook al. De borstkolf en dergelijke staat ook op marktplaats. En ja dan krijg je de vraag "willen jullie geen tweede?" of de opmerking "maar je weet toch nooit in de toekomst?". Nou nee; ook wij kunnen geen toekomst voorspellen. En of wij geen tweede willen? Nou laat ik het zo zeggen: als ik geen beperking had gehad, was hier in huis waarschijnlijk een tweede gekomen. Maar die beperking is er wel. En voordat we zwanger werden van zoonlief hebben we heel veel gepraat (en gehuild en ineens de man van de aanrijding weer een eikel genoemd) omdat het voor mij nogal onzeker was wat dit zou gaan doen met mijn lijf. Een zwangerschap is altijd een risico. Garanties heb je niet. En bij mij was de kans dan ook aanwezig dat ik er blijvend iets aan over zou houden. Of mijn rug nog slechter dan hij is. Of zelfs in een rolstoel. Op het laatst van de zwangerschap zat ik dit ook maar gelukkig was dit tijdelijk. Nu is het heel erg goed gegaan. De zwangerschap was zwaar maar ik had het met mijn lijf erger voor gesteld. En toch waren er momenten dat ik op de bank zat (3 meter van het toilet vandaan), heel nodig moest plassen en niet wist hoe ik daar moest komen. Hoe zou ik dit soort dingen moeten doen als er ook nog een kleine rondwandelt in huis? En; wat nou als het niet zo goed gaat als nu en wij toch voor een tweede gaan en mama dan in een rolstoel komt? Is dat het waard? Wij vinden van niet. Wij vinden dit risico te groot en durven dit geen tweede keer.
Ik wilde altijd graag mama worden. Dat ben ik.
Ik wilde heel graag mijn grote broer vernoemen. Dat hebben we gedaan.

We hebben een prachtige zoon die 90% van de tijd vrolijk is en vol grapjes. Supersociaal en een charmeur eerste klas. Is het dan zielig om enig kind te zijn? Ook daar hebben wij het heel veel over gehad. En we zijn tot de conclusie gekomen dat een enig kind niet perse alleen is. En dat wij er voor moeten waken dat zoonlief niet alleen is en de sociale kant die zo groot is, ook de kans geven zo groot te blijven. Daarom een dag in de week opvang, en daarnaast straks ook twee halve dagen peuterspeelzaal. Dan kan hij lekker samenspelen. Met het voornemen van een open huis houden voor hem waarbij vriendjes altijd welkom zijn om te komen spelen en logeren, de opvang, buurtkindjes en de peuterspeelzaal moeten we toch een eind komen.

Wij houden van ons mannetje. Ontzettend veel. En voor ons is dat genoeg. Wij zijn blij met hem en hij ook met ons (tenminste; dat lijkt zo haha). En we redden ons best. Met ons drietjes.

En dus is 2015 voor ons begonnen met het opruimen van de zolder. Schoon schip in huis en in ons hoofd. En hopelijk voor mij ook meer bloggen. :)