Oogarts

Vanmiddag had onze kleine man een afspraak bij de oogarts. Ik belde daarvoor gewoon het ziekenhuis maar nee ik moest naar het oogziekenhuis. Heel wat he voor een klein mannetje van 6 maanden. Hoe dan ook; ik plande een afspraak. Of het kon op maandag 17 maart? Eh ja... Dan is manlief altijd vrij dus geen probleem zei ik nog.

En toen begon het te knagen... Stom; want ik weet dat manlief dit HEEL goed kan (net zo goed als ik). Stom; want ik weet dat onze kleine man zich net zo veilig voelt bij papa als bij mama. Stom; want ik weet dat manlief dit gewoon ziet zitten. Maar toch...

Ik las in de bevestiging van de afspraak dat ze oogtestjes zouden gaan doen bij hem waar onder een druppeltest. Ahhhh t arme mannetje! Dat is wat ik dacht. Want; dat is naar. En dan moet hij iets naars doen en dan is zijn mama er niet! En nogmaals: het is stom want onze kleine man heeft een papa die echt net zo goed is en ik wéét dat ook wel maar mijn gevoel wilde daar niet aan.

Pfff... noemen ze dit nou de overbezorgde mama zijn? Zijn dit de mama-hormonen? Ik ken mijzelf helemaal niet terug soms joh! Hoe dan ook; ik vroeg manlief wat hij er van vond. Natuurlijk zei hij wat ik al wist. Dat het geen probleem was. Dat hij prima alleen kon met onze kleine man en dat hij zich heel best zou redden. Ik wist het wel...

Ik noemde het op mijn werk en vroeg iemand "ben ik nou echt zo erg?" "Ja!" zei ze. Oeps. En ze had gelijk. Ze zei; je weet dat hij het prima redt. Moet jij mee om hem te controleren? Eh nee... Maar onze kleine man moet iets vervelends en mama is daar niet bij! "Dat zal je nog veel vaker gaan meemaken" was haar antwoord. En ze heeft gelijk. En dus vroeg ik manlief of hij iets van mij nodig had. Hij gaf aan dat hij niet zo goed was in het verzinnen van vragen en vaak ter plekke de helft vergat. Ik mocht dus een lijstje maken. Ha! Laat dat nou mijn favoriete bezigheid zijn om mijn hoofd enigszins leeg te maken: een lijstje! En dus maakte ik een lijstje. Met wat hij echt moest zeggen en wat hij echt moest vragen. 4 dingen maar. Valt mee he? Maar mijn hoofd was leeg.

Vanmiddag vertrok manlief samen met onze kleine man naar het oogziekenhuis. Ik werkte vanmiddag thuis zodat zij de auto hadden. Ik vroeg hem nog één keer of ik iets kon doen maar ik wist eigenlijk het antwoord al wel. Vanuit het oogziekenhuis kreeg ik al appjes (fijn; manlief kent mij langer dan vandaag en weet dat ik wachten tot ze terug zijn wel héél lang vind hehe) en eenmaal thuis kreeg ik het volledige verhaal.

Als eerste hadden ze een afspraak bij de assistent. Daar kreeg onze kleine man druppels in zijn oog. Deze moesten even intrekken en kon wat gaan prikken. Manlief gaf kleine man ondertussen een fles drinken (tactisch!) en onze kleine man gaf (daardoor?) geen kick wat betreft de druppels. Stoere bink!
Daarna werd door deze assistente de oogjes getest. In onze familie komen redelijk wat brildragers voor en schijnbaar was dit een standaard check om zijn "aanleg" te testen. Hij moest in een lichtje kijken en door lensjes kijken en daarna werd gezegd dat de meting +3 aan gaf. Op zijn leeftijd is het gemiddelde +2 / +2,5. Wat dat zegt? Dat onze kleine man heel misschien later een brildrager wordt. In november worden we opgeroepen voor een nieuwe meting.

Daarna door naar de oogarts. Deze heeft de boel goed bekeken en gaf aan dat zij de oogjes van onze kleine man nog niet ernstig genoeg vond om er nu iets aan te doen. Ik vind het lastig maar ik moet dit natuurlijk zien als positief nieuws. We hebben nieuwe medicatie meegekregen (oogzalf deze keer) die we moeten gebruiken als de oogjes van de kleine man dichtgeplakt zitten. Zo nodig medicatie dus. Als onze kleine man over twee maanden nog steeds last heeft van zijn groene snotoogjes mogen we terug komen en dan gaat ze de boel openspuiten. Onder narcose. Hmmm tja dat lijkt me ook niet heel fijn voor het kleine mannetje. Hopelijk gaat het toch nog gewoon vanzelf over!

Thuisgekomen was onze kleine man in diepe slaap met hele rode wangetjes. Kapot van de indrukken in het oogziekenhuis en van de testjes denk ik. Helaas was het een kort slaapje en maakte hij het zijn vader nog even lastig aan het einde van de dag door heel hard te huilen en zich niet te laten troosten (later door mama gelukkig wel). T is ook wat he zo'n dag....

Maar; ik kan weer trots zijn op mijn beide mannen :-)
(en heb weer geleerd: loslaten kan best!)