Entingen

Vandaag was ik vrij. En er stond eigenlijk maar één ding op de planning: Joris moest zijn jaarlijkse entingen. "Vroeger" ging dat zo: Joris 's morgens zo vroeg mogelijk naar buiten, duimen dat hij op tijd weer binnen was, iets voordat je weg moest mikte je een snoepje in de bench, Joris gaat daar op af, deurtje dicht, bench in de auto, even prik halen waarbij Joris lag te spinnen op de tafel bij de dierenarts en hop weer naar huis.

Tegenwoordig gaat dat er iets anders aan toe...
De afspraak gemaakt om 11:20u. Deze tijd is Joris buiten geweest en weer terug binnen (normaal gesproken) en is zoonlief wakker (normaal gesproken). Topplanning. Toch?

Oké. 's Morgens vroeg; Joris naar buiten. Met 2 minuten is hij weer binnen. Dat gaat goed. Je hoopt dat zoonlief rond 9u gaat slapen en dan een uur slaapt (minimaal; liefst iets langer) zodat hij nog wakker (en gezellig) is om 11:20u. Helaas bedacht meneer dat hij na 45 minuten echt uitgeslapen was. Hmm dat wordt spannend. Joris wilde rond 9u weer naar buiten. Twijfel.. Wel of niet? Uiteindelijk toch maar even naar buiten in de hoop dat hij ook nu weer snel terug is. Gelukkig was dit zo. Je geeft zoonlief drinken en wat te eten en gaat gezellig met hem spelen. Rond 11u is meneer moe. Ja daar waren we al bang voor maar ja nu kan het niet meer...

Kind met een rijstwafel in de wipper. Snotneus afvegen. Uit de schuur de wandelwagen pakken, wandelwagen inklappen, wiel er af, achterin de auto. Snoetenpoetsers in je tas mikken, kattenpaspoort opzoeken, kattensnoepje in de bench mikken. Snotneus afvegen. Helaas daar trapt Joris niet meer in. Oké dan met iets meer dwang Joris in de bench. Deur dicht. Zoonlief jas aan, nog een keer snotneus afvegen. Zoonlief in de autostoel, kat in de auto, tas niet vergeten. Deur op slot, in de auto stappen. In de auto begint Joris wat bang te "klagen" (ik had hem niets verteld over de prikken haha). Daar aangekomen is een plekje vlak voor de deur maar ja zoonlief loopt nog niet dus we parkeren 3 meter van de deur, gooien eerst de achterbak open. Kinderwagen er uit, wiel er terug onder, zoonlief uit de auto, in de wagen, tas in de wagen, kat uit de auto, auto op slot. 3 meter lopen met in één hand de bench en met de andere hand de kinderwagen duwend. Hmmm hoe doe je dan de deur open van de kliniek??? Gelukkig staat er binnen iemand die lief de deur open doet en met één hand probeer je de wagen de bocht om te duwen. Oké we zitten. Gelukkig is zoonlief voldoende afgeleid door alles om hem heen.
"Joris mag komen!" Oké daar gaat hij weer: kat in één hand, wagen duwen met de andere hand, een piepklein hokje in manoeuvreren waar precies de wagen kan staan naast de behandeltafel (serieus; er komen toch wel vaker moeders met hun kind?!). Zoonlief met gezicht naar de behandeltafel, deurtje open van de bench. Joris kruipt zo ver mogelijk achterin en zelfs met de bench ongeveer op zijn kop gaan alle poten op de rem en gaat hij echt NIET meewerken. Zoonlief even zijn speelgoed terug geven. Alle knopjes open, deksel van de bench af zodat de dierenarts zijn werk kan doen. Terwijl Joris zijn bekje gecontroleerd wordt, zijn hartje geluisterd wordt en de prik er in gejast wordt geef je nog een keer zoonlief zijn speelgoed terug en klets je tegen hem terwijl je ook Joris probeert rustig te houden door tegen hem te praten. Na een wormentablet is het klaar. Oké deksel er op, alle knopjes er weer goed op en dicht, deurtje er in en dicht, speelgoed nog een keer terug aan zoonlief (geloof me; het hangt aan een ketting maar om die omhoog te trekken is iets wat hij nog niet bedacht heeft). Dan alles weer uit het piepkleine kamertje manoeuvreren en de bocht om. Daar Joris op een stoel en zoonlief in de wagen er naast die uitzicht had op een grote hond en dat reuze interessant vond. Ik betaal ondertussen de rekening en terwijl Joris begint te klagen vermaakt zoonlief zich prima.

Dan bedenkt de assistente gelukkig om de deur voor mij open te houden. We lopen weer 3 meter, ik stop Joris in de auto en ondertussen gaat zoonlief huilen omdat mama uit beeld is. Deur dicht, zoonlief geruststellen, zoonlief in de autostoel, gordels dicht en deur dicht. Wagen inklappen, wiel er af, in de auto, klep dicht en naar huis.

Pffff man wat een onderneming hahaha

Maar: Joris kan er weer een jaar tegen aan en zoonlief heeft zich prima gehouden bij de dierenarts! Toppers die twee :-)

Ondanks dat die hele wagen-onderneming zo zinloos voelt voor 3 meter was dit toch echt de oplossing. Best trots dat het nog zo soepeltjes ging allemaal. Alles gaat gewoon anders nu. En dat is prima. Want wij hebben een fantastische zoon. En ondanks dat zeur-uur 's avonds en dat deze neuroot-ouders niet meer kunnen plannen; is het verder een makkelijk kereltje en zijn wij supertrots op hem. Nu nog stoppen met het spugen.... Is zo naar voor hem zelf....
T arme manneke. Schatje.