Elf keer is scheepsrecht..?

Ons mannetje is op de opvang druk aan het wennen bij de peuters. En daar wordt hij moe van. Maar hij vindt het fantastisch! Spannend? Eng? Grote jongens? Nou en! Juist leuk! Niets spannend of eng; gewoon cool! En hij vindt dan ook dat hij gewoon mee kan doen met de grote jongens. Ook als hij het eigenlijk nog niet kan. De leidster zei al "hij kent geen angst he?". Nou ja, dat kent hij wel... Maar ik kan me voorstellen dat ze het zegt. Wij hebben namelijk een rouwdouwertje en hij wil nu vooral heel stoer zijn bij al die grote kinderen.
Vorige week kregen wij hem met een rode neus terug. Gevallen buiten omdat hij de macho aan het uithangen was. Tja... Het is niet het eerste, en zal ook zeker niet het laatste ongelukje zijn wat hem overkomt. Inmiddels is het grootste deel geheeld en zit er alleen vlak onder zijn neus nog een korstje omdat hij dat elke keer los krabt. Ach ja, het gaat vanzelf over...

Verder is hij flink aan het oefenen. Allerlei woorden probeert hij op zijn manier na te zeggen. Leuk is ook om lichaamsdelen bij papa en/ of mama aan te wijzen. Oog, oor, neus, haar, enzovoorts. Van de week zei hij "buik" en trekt zijn shirt omhoog. Ja een witte buik (lees: romper). "mama buik" zei meneer en trok mijn shirt omhoog. Ja ook een witte buik (hemdje). Hij trekt mijn shirt nog verder omhoog en komt bij mijn borsten. Dit was nieuw en meneer zegt "nog meer buik!" haha. Ach ik keur hem goed.

Het testgedrag kwam laatst ook 's avonds. Meneer heeft een oogjes-wekker zoals ik de vorige keer al schreef. We hebben nogal wat pech gehad met de BabyZoo slaaptrainer aap en nu hebben we "Ollie":
http://www.opvoedproducten.nl/images/artikels/253/0_zoom.jpg
Onze smurf levert een enkele keer 's avonds al commentaar als "Ollie" zijn oogjes dicht gaan. Want: dat betekent gaan slapen. En dat is op zich prima (was nog nooit een probleem geweest) maar dat betekent ook dat jullie morgenochtend gaan zeuren dat ik terug moet naar mijn kamer tot die stomme oogjes weer open zijn. Klopt vriend. Dat doen we heel consequent want hij moet het leren... (hij komt niet meer onze kamer in maar roept ons, en gaat dan in het hoekje naast onze deur zitten, soms met zijn knuffels in zijn armen geklemd).
Laatst dus 's avonds naar bed gebracht met het hele warme weer. Zijn kamertje was ook erg warm. Na zo'n 40 minuten stond meneer huilend op de gang. Drijfnat. Arm mannetje. Even wat water gedronken en een lekkere washand over zijn gezicht en door zijn nekje gehaald. Na nog wat doorwaaien boven hebben we hem opnieuw naar bed gebracht. En dat was het begin van een lange avond... Want vlak nadat we hem in bed hadden gelegd, stond meneer al weer op de overloop te roepen/ huilen. Als hij je naar boven zag komen zei hij "haaahaai!". Testen dus. Oké eerste twee keer hebben we hem lief in bed gebracht "Het is nu bedtijd, kom maar gaan we lekker slapen" kus, liedje aan, welterusten, enz. Derde keer hebben we alleen maar gezegd "het is bedtijd". En de vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste, negende, tiende en elfde (ja echt) keer hebben we hem zonder oogcontact en zonder woorden opgepakt en teruggelegd in bed. Elke keer onder luid protest en hard huilen van meneer. Maar na de elfde keer gaf hij op en ging hij slapen.

Later heeft hij het nog eens gehad en gaf hij de derde keer al op. Daarna gaf hij zich gewonnen. We hebben het niet meer gehad. Ik had verwacht dat we langer vol moesten houden... Maar goed; wie weet gaat hij het over een tijdje nog eens testen... Voor nu was in ieder geval elf keer scheepsrecht :-)

Vandaag was meneer te moe om te testen. Sterker nog; in plaats van dat ik om 19u tegen hem moest zeggen dat het bedtijd was, zei hij om 18:45u toen manlief ging werken niet "daahaaa papa" wat hij normaal doet, maar wenste hij hem welterusten. Toen ik nog even voor de zekerheid vroeg "ga je slapen?" zei hij "ja" en stond hij bij de gangdeur. Nog één keer "Moet mama jou naar bed brengen?" "ja". Oké. Duidelijk. Moe. Boven tandjes poetsen, nog even gekken, verhaal lezen en daarna zat meneer uit zichzelf al op zijn bed. "Ollie" welterusten gezegd en lekker ingestopt. Je wordt toch ook moe van stoer doen bij de peuters... Slaap lekker lief mannetje...

Peuter-in-wording

Lange tijd niet geblogd maar in de tussentijd is er erg veel gebeurd!  Ons mannetje is officieel nog geen peuter maar het is inmiddels echt een peuter-in-wording. Natuurlijk het "nee" horen we al een tijdje. Maar ook het ik-moet-het-perse-zelf-doen-ook-al-kan-ik-het-nog-niet is begonnen. Net als het; als-jij-nee-zegt-word-ik-boos-en-als-dat-niet-werkt-vraag-ik-het-nog-een-keer-met-een-poeslief-stemmetje-en-als-dat-niet-werkt-gooi-ik-mijzelf-op-de-grond-als-een-ware-drama-queen. Oh of de ik-heb-een-mening-en-laat-deze-horen (ook al ben ik niet perse verstaanbaar). En de als-ik-iets-in-mijn-hoofd-heb-en-het-lukt-niet-word-ik-heel-gefrustreerd.

Aan de ene kant prachtig om te zien. Aan de andere kant soms bloedirritant haha. Maar ach dat hoort er bij toch? Ons mannetje is sinds een dag of twee weer zijn vrolijke, gezellige zelf na een periode waarin hij mij behoorlijk leeg gezogen heeft. Noem het een sprong, noem het een fase, noem het hoe je het wilt noemen maar het was er. En ik vond het heftig. Ik heb teruggekeken; het was bijna twee weken. En ik was kapot. Echt kapot. Maar zoals ik al zei; meneer is nu klaar en gigantisch vrolijk. Vol met grapjes, meestal weer wakker tussen 06:30 en 07:00u wat echt prima is en gewoon een HEERLIJK mannetje!

Meneer slaapt nu meer dan een week in een peuterbed. Verschrikkelijk vond ik dat. Echt; van mij had hij nog wel een jaar in het ledikant mogen blijven. Alleen heeft meneer een verhoogd bed en deze zit vast met twee 'slotjes' die hij ineens open kon krijgen en toen was ik er heel snel klaar mee. Want; ondanks dat ik het nog zo'n klein mannetje vond (vind), gaat veiligheid boven alles. En dus bouwde meneer met zijn papa zijn nieuwe bed. 's Avonds bracht ik hem naar bed. Net als altijd. Ik wenste hem bij de deur nog eenmaal welterusten en trok aan het touwtje van het muziekdoosje. Net als altijd. Ik keek om en gaf hem een handkus. Net als altijd. En toen voelde ik het ineens even in mijn buik. Ik was trots op dat mannetje wat daar zo keurig lag. Met in elke arm een knuffel tegen zich aan geklemd. In zijn grote bed. Wat was hij ineens groot! Maar ook is het nog steeds mijn kleine gup... En hij is vrij lang maar ook nog zo klein... Slik...
Het ging echter supergoed! We hebben drie goede ochtenden gehad en daarna kwam meneer HEEL erg vroeg. (Lees: met de 5 nog in de tijd vind ik echt te vroeg...). We kochten een BabyZoo slaaptrainer. Zo'n aapje die zijn ogen dicht heeft en weer open doet als je uit bed mag. Toen dat ding op zijn kamer stond sliep hij spontaan langer. Dat had daar niets mee te maken maar het was wel zo. Morgen mag ik er echter mee terug naar de winkel want van de drie ochtenden heeft het aapje het één ochtend goed gedaan. Ons mannetje snapt het prima want toen papa hem kwam halen wees hij naar het aapje die de oogjes nog dicht had. Skeet. Hopelijk krijgen we nu een goede en kan hij echt gaan oefenen.

Vanmorgen waren we op het kinderdagverblijf. Evaluatiegesprek en meteen eindgesprek van de baby/dreumesgroep. Want jaja ons mannetje gaat bijna over naar de peutergroep. Hij wordt echt groot. Op de groep is hij niet heel erg anders dan thuis. Drinken doet hij daar erg slecht maar dat is altijd al zo geweest. Ach, dat haalt hij thuis wel weer in. Het is een mannetje met een duidelijke eigen mening. Hij wil graag dingen op zijn manier en kan ook eventjes boos zijn als ze op de groep net een liedje gaan zingen die hij niet bedoelde.... Als meneer iets écht niet wil kun je het net zo goed opgeven want dan ga je het ook echt niet voor elkaar krijgen.
Meneer is erg sociaal (herkenbaar; je kunt nog steeds niet met hem door het dorp lopen zonder dat hij tegen IEDEREEN "haaa-aai" moet zeggen) en doet leuk mee met de groep. Speelt graag met andere kindjes maar kan ook goed alleen spelen. De taal is volop in ontwikkeling en hij begrijpt al ontzettend veel (klopt! Hij kan prima opdrachtjes uitvoeren ook). De motoriek is prima; zowel de fijne (nooit een probleem geweest) als de grove (klopt gelukkig nu ook!).
Meneer gebruikt erg vaak "MIJN!". Zowel om duidelijk te maken dat iemand anders iets niet mag pakken als een soort stopwoordje. Hij roept het namelijk ook als hij lekker alleen zit te spelen en er niemand in de buurt is...  Meneer heeft een eigen mening en laat deze horen. Hij heeft vaak het hoogste woord. Hij kan goed voor zichzelf opkomen, laat weten als een ander kindje iets af pakt van hem of als hij hulp nodig heeft. Hij kan echter ook van anderen afpakken. Hij laat zich dan wel corrigeren; hij geeft het terug, maar is dit na 2 minuten weer vergeten.
Ons mannetje heeft een periode gehad dat hij alles vies vond (verf/ zand/ enz). Maar dit is helemaal over. Hij vindt het nu allemaal super leuk! Dat hij het zo vies vond was op het kdv meer dan thuis. Maar goed; ook thuis is het helemaal over.
Het liefste is hij buiten. Klopt. Thuis ook. Hij kan zo heerlijk in de weer zijn in de tuin; met zijn huisje, met de poes, op de zandbak klimmen en er af springen ("pring"!), bloemetjes plukken en aan de kippen ("tippies") voeren, gras plukken, op een bordje leggen en de tafel dekken, aardbeien ("bei") plukken en natuurlijk opeten, andere besjes plukken en opeten of aan de kippen voeren, in het kippenhok zoeken ("ei!"), kliederen en spetteren met een bakje water en zand er door... enz. Heerlijk!!

Allemaal best herkenbaar voor ons thuis. Heel af en toe heeft meneer dingetjes die hij perse af moet maken. Bijvoorbeeld; als we hem ophalen bij oma en hij bedacht heeft dat eerst alle deuren dicht moeten. Of; als hij naar bed moet en ik zeg dat hij zijn melk (speelgoed) op moet ruimen en hij bedacht heeft dat er dan ook eerst dopjes op moeten voordat hij klaar is. Ook kan hij soms gigantisch driftig worden. Het lijkt dan alsof hij in zijn hoofd iets bedacht heeft, maar het nog niet lukt. Zielig is dat want je wilt hem helpen maar je hebt echt geen idee hoe...

Maar: zoals ik al schreef, over het algemeen is het nu weer het lekkere jongetje wat hij meestal is. En we houden nog steeds gigantisch veel van hem. Hij doet het goed. Ons mannetje. Onze bink. Onze bijna-peuter.

In de trein...

Afgelopen zaterdag ging ik met de trein. De laatste keer dat ik met de trein ging was tijdens mijn studie en aangezien ik in 2008 afstudeerde, is dit al best lang geleden. Ik weet zeker dat als ik elke dag met de trein zou gaan, ik elke dag een blog zou kunnen typen. Ik hou namelijk van mensen kijken. Zo prachtig; alle verschillende mensen die op deze wereld, of nee nog dichterbij, in Nederland rondlopen. Verschillend uitziende mensen die verschillend doen en verschillende meningen hebben. Ik stapte in onze woonplaats in de trein en zat daar heel rustig in een rustige trein. Tot nu toe nog niet heel veel aan zou je zeggen. Nou ja; dat gaf mij wel de gelegenheid mijn leerstof nog een keer door te nemen. Op een station stapte ik over in een andere trein. De trein naar Utrecht. Dit was een dubbeldekker die behoorlijk vol was. Ik nam plaats naast een meneer in een 3zit (twee naast elkaar en één stoeltje er tegenover met daartussen een tafeltje). Ik zei netjes "goedemorgen" en kreeg van meneer een mompelend "mogge" terug. Mevrouw gaf nauwelijks reactie. Ach, ik vind het prima. Je hoeft niet met me te praten maar ik vind het nou eenmaal beleefd om even goedemorgen te zeggen als ik bij je ga zitten.

Anyway; aangezien ik toch nauwelijks reactie kreeg, had ik al snel mijn boek weer op schoot en ging ik verder met mijn leerstof. Ondertussen werd de drukke trein nog drukker en er liepen allerlei mensen door het gangpad. Ja dan word ik toch echt wel afgeleid. Ik moet toch elke keer even kijken wie er langs loopt. Niet omdat ik ook maar enigszins een bekende verwacht in die trein. Wel omdat ik gewoon echt nieuwsgierig aangelegd ben. Op een bepaald moment was de trein echt vol en besloot een moeder met een puberdochter dat ze geen andere keuze hadden dan te blijven staan in de trein. De moeder gaf aan dat ze in het gangpad zouden blijven omdat ze nou eenmaal niet met zijn allen in het halletje konden staan. De dochter had er duidelijk geen zin in en ik heb haar de komende 20 minuten dat ze moest staan meerdere keren horen klagen. Moeder vond het onzin. Gaf aan dat ze nog jonge benen had en dat ze misschien bij Amersfoort wel konden zitten als er mensen uit gingen, maar, dat als er oude mensen waren dat die dan voorrang hadden. Onzin vond dochterlief natuurlijk. In mijn literatuur stond dat pubers zich afzetten. Tegen de wereld en tegen hun ouders. Check. Praktijkvoorbeeld in de trein. Er klonk "goedemorgen" en ik begon automatisch in mijn tas naar mijn E-ticket en ID-kaart te zoeken. De meneer naast mij deed hetzelfde maar al snel zagen we dat het geen controle was maar een jongeman die drankjes en versnaperingen verkocht. Tenminste; ik denk dat dit de bedoeling was. Hij zei verder niets. Liep vrij vlot de drukke coupé door en zei in de volgende weer alleen "goedemorgen". Ik zei onbewust hardop "oh dat is dus geen controle" en de meneer naast mij gaf ineens antwoord. Ook had hij een mening over de jongeman. Hij had duidelijk geen commerciële talenten want hij verkocht niets. Nou nee, dat denk ik ook niet. Of hij had geen zin. Misschien ook wel een puber die zich lekker aan het afzetten was. Daarna was meneer weer stil en las ik verder.

Bij Amersfoort gingen er inderdaad een aantal mensen uit de trein en de moeder met dochter konden ergens gaan zitten. Vanaf dat moment heb ik haar niet meer gehoord. Blijkbaar was ze tevreden. Opeens begon de meneer naast mij te vertellen. Hij keek naar buiten maar had een heel verhaal over geen-idee-meer-wie en onduidelijk was het of hij tegen mij praatte (waarom zou hij ik heb echt geen idee over wie het gaat), tegen zichzelf (ja het kan toch...) of tegen de vrouw tegenover hem. Hij keek namelijk echt alleen maar naar buiten. De vrouw ook. En ze hadden überhaupt nog niets tegen elkaar gezegd. Tot de vrouw ineens (nog steeds naar buiten kijkend) zei "en jij gelooft dat". Ah. Dus toch tegen haar. Meneer reageerde met "waarom zou ik dat niet geloven" en ging vervolgens verder met zijn verhaal. Het ging inmiddels al niet meer over geen-idee-meer-wie maar inmiddels over iemand anders. En daarna weer over iemand anders. Die wellicht toch een ander vak had moeten kiezen. Vroeger werd je docent, of je werd het niet. Nu is dat anders (huh? Oh ja?). Hij heeft echt 15 - 20 minuten gepraat en tussendoor hoorde ik hem ook dingen als "je moet het hem maar eens vragen. Je zult zien dat als je het hem vraagt, hij dit je zelf zal vertellen". Maar ondertussen bleef hij naar buiten kijken. En de vrouw ook. En ze zei niets tegen hem.

In Utrecht stapten ook zij uit. De vrouw kon ineens praten en zei dat ze nog bloemen moest kopen. Echt; midden in het verhaal van meneer zei ze dat ze nog bloemen moest kopen. Meneer ging van zijn eigen verhaal feilloos over in dat de bloemen niet op het station gekocht moesten worden want daar hadden ze geen tijd voor met overstappen. Dit moest ze maar in Wageningen doen. Volgens mevrouw kon dit niet want daar was geen station. En geen bloemenwinkel waar ze langs kwamen. En de overstap was 10 minuten dus dat kon wel. Meneer vond echt van niet; want de bloemenzaak zit nog achter perron 11 en dan iets verderop en dat redden we nooit. Na nog een poging van mevrouw en een uitleg van meneer dat dit echt niet kon en dat ze in Wageningen wel met de bus naar het winkelcentrum gingen en het daar moesten doen was het gesprek afgelopen. De trein was op het station en ik moest er uit. En meneer en mevrouw ook. Geen idee of ze nog bloemen ging halen of dat meneer gelijk kreeg. Ik ben benieuwd of ze tijdens de rest van de reis elkaar wel hebben aangekeken. Ik ben ook benieuwd of de vrouw de man wel echt gehoord heeft. Misschien had ze geen zin in zijn verhalen. Misschien had zij ze al driehonderd keer gehoord. Zeg het maar...

Ik vind het interessant die trein. Of nou ja; de mensen in de trein. Heerlijk!

Kind van zijn vader...?

Afgelopen dinsdag haalde ik ons mannetje op van de opvang. Ze zijn daar gek met hem. Hij doet het daar goed, is meestal vrolijk en de laatste tijd ook 'erg aanwezig'. Daarmee bedoelen ze dat hij vrijwel de hele dag kletst. En hard kletst. (Oké ondanks de titel lijkt hij hierin waarschijnlijk op zijn moeder?) Iets nieuws is dat de leidster aan gaf dat hij regelmatig 'ruzie met zichzelf heeft' zoals zij het omschreef. En wat ze daarmee bedoelde is dat ons mannetje soms lekker bij kindjes speelt maar soms ook even lekker alleen. En dan ineens horen ze hem heel hard "MIJN! MIJN!" zeggen haha. Echt; er is geen kindje of leidster in de buurt dus er gaat echt niemand iets afpakken maar toch komt dat woordje "mijn" die we thuis ook regelmatig horen er dan ineens op luide toon uit.

Buiten kan hij heerlijk spelen. Als hij even buiten beeld is van de leidster komt hij regelmatig naar haar toe om "haa-haai" te zeggen als hij voor haar staat om dan vervolgens weer "daahaa!" te roepen en weer zijn eigen gang te gaan. Even checken. Dit kennen we van thuis ook.

Buiten nam hij op de opvang een meisje bij de hand, nam haar mee naar de glijbaan en deed voor hoe het moest. Daarna nam hij haar opnieuw bij de hand en probeerde haar te motiveren zelf op stap te gaan. Tot hij afgeleid werd. Hij zag namelijk een mooie auto. En ja, dan is het meisje niet meer interessant. Ook niet als zij naar hem toe komt om hem een hand te willen geven. Ons mannetje was niet meer geïnteresseerd want hé er was een mooie auto! Manlief/ papa is zorgzaam. Ook is hij heel lief voor mij. Maar als hij een mooie auto ziet dan hoort hij niet meer wat ik zeg. Aardje naar zijn vaartje...?

Verder kan ons kleine mannetje prima tegen weinig slaap. Ik niet. Echt niet. Sowieso door mijn beperking heb ik minimaal 8 uur slaap nodig in een nacht.
Op dinsdag is meneer altijd kapot als hij thuis komt van de opvang. Lange dag gehad met veel indrukken en veel prikkels. Thuis heeft hij vooral HONGER en is hij eigenlijk heel erg moe. Dit merken we aan dat hij eigenlijk bij thuiskomt al gaat huilen/ drammen/ schreeuwen. En dan huilt hij ook echt om alles. En hij wordt boos om alles. Niets lukt, alles is stom en niets gaat snel genoeg. Maar als het eten op tafel staat wil hij ook niet eten. Niets is goed. Dan heb ik dinsdagavond ons mannetje lekker in zijn bedje liggen en dan hoor ik hem eerst de dag nog even doornemen met Kaas en Karel (de knuffels). Ik hoor hem kletsen over de babyfoon. Hoezo moe? Oké dat heb ik ook... Vervolgens slaapt hij eindelijk en is hij écht heel erg moe.
Is hij om 05:30 / 05:45u klaarwakker. HOEZO?! Dat is 1) midden in de nacht (alles voor 6u vind ik nacht) en 2) je was toch heel moe? Slaap dan lekker bij! Maar nee; blijkbaar heeft hij genoeg aan weinig slaap. Net als zijn vader. Die gaat er eigenlijk standaard laat in en vroeg uit. Pfff hij liever dan ik. En ik had wat dat betreft graag gezien dat onze zoon een uurtje later wakker zou worden... Meestal wordt ons mannetje wel vrolijk wakker. Helaas is het nog wel eens zo dat hij de woensdagochtend toch chagrijnig is en een erg kort lontje heeft. Toch stiekem slaaptekort?

Al schrijvende ontdek ik maar weer eens wat ik eigenlijk allang wist: ons mannetje is een mooi mengelmoesje van papa en mama. En ondanks zijn fratsen houden we zielsveel va ons mannetje.

Blijf van mijn kind af!!!

Ons mannetje heeft een lastige periode gehad met enorme drakenbuien bij mama maar inmiddels lijkt hij hier weer doorheen te zijn en is hij weer gewoon lekker zichzelf (met de daarbij horende boze buien/ peuterbuien/ "nee"-buien/ enz.); meestal vrolijk. En vol grapjes. En super-sociaal.

Vandaag ging gup met mij en een vriendin mee shoppen. Arme jongen. Verplicht winkelen met twee dames in een welbekend groot warenhuis. Nogmaals; arme jongen. Maar: mama was voorbereid en had voor onderweg drinken, druifjes en rozijntjes mee. En voor in de auto zijn broodjes-voor-de-lunch. En zo was het best wel vol te houden. Toen meneer het zat was, waren wij eigenlijk ook wel door de winkel heen; dus hop naar de kassa (dat is best lastig als je kind eigenlijk klaar is) en daarna naar buiten waar hij even los kon banjeren.

Nu was er een soort fontein-achtig-watertje wat natuurlijk reuzeleuk was. Daarbij vond iedereen ons mannetje leuk (ja zo'n boefje wat zijn ogen uit kijkt bij water met de handjes op de rug, daarna er vlak bij gaat staan, nat wordt, hard gaat lachen en iets naar achteren gaat en dit een paar keer na elkaar, is ook best leuk om te zien natuurlijk). En ons mannetje zei "haa-aaai" tegen iedereen die hem aan keek. Lekker zichzelf dus. Toen kwam het moment dat hij zag dat er elektrische schuifdeuren (stationshal) vlak bij het water was. YES! DEUREN! oké, oké wij hebben ons feestje gehad; nu mag jij even.

Ik denk echt dat als je hem een hele middag in een ruimte zet met een automatische deur hij compleet gelukkig is. Je begrijpt: de deurentic is nog niet voorbij.

Hoe dan ook; van mij mocht hij wel even. Dus: naar de deur lopen, kijken hoe hij helemaal open gaat, er doorheen lopen, jezelf omdraaien en kijken hoe hij dicht gaat. En laat deze hal nou 5 van die deuren hebben! En één deur moet je minstens 4x testen... Nou keer vijf deuren... Eerst had hij alleen de eerste deur door. Toen zag hij aan het einde van de hal nog een deur dus meneer ging in volle vaart recht door de hal. En wij er achter aan. Ik met een lege kinderwagen. Ons mannetje komt midden in die hal een mevrouw tegen. Ik gok dat hij wederom "haaa-aaai" gezegd heeft maar dit kon ik niet horen. Hoe dan ook; ik zie dat hij in de buurt komt, ik zie de vrouw bukken en ik denk nog; oh hij is weer aan het sjansen en zij zegt wat terug. Desnoods geeft ze hem een high-five of een aai over zijn bol. Maar nee; ze stak beide armen uit en ik merkte dat ik hardop zei "blijf van mijn kind af" maar dat hoorde ze niet, en dat deed ze ook niet. Ze tilde hem op! Echt ik vond het ZO gek... Ik kende haar niet, zij kent mij niet, laat staan mijn kind. Waarom til je dan een kind zomaar op? Waarom? Het is niet zo dat er een jongetje heel zielig in zijn eentje in de stationshal zat te huilen en er geen moeder in de buurt te bekennen was (nogmaals: ik loop met een lege kinderwagen; hoe duidelijk wil je het hebben?!). Het was ook geen reflex om hem op te vangen terwijl hij viel. Ze tilde hem echt gewoon op. Zomaar. Zonder reden. Waarom?! Het enige wat ik dacht was: ROT OP! BLIJF VAN MIJN KIND AF!!!

Waarschijnlijk dacht gup dat ook want hij begon heel hard "neeeheee!" te gillen en maaide om zich heen en dus werd hij snel weer neergezet. Oké ik ben zo naïef dat ik uit ga van de goedheid van de mens en dat ik echt denk dat zij alleen maar dacht; wat een leuk jongetje laat ik hem even oppakken voor een knuffel. En ik ga er daarmee vanuit dat ze niets kwaads in zin had. Maar dan nog; hoezo til je mijn kind op terwijl ik twee meter verderop loop? Hoezo? Stel ik me nou zo aan of is dit echt gek? Blijf gewoon lekker van hem af. Tenzij je ons kent natuurlijk. Dan is het anders.

Rare mensen... Na het spelen met alle 5 de deuren gingen we weer naar huis. Na een middagdut nog een eind wezen fietsen met mama en volop grapjes aan het maken. Meneer had nergens last van. En ik? Ik zit toch nog een beetje met een raar gevoel in mijn buik....

Ringworm...

Afgelopen maandag met Pinksteren waren we allemaal vrij en dus gingen we met ons drietjes iets leuks doen. Er was niet echt mooi weer voorspeld dus lekker sjouwen in een bos ofzo leek niet een goede optie. Een stuk fietsen net zo. En dus besloten we om naar het zwembad te gaan met onze gup. De laatste keer dat hij in een zwembad geweest is was juni vorig jaar. Bijna een jaar terug dus. Ik was dan ook erg benieuwd of hij het wel leuk zou vinden en hoe het zou gaan.

Eerst liep meneer iets onwennig het water in. Al snel zag hij een glijbaan in het water. Daar moest hij natuurlijk op! De glijbaan was nat (er liepen twee stralen water overheen) en eindigde natuurlijk ook in het water. Meneer keek, keek nog eens, en besloot de gok maar te nemen. Halverwege de glijbaan (en het was echt zo'n klein glijbaantje hoor) had meneer al een grijns op zijn gezicht en meteen moest hij nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Wat vond hij het fantastisch leuk! Hij werd al snel heel vrij in het water, banjerde lekker rond (gaat voor een kindje staan en roept heel hard "haaaahaaaai!"), voelde aan elk waterstroompje, speelde met een gietertje en ging nog een keer van de glijbaan. En nog een keer. En nog een keer. Naast het bad stond een huisje; die was natuurlijk ook leuk want daarvan konden de luikjes open en dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. Hoe dan ook; meneer vermaakte zich opperbest. En wij genoten van dat bekkie. Heerlijk.

Eén ding; in het zwembad ontdekten we een kringetje op zijn buik. Oh oh... meneer heeft als baby eerder ringworm gehad en eigenlijk herkende ik het meteen. Na overleg met de weekendarts (ja dinsdag is opvang-dag hier en ringworm is besmettelijk) mochten we een zalfje komen halen bij de apotheek.

Sinds maandagavond zijn we dus begonnen met smeren. Gelukkig lijkt meneer er verder niet zo veel last van te hebben. Hopelijk blijft dit zo en is hij er snel weer van af!

Vandaag mocht meneer dus gewoon naar de opvang (dit mag als de behandeling gestart is). Net als elke dinsdag. En net als elke dinsdag is het een uitdaging als hij thuis komt. Na een dag opvang is meneer namelijk hongerig en kriegelig. Gewoon moe. Maar deze dinsdag ging papa vriendje vroeg halen en dus was het eten nog niet klaar toen zij thuis kwamen. Meneer kan dan behoorlijk herrie schoppen. Als hij eten heeft is het oké maar op dinsdag kan hij behoorlijk meer (en harder) gillen onder het eten. Vermoeiend hoor als je een werkdag gehad hebt haha. En dan is hij echt gewoon moe. Dus 's avonds mooi om 19u naar boven om naar bed te gaan. Meneer ging mee, wilde "poe-en" (tandjes poetsen) en daarna was hij "kaaaa" (klaar) dus: mee naar de slaapkamer. En daar begon het weer. Hard gillen, huilen en van zich af maaien. Onmogelijk om hem om te kleden en/ of een luier te verschonen. Pffff dan is hij zo moe dat hij zichzelf in de weg zit. Héél driftig werd hij.

Als hij dan eindelijk klaar is (15 minuten was het vanavond) dan ligt hij lekker in zijn bedje, houdt hij in beide armen een knuffel vast die hij dicht tegen zich aanklemt. Zegt hij "die" terwijl hij met knuffel en al naar het bed wijst omdat die omhoog moet (zo gaat hij dicht) en daarna "die" terwijl hij een punt van het dekbed vasthoudt omdat deze nog ingestopt moet worden. Lekker strak om zich heen. Vindt hij lekker. En mama snapt dat. Het liefst kruip ik 's avonds ook onder een deken die lekker ingestopt is. Heerlijk. En ondanks de driftbui van daarstraks eindig je toch altijd met "dag schatje, slaap lekker, welterusten, tot morgen" en een handkus en een zwaai. Meestal krijg ik een handkus terug (of heel veel achter elkaar met twee handjes tegelijk) en zwaait hij en zegt hij "daahaa". Vandaag niet. Meneer was écht heel moe. Kinderopvang is leuk. Erg leuk. Maar ook vermoeiend. Erg vermoeiend.

Welterusten mannetje. Lekker slapen. Morgen is er weer een nieuwe dag.

Daaahaaa tipjes!

Ons mannetje is na mijn vorige post inderdaad even niet lekker geweest. Inclusief spugen. En daarna was mama aan de beurt. Eerst een etmaal spugen. Daarna ging het 3 dagen goed en toen een etmaal buikgriep. Gelukkig beiden maar kort maar wel heftig. Nou ja; we hebben het weer gehad zullen we maar zeggen.

Inmiddels is ons mannetje het allang weer vergeten en gaat het hartstikke goed. Hij heeft heerlijke peuter-draak-buien waarbij hij bijvoorbeeld van de week om 07:45u besloot dat hij of naar de "teetui" (speeltuin) wilde, of televisie wilde kijken. Mama vond geen van beiden een goed idee. Op dit tijdstip is binnen spelen best even prima. Meneer geeft dan eerst een boze schreeuw en probeert het dan nog eens. Is het antwoord weer "nee" of "we gaan nu even binnen spelen" krijgen we de show: hij krijst het uit, gooit zichzelf op de grond, maait met zijn armen, trekt aan zijn wang/ onderlip, slaat zichzelf op hoofd/ buik/ arm en houdt dit rustig 20 minuten vol. Tot hij door heeft dat hij niet gaat winnen dus. Op dat moment stond hij op, liep naar de piratenboot die we momenteel van de spelotheek in huis hebben en ging zitten spelen waarbij hij elke keer een grapje maakte, mij aan keek en ontzettend moest lachen. Zucht.

Ander voorbeeld; papa had meneer in bad gedaan en ging daarna aan het werk. Meneer kwam in pyjama nog een gezellig beneden en rond 19u gaan we dan normaal naar boven. Nu had meneer bedacht dat hij om 19u druifjes wilde. Druifjes is zijn favoriete snoep/ fruit/ eten momenteel. Ik zeg snoep omdat hij 'echt' snoep niet lekker vindt en de druifjes heerlijk wegsnoept. We zetten ze dus al achterop het aanrecht; uit het zicht. Maar ja, meneer is niet gek en dus ging hij voor het aanrecht gaan wijzen en gaf aan dat hij toch echt druifjes wilde. Ik leg uit dat we dat niet meer gaan doen en dat het bedtijd is en meneer herhaalde wat ik hierboven al schreef. Hij geeft een boze schreeuw, probeert het dan weer en als het niet leukt geeft hij een hele show weg.
Ik ga dan bewust om het hoekje zitten en wacht tot het klaar is. Deze keer was het met zo'n 5 minuutjes over. Meneer liep uit de keuken en kwam langs de gangdeur. Ah nieuw idee! Meneer wilde nog wel naar de "teetui" (speeltuin). Pardon?! Het is inmiddels 19:10 en je bent allang in pyjama. Geen speeltuin dus. Wederom boos. Daarna vrolijk en gezellig naar bed gebracht. Draakje.

Verder is hij heerlijk aan de klets en is hij steeds iets meer verstaanbaar. Vanmorgen waren we heerlijk in de tuin en elke keer loopt hij even langs de kippenren om "haaaai tippies" of "daaahaaa tipjes" te roepen. Heerlijk! En als we aan de wandel zijn moet hij tegen iedereen die we tegen komen "haaaa-aaai" zeggen of "daaahaa". Nu is aan het einde van onze straat een buurman met de tuin bezig. Reden genoeg om niet naar de speeltuin er tegenover te lopen maar naar de buurman om uitgebreid te gaan staan kijken. En "haaa-aaai" te zeggen. En; als hij de radio hoort even mee te deinen door zijn hoofd heen en weer te bewegen op de muziek. En o wee als één van ons meedoet op zo'n moment. Dan is meneer heel duidelijk: "nee nie die!" Zijn muziek. Zijn beweging. Zijn feestje.

Van de week had hij nog twee nieuwe dingen: hij haalde zijn vuistje naar beneden en zei erg duidelijk "yes!". Waar hij dat nou van geleerd heeft? Zal wel van de opvang komen want wij doen dat nooit... Hoe dan ook; manlief was aan het werk dus ik wilde het natuurlijk even filmen. Toen ik probeerde het op film te pakken, pakte ons vriendje zijn beker, hield deze tegen zijn buik en zei; "Mijn. MIJN. Mijn." Hé weer een nieuw woordje. En duidelijk. 's Avonds herhaalde hij die nog toen ik dacht dat hij klaar was met zijn kwark; ik wilde zijn bordje pakken, hij pakte het, haalde het naar zich toe en zei "Mijn!". Goed. Meneer snapt dus wat het betekent. Nogmaals; kinderopvang?

Het is echt een heerlijk mannetje. Die peuterbuien van een paar minuten kan ik prima hebben. Die van 20 minuten vind ik soms iets minder grappig maar ach het hoort er bij. En dan had ik gisteren een dag op mijn werk waardoor ik weer heel erg duidelijk weet: wij hebben het erg makkelijk/ goed met elkaar. Compleet met draken-buien en ziek-zijn. Fijn om zo weer even te kunnen relativeren.

Weer niet helemaal zichzelf...

Met koningsdag scoorden wij op de markt een keukentje. Ja ik heb een zoon maar onze zoon met zijn deurentic vindt het keukentje (waar drie deuren in zitten!) echt fantastisch! Heerlijk om te zien. En niet alleen de deuren zijn leuk. Ook de dopjes van de melk kunnen er af en er op (klittenband), er zitten AH mini's bij en meneer heeft al heel goed in de gaten wat 'pindakaas', 'jam' en 'toetje' is. Laatst zei manlief; "ik lust wel een ei van jou. Ga jij een ei bakken voor papa?" ons vriendje zegt "ja". Laat alles uit zijn handen vallen en loopt weg. Ik zeg tegen manlief; ga er maar achteraan; wedden dat hij een ei gaat halen? "Heus niet" zegt manlief "het zou wel heel slim zijn als hij dat door heeft". Ondertussen liep hij er toch maar achteraan en ja hoor ons kleine mannetje stond bij het leghok van onze kippetjes te wijzen "die?!". Fantastisch!!

Op donderdag heeft ons mannetje altijd oma-dag. Hij gaat dan de hele dag bij oma spelen terwijl papa en mama aan het werk zijn. Afgelopen vrijdag gingen lieve vrienden van ons trouwen en daar mochten wij de hele dag (en avond) bij zijn en dus ging ons vriendje op donderdagochtend naar oma en bleef hij daar logeren tot zaterdagochtend. Voor hem rustiger dan het heen-en-weer-slepen maar voor mij toch wel een lange tijd hoor...
Donderdag terwijl ik aan het werk was met een zonnetje (had ik niet zo veel aan want ik zat op kantoor), kreeg ik te horen dat ons mannetje voor een onweersbui met veel regen moest schuilen onder een bruggetje (ze waren een rondje aan het fietsen). Hij was hierbij nogal overstuur geweest. Echt zo sneu! Gelukkig ging het terug bij oma thuis al snel weer heel goed met hem maar als mama-op-afstand was dat toch wel erg naar moet ik zeggen. Gelukkig is oma erg vertrouwd en mocht ons mannetje onder het bruggetje oma helemaal plat knuffelen en bij haar schuilen. Dank je wel lieve oma voor de goede zorgen!
's Avonds waren wij dus sinds lange tijd "kindloos" en dus gingen we samen uit eten en naar de film. Dat was lang geleden! Ik deed mijn best om hier van te genieten. Even tijd voor elkaar was ook zwaar nodig. We hebben heerlijk gegeten en daarna een film gekeken en waren iets na middernacht thuis. Ons mannetje was bij oma allang in diepe rust...

Vrijdag was mijn vader jarig maar daar waren wij dus niet bij. Ons mannetje wel; want die was dus bij opa en oma. Hij mocht dan ook met oma samen opa feliciteren op de vroege ochtend en alvast een kadootje geven. Wij hadden een drukke ochtend met allerlei voorbereidingen en daarna een dag met een prachtig bruidspaar die de hele dag liep te stralen en te grijnzen. Heerlijk om dat te zien en mee te mogen maken als vrienden :-)

Zaterdag werd ik wakker met hoofdpijn. Dacht ik. Dit ging echter vrij vlot over in migraine dus ik was gevloerd en lag in bed. Manlief heeft ons mannetje opgehaald bij opa en oma en vermaakte hem, stopte hem 's middags in zijn bedje en ging toen naar de verjaardag van ons buurjongetje. Het logeren bij opa en oma was (natuurlijk) prima verlopen. Dank aan opa en oma (en oom M. en tante B.) voor de goede zorgen!!! Aan het einde van de middag klaarde mijn hoofd iets op en gingen we met ons drietjes even op de fiets naar het dorp waar Taptoe was en we dus even muziek konden luisteren. Daarna thuis eten, mannetje naar bed en de oppas verwelkomen zodat wij naar de verjaardag van mijn vader konden. Ons mannetje sliep heerlijk en de oppas had een saaie avond :-)

Zondag sliep ons mannetje 's middags langer dan we van hem gewend waren maar ging het verder prima. Hij hielp zelfs papa nog even in de tuin.

's avonds at hij prima en ging hij lekker slapen.

Op maandagochtend waren wij allebei al ons bed uit toen ons mannetje pas om half 8 wakker werd (dit is voor hem echt heel laat). Ik hoorde hem wat 'rommelen' in bed en ineens ging hij heel hard huilen. Ik kwam er al snel achter waarom; hij had gespuugd. Hij bleek heel iets verhoging te hebben (38,0 waarbij hij normaal op 36,8 zit) maar gelukkig was papa vrij om bij hem te blijven die dag. Een keer spugen, een paar "korrelluiers" zondag en de verhoging kon wel eens een nieuwe kies betekenen... Ik was thuis aan het werk. Ik heb boven een kantoortje thuis maar als ons kleine vriendje slaapt verhuis ik even naar de eettafel en daar hielp hij nog even met werken:

(rode wangetjes en warrig haar van het slapen)Hij at nauwelijks brood, dronk redelijk en 's avonds ging er niets van de hutspot (wat hij normaal wel lust) naar binnen en ook niets van zijn kwark.

Vandaag was de kinderopvang dicht, papa aan het werk maar ik thuis bij ons mannetje. Wederom at hij slecht brood, dronk hij slecht en ging eigenlijk alleen de eierkoek naar binnen. Van het avondeten at hij twee stukjes gnocchi (dit lust hij normaal erg graag) en een paar schepjes kwark. Inmiddels zit hij op 37,3 en dus nog niet helemaal op eigen temperatuur maar ja ook niet echt noemenswaardig. Hij was wat sneller huilerig, was wat hangerig:

Tussendoor kon hij wel grapjes maken, lekker spelen en gekken. Het was een beetje "Jantje-huilt, Jantje-lacht" vandaag. Na het eten moest hij nog even gekken met papa. Heerlijk om daar naar te kijken :-)
Toen papa weer vertrokken was om te gaan werken, was meneer nog niet klaar met gekken en moest hij ook nog even met mij gekken en ja hoor; hij gleed uit en kwam met zijn oor hard op de rand van de salontafel terecht. Een rood oor (die kon morgen nog wel eens blauw worden) met een schaafvelletje aan de buitenkant en een wondje aan de binnenkant tot gevolg en als je dan tegen bedtijd loopt en eigenlijk ook niet helemaal jezelf bent is dat extra reden om heel erg te moeten huilen bij zo iets. Ik heb hem lekker stevig vastgepakt en hij kroop helemaal in mijn nek. Toen hij gekalmeerd was dus direct maar door naar bed. Arm mannetje.

Hij is niet ziek. Maar hij is toch ook niet helemaal zichzelf. Hopelijk is hij er snel weer (en gaat hij ook weer normaal eten en drinken)!

Oh oh die deuren toch...

Ons mannetje doet het goed. Heel erg goed. Inmiddels zijn de buisjes weer uit zijn ogen gehaald. Deze keer ging manlief mee de OK in en ook met ons kleine vriendje naar de uitslaapkamer. Het wachten zolang vriendje in de OK was, was te doen maar het wachten vanaf het moment dat manlief naar de uitslaapkamer geroepen werd tot ik ze weer zag was verschrikkelijk! Het ging heel erg goed hoor; onze kleine vriend was op de uitslaapkamer al met de zusters aan het sjansen ("haaai!" en maar zwaaien) en eenmaal terug op zaal riep hij "haaaaai" naar iedereen die bewoog of zijn kant ook maar op keek en stelde hij zich aan iedereen voor door constant zijn naam te roepen als hij een nieuw iemand zag haha.
We zijn nu weer een paar weken druk in de weer met oogdruppels maar ons kleine vriendje laat het gebeuren. Het lijkt alsof hij door heeft dat het goed voor hem is.

Het liefst is ons mannetje buiten. De hele dag buiten. Ook als het 's morgens nog voor 8en is en het nog best koud is en nat van de dauw wil hij naar buiten. Mama heeft dus een 'regentuinbroek' gekocht voor over zijn kleding en ach ja dan gaat hij maar met dat ding aan en laarsjes aan gewoon naar buiten. Waarom niet.

Wat verder opvalt is dat hij steeds meer gaat kletsen en steeds meer 'woordjes' heeft. Heerlijk!

Hij is nog steeds supersociaal; als je hem zelf laat lopen in het winkelcentrum moet hij elke winkel even binnen lopen om "haaai" te zeggen en dit zegt hij ook tegen iedereen op straat. Ja echt; iedereen. Met papa boodschappen doen is nog steeds leuk want hij sjanst er behoorlijk op los. Heerlijk vindt hij dat. Lekker aandacht zal hij wel denken. Hij zegt "haaai" of zwaait gedag of zegt "dag" en iedereen vindt het een schattig kereltje.

Wat ik de ene keer mooi vind, en de andere keer bloedirritant is zijn deurentic. Pfff die deurentic had meneer al heel jong (ja ik weet het, hij is nog jong maar ik bedoel nóg jonger). Dan kroop/ tijgerde hij naar een deur en wilde die open en dicht doen. En open. En dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. En ja dan hadden we er nog wel eens vingertjes onder of tussen. Inmiddels loopt ons mannetje al een hele tijd en weet hij hoe hij met deuren kan spelen zonder zijn vingers er onder of tussen te krijgen (nou ja; meestal). Maar nog steeds moet hij elke deur die hij ziet open en dicht doen. En open. En dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. Of het nou kleine deuren zijn (van speelgoed of keukentjes of wat dan ook) of grote deuren; alle deuren moeten open en dicht. En open. En dicht. Meneer heeft van ons een speelhuisje voor in de tuin gehad. Met een deur. En twee ramen met elk twee luikjes. Dat zijn dus 4 luikjes en een deur die open en dicht kunnen. En open. En dicht. En open. En dicht. Ach hij blijft op deze manier redelijk van mijn achterdeur en van het kippenhok af. Soms kan ik er echt van genieten om er naar te kijken en hem zo bezig te zien. Andere momenten kan ik mij er echt aan ergeren. Als hij wéér aan het dressoir moet zitten bijvoorbeeld. Of perse de gangdeur open wil hebben en als dat niet mag de drama-queen uit hangt (lees: zichzelf op de grond gooit en gaat huilen, maaien, gillen enzovoorts). Of als je met hem heel tof naar een kinderboerderij gaat en hij in eerste instantie geitjes ziet en daarna alleen nog maar de deur van de wc-ruimte, de deur van de kantine van de vrijwilligers, de deur van het schoonmaakhok, de grote deuren van de stal en de deur van een paardenhok. Pfffff... Kind er is zo veel meer op de wereld dan die deuren!!!

Ach ooit... ooit gaat ook dit weer over. Toch?

Melkweigeraar...?

Sinds een week is ons mannetje van de flessen af. Vrijdag t/m maandag is ons mannetje altijd thuis met één van ons of beide ouders dus besloten we dat vrijdag een eerste dag moest zijn om de flessen maar gewoon niet meer te geven en de keus te geven tussen twee verschillende tuitbekers. Alle flessen waren met opstaan gewoon "verdwenen".
Meneer besloot 's morgens zijn melk niet te drinken maar het sap ging goed. Hij had wel meteen duidelijke voorkeur voor één van die bekers maar dat was prima.
Ook de andere dagen ging het prima met de beker alleen de melk wilde hij niet. 's Morgens kreeg hij zijn melk vaak terwijl manlief hem aankleedde en zijn luier verschoonde; liggend op de commode dus. Dit ging fantastisch en de fles ging schoon leeg. Maar ja... Nu dus niet meer...

Ach dacht ik; een beetje eigenwijs is hij; op de opvang had hij ook alleen nog melk uit een flesje en verder een tuitbeker dus kwestie van volhouden.

Ondertussen maakte ik van de week een foto van de oogjes van ons mannetje waar de buisjes in zijn gezet. In zijn linkeroogje (voor de kijker rechts) zit een dubbel buisje dus die kun je zien zitten. Gek he? Hij heeft er echter totaal geen last van en als je het niet weet valt het nauwelijks op. In april/ mei gaan ze er aan beide kanten weer uit.


Inmiddels is het vrijdagavond; een week na de overstap op tuitbeker en dus de weigering van melk en tot op vandaag weigert meneer nog steeds zijn melk. Hooguit één of twee slokjes neemt hij. Geen koude melk, geen lauwe melk, geen warme melk... Gewoon geen melk.

Nou dat wordt creatief denken; melk met een smaakje! Dus naar de supermarkt en milk&fruit gekocht. Smaak: banaan. Want ons mannetje is gek op banaan. Maar nee; ook hiervan nam hij één of twee slokjes en daarna was het gedaan.
Karnemelk; zelfde verhaal. Karnemelk met iets diksap er door; zelfde verhaal.
Omdat we nu een week verder zijn en hij aan zuivel alleen een bakje kwark binnen krijgt op een dag besloot ik vanavond een flesje uit de kast te toveren en die te vullen met warme melk. Zoals hij het liefste had. Maar nee; zelfs dat hoefde hij niet. Pfffff... Het lijkt er op dat meneer een melkweigeraar is geworden.

Wat moet je daar nou weer mee?

Anderhalf!

Vandaag is ons mannetje precies anderhalf jaar. 18 maanden alweer. Zo'n kleine gup en tegelijk alweer zo'n "groot" mannetje. Het baby is er allang vanaf en wat betreft gedrag is het al een echte peuter. Meneer heeft allang door dat hij een eigen mening heeft en probeert deze in te zetten. We merken dat het echt verschil maakt als je dingen uitlegt en vertelt aan hem. Hij begrijpt dus enorm veel. Sinds vorige week heeft meneer EINDELIJK het loslopen ontdekt. Ook banjert hij buiten graag aan één handje. Liefst van papa. En nee ik wil écht ook geen twee handjes vast. Dat is voor baby's. Ik ben groot dus ik wil aan één handje lopen. Zelf. Het hele eind. Wat een prachtig gezicht!

Ik vind dit zo'n mooi plaatje...

Binnen kan hij dus los maar dan loopt hij een eindje van de tafel of van de muur af zodat hij zich vast kan grijpen als het niet goed zou gaan. Ik denk dat hij er te veel over nadenkt. Als meneer boos is kan hij zo een hele tijd los staan midden in de kamer en als hij boos is dat jij te ver weg staat (of stiekem steeds iets verder kan gaan) kan hij ook prima los lopen door de kamer heen. Maar als hij er over nadenkt lukt het niet. Als je voor hem gaat zitten op je hurken en je gaat hem roepen gaat hij echt NIET naar je toe lopen. Niet op commando. Alleen als hij het zelf wil.

Zojuist zijn we voor het 18-maanden consult naar het CB geweest (de badjas past nog oom M. & tante B.!) en meneer is weer goedgekeurd. Ik kreeg nog wel de opmerking "de meeste kinderen lopen los op deze leeftijd..." maar omdat hij wel begonnen is en vooruitgang laat zien kreeg hij toch een kruisje (jeej haha). Verder kwamen natuurlijk de groeicurves en wat betreft lengte boog zijn lijntje nu iets af naar beneden. Daar begon ze ook over maar meneer had zo liggen tegenwerken en spartelen en gillen bij het meten dat ik me sowieso afvroeg hoe nauwkeurig de meting was dat ik me daar echt GEEN zorgen over maak. Wedden dat het de volgende keer weer prima is allemaal?
Dan blokjes bouwen. Oh oh wederom leek het "ik doe niets op commando" op te gaan spelen maar toen we het er niet meer over gingen hebben en wij door gingen in gesprek liet meneer keurig zien dat hij het kon. Wel met rechts want meneer is echt rechts. Links blokjes bouwen is een stuk lastiger. Een bal gooien ging hij niet doen want ja dat was een opdracht en opdrachten doen we niet aan. Thuis had hij vorige week wel het overrollen met mama door dus ik maak me daar ook niet zo druk om. En gooien kan hij als de beste: met zijn beker, bord, bestek, eten, enzovoorts hahaha. Nee ook een bal gooien kan hij wel.

Of hij dan al 3 woordjes kon zeggen? Jazeker! Meer ook wel. Wij gaven aan wat hij kon zeggen en welke dingen hij vaste klanken voor had. Hierin vonden ze ons mannetje dan wel weer vlot. Dat zal dan. Bij het weg gaan zeiden we allemaal "tot ziens" en toen kwam er een "ziens" uit haha. Nieuw woordje?

Hoe dan ook; hij is weer goedgekeurd en nu hoeft hij pas weer terug als hij 2 is.

Volop aan het ontdekken...

Ons mannetje gaat supergoed. Hij is echt strontverkouden geweest en was daarbij helemaal schor. En waar wij dan altijd zagen dat hij extra last had van zijn prutoogjes zagen we nu... ...helemaal niets (ja een constant lekkende (groene) neus)! Ja als je in de wind ging lopen/ fietsen kwam er een helder traantje uit maar die had ik ook. Gewoon niets! Heldere, schone oogjes... Wauw!

Zijn verkoudheid is nog niet helemaal over maar goed; hij is inmiddels niet meer zo schor en niets duurt voor altijd zullen we maar zeggen :-)

Verder is meneer officieel over naar één slaapje op een dag. Ook op het kinderdagverblijf. Hier maakt hij dan wel weer een zooitje van (lees: van de week verschilden die slaapjes tussen 45 minuten en 3 uur) maar ach, je kunt niet alles hebben... 's Nachts maakte hij er ook een aantal keer een potje van en ik heb liever dat hij dat overdag doet haha

Hij paste deze week papa's schoenen:

Maar die waren toch écht nog te groot om daar verder iets mee te kunnen doen...

Wat hij het allerliefste doet is klimmen. Naast zijn tafeltje staat een doos met boeken. Leuk om open te maken en boekjes uit te lezen maar misschien nog wel leuker is om hem dicht te doen en er elke keer bovenop te gaan staan. En er weer af. En er weer op. En er af. En er op. En er af.
Datzelfde trouwens ook met een kartonnen doos; die leg je op zijn op en dan ga je er bovenop zitten. Ja dat je er dan doorheen zakt kan gebeuren maar een doos is om op te zitten.
Net als de krabpaal. Vet irritant dat we beneden maar zo'n kleintje hebben staan en dat er dan een plankje op zit wat dan in je nek zit want dat zit eigenlijk net niet lekker. Maar elke keer als ons mannetje langs die krabpaal komt moet hij er toch even op gaan zitten. Omdat het kan.
De bakken met speelgoed kunnen ook heel goed leeg. En dan omgedraaid. En dan kun je er weer op zitten. Of staan. En er af. En er op. En er af. En er op.
Misschien toch maar eens met hem naar Ballorig? ;-)

Meneer rent nog steeds overal langs en gisteren deed hij dit langs de keukenkastjes met alleen twee vingertjes tegen de kastjes aan. Waarschijnlijk kan hij dus best los lopen alleen durft meneer nog niet.
Vandaag ging meneer voor het eerst naast de bank staan, je zag hem even nadenken, liet bewust de bank los, bleef een volle drie seconden los staan zonder te wiebelen en pakte de bank toen weer beet. Later deed hij dit bij een tafeltje nog een keer maar deze keer wat korter. Zou hij het nu gaan doen?
Twee of drie losse stappen als grotere oversteek durft hij steeds vaker.

Een ander dingetje wat meneer ineens ontdekt heeft is aan één hand lopen. Als we dit eerder wilden dan liep hij scheef mee omdat hij elke keer met zijn andere hand jouw andere hand wilde pakken onder een luid protest (nogmaals; hij KON het dus al wel...) of liet zich gewoon op zijn knieën/ kont vallen maar vandaag had hij ineens door dat het eigenlijk best goed ging en ook nog leuk was! Meteen moest hij zes keer de kamer op en neer aan mama's hand (wij hebben een vrij lange kamer) natuurlijk. Ik heb hem uiteraard maar geprezen voor zijn stoere actie en heb tussen de middag een pannenkoek voor hem gebakken ;-)

Stiekem had hij ook ineens mijn telefoon te pakken want ik vond 5x deze foto in mijn galerij:

Wat denken jullie? Interessante invalshoek? Wordt een top-fotograaf of niet dan? Ons mannetje is volop aan het ontdekken!

Edit: (even een kleine aanvulling) vanmiddag klom meneer ook ineens bovenop de salontafel (zonder opstapje oid!)!

Dag speen...

Ken je dat; van te voren (lees: voor je kindje er is) roep je over heel veel dingen dat je dat nooit zal gaan doen/ dat je dat echt niet wilt en tóch... toch zijn er een aantal van die dingen die er ineens zijn. Nu hoop ik dat ik niemand voor het hoofd ga stoten want dat is absoluut niet mijn bedoeling maar het is puur mijn mening, mijn verhaal en iedereen moet vooral doen waar hij/ zij zich goed bij voelt. Dit gezegd hebbende:

Ik kan echt NIET tegen kinderen die als ze bijvoorbeeld 3 jaar oud zijn nog voortdurend met een speen in hun mond lopen. Dat je ze buiten ziet spelen, met speen. Dat ze iets tegen je willen zeggen, met speen. Dat ze echt nooit en nergens zonder speen kunnen. Verschrikkelijk. Eigenlijk wilde ik dus ook geen spenenkind. Gewoon niet. Helaas mislukte dit al binnen twee weken want ik had een kind met een ENORME zuigbehoefte die het niet lukte om bij mij te drinken waardoor hij deze zuigbehoefte minder kwijt kon. Hoe dan ook; wij gingen een speentje halen. In eerste instantie zo'n klein, rond baby-speentje. Nou ons mannetje kon niet meer zonder. We kregen zelfs van het kinderdagverblijf terug; "jeetje jullie kind kan echt geen seconde zonder die speen he?". Shit. Mislukt. Ik heb dus een spenenkind.

Maar; zo ontzettend vast als hij er in het begin aan hield (hij zat toen standaard vast aan zijn shirt en hij kon inderdaad niet zonder tenzij hij aan het drinken was), hadden we hem al snel over naar; een speen is oké maar alleen in bed. Hier had ik wel vrede mee. Een speen in bed vond ik oké (ach ja je verlegt je grenzen he haha). Onze man had hem nodig voor het inslapen; ging ook echt niet slapen zonder speen maar de verdere dag was hij helemaal van de speen af. Fijn! Met zes maand stapten we over van de ronde babyspeen naar een Dental variant omdat die beter zou zijn voor de tandjes...

Twee weken geleden ging ik op zoek naar andere spenen. Waarom? Nou heel simpel; onze man had Bibi Dental speen en deze was aan vervanging toe EN nog van de oude serie en daar was een terugroepactie voor geweest waardoor de Bibi Dental (tijdelijk) uit de winkels zijn. Oké geeft niets; hij is al eerder overgestapt dus kopen we een Difrax Dental. Dental is Dental toch? Nee dus. Onze man wilde hem niet. Absoluut niet. Maar zonder speen slapen wilde ook niet. Dus gaven we toch nog de oude. Hmm...
Mama ging fanatiek Google-en en vond nog Bibi Dental spenen online van de oude serie (en dus veilig). Mooi. Inslaan dus maar. Onze man (inmiddels bijna 18 maanden) kreeg een 12-36 maanden speen van Bibi. Goed toch? Wederom mis. Nee hoor ook deze hoefde meneer niet. Ik denk dat hij tot dan toe nog een 6-12 maanden speen had. Maar ja, hij had de leeftijd voor die andere... Hoe dan ook; na een paar dagen twijfelen besloten we vanaf een vrijdag (weekend voor de boeg) heel duidelijk te zijn. Vriendje had de keuze tussen de nieuwe speen (12-36 maanden) of geen speen. Hij sloeg boos de speen aan de kant en begon met huilen. Wij hielden stug vol (oooooh wat vond ik dat lastig!) maar ook ons vriendje hield stug vol. Hij wilde die speen absoluut niet. Toen haalden we alle spenen uit het zicht (ook de nieuwe) en gaven hem in plaats van een speen aan een tut en een knuffel, nu twee knuffels in bed. We hadden het niet meer over de speen en stopten hem zo in bed. Oké we hebben een paar nachten minder geslapen en meneer heeft heel veel gehuild maar inmiddels mag ik heel stoer zeggen dat hij van de speen af is. Helemaal!

Ons mannetje is eigenwijs maar zijn eigenwijsheid heeft er nu voor gezorgd dat hier in huis alle spenen weg kunnen. Mooi. Van mij mocht hij op deze leeftijd best nog wel een speentje in bed maar hé als meneer niet wil dan moet het van mij natuurlijk niet. Scheelt ons over een tijdje weer...
Dus van een kind wat absoluut niet zonder kon naar helemaal geen speen meer op de leeftijd van 17,5 maand. Goed bezig mannetje!

Afgelopen woensdag in het ziekenhuis heeft hij nog even zijn oude speentje gehad toen hij zo boos uit de narcose kwam en niet te troosten was. Ja we hebben dus gesmokkeld. Toen wij van de zuster te horen kregen dat we naar huis mochten verdween de speen en dit pikte meneer zonder problemen. Vanavond hebben we zijn oude spenen dus in de container gemikt. Hij kan niet meer terug. En wij ook niet.
En de nieuwe? De ongeopende staan op marktplaats. Ik heb er drie uitgepakt en uitgekookt. Ik weet nog niet wat ik daar mee moet. Die krengen zijn best prijzig.. Ook maar weg denk ik. Meneer wil ze toch niet.

Ons eigenwijze mannetje. Onze bikkel. Onze grote (spenenvrije) boef!

AMC opname

In navolging van de oogjessoap bij onze kleine vriend (zie eerdere blogs) gingen we vandaag naar Amsterdam voor de ingreep. Nou moet je weten dat bij verstopte traanbuisjes een heel stappenplan is (voor de mensen die het interessant vinden: https://www.oogziekenhuis.nl/overzicht-aandoeningen-en-behandelingen/traanklachten-bij-kinderen-behandelingen.html). Inmiddels waren we in het begin al een paar keer weggestuurd met stap 1 maar te doen en hebben we stap 2 al geprobeerd in Emmeloord waar ze ons zeiden dat alles zó verstopt zat bij onze smurf dat ze er niet door kwam. En dus werden we doorgestuurd naar Amsterdam. Vandaag was het dus zo ver.

 

We moesten ons om 08:15u melden waarbij vriendje nuchter moest zijn. Als ontbijt vanmorgen vroeg mocht hij nog een sapje maar verder niets. Op beide handjes moesten we een flinke kwak zalf doen met daarop een doorzichtige grote pleister (lees: groter dan zijn knuistjes) die er dan zoveel uur op moest blijven zitten zodat zijn handjes verdoofd zouden zijn en er een infuus gezet kon worden.

Oké uitdaging nummer 1. Onze smurf is namelijk bijna anderhalf en als mama voor de grap een plakbandje of stikkertje op zijn handje plakt is die er binnen een halve seconde weer vanaf getrokken. Buiten dat mag je zijn hand/ arm niet vastpakken want dat is niet cool. Als je anderhalf bent wil je namelijk zelf de controle. De volledige controle. En dus mag je niet zijn hand/arm pakken. Duh. Teamwork dus: vriendje met de fles op de commode en manlief en ik samen de zalf en de pleisters er op. Dan meteen handschoentjes aan en hop direct door naar de auto. Had ik al verteld dat het vroeg was? Oké op naar Amsterdam dus.

 

Zonder file's ruim op tijd aangekomen in het ziekenhuis. Even plassen en door naar het dagcentrum. Inmiddels weten we de weg daar. Daar aan gekomen moesten we natuurlijk wachten. De eerste twee kindjes van zo'n dag roepen ze tegelijk op. Onze smurf was kindje twee maar als kindje één te laat zou zijn mochten wij als eerste. Jammer genoeg was kindje één ook al in de wachtkamer aanwezig en dus moesten we extra wachten. Smurf hield zich verbazingwekkend goed op alleen een sapje als ontbijt en vermaakte zich prima met mensen kijken en spelen. Op het moment dat hij het wat zat begon te worden werden we geroepen. Toptiming! Door een gang werden we gewezen op de zaal en de speelkamer er naast. Ook was er een kamertje waar papa's en mama's konden eten en drinken zodat dit niet op zaal hoefde bij de kindjes die nog nuchter moesten blijven. Slim! Onze smurf had het op zaal al snel gezien en dus vertrokken we richting speelzaal die klein maar echt wel heel leuk was. Genoeg afleiding!

 

Om 09:30u (jaja halve dag zat er al op voor ons gevoel) mochten we ons gaan omkleden. Dit hield in; vriendje uitkleden tot op zijn luier en een operatiejasje aan in maatje mini en mama een OK-overal aan over de kleren en zo'n charmante groene muts op. En dan weer wachten. En wachten. En wachten. Man wat duurt dat lang zeg. Iets voor 10u mochten we naar de OK. We is dus smurf en ik want papa moest buiten de OK blijven en ging dus maar ergens koffie scoren. Ik had smurf op schoot en de OK kwam zich voorstellen. Heel lief gingen ze allemaal zingen voor onze kleine man (klap eens in je handjes) om hem af te leiden maar meneer kon alleen maar huilen. Zingen was niet goed, grapjes maken was niet goed, schommelen met mama was niet goed, niets was goed. Hij kon alleen maar huilen. Een zuster plakte zelfs nog een pleister op Karel (de kip; zie hieronder) toen onze smurf ook een plakker op zijn infuus kreeg maar dat zag hij denk ik niet eens... Karel deed ook nog mee met "klap eens in je handjes" maar ook dat was niet leuk.

 Nadat de narcose er in zat gaf ik smurf over naar de zuster, gaf hem nog een dikke zoen, wenste iedereen succes en voegde mij bij manlief op de "koffiekamer" voor een bakkie thee. Wederom was het wachten begonnen. (Ondertussen zaten daar een andere papa en mama met een meisje van 2,5 jaar waarbij mama zei; "mama moet echt even eten. Jij mag niets. Ik beloof dat jij straks wat mag". Dat je denkt; pfff laat dat kind dan met papa even in de speelkamer wachten?!) Rond kwart voor elf werd ik naar de uitslaapkamer gehaald waar smurf in zijn bedje lag te snurken. In zijn handje en in een voetje inmiddels een infuusnaald en uit zijn neus drupte bloed. Ook bij zijn oogjes zat wat bloed. Ik pakte zijn handje beet en wachtte tot hij wakker werd. Ondertussen drupte er ook iets bloed op Kaas (de knuffel hieronder).

Dit duurde (in tegenstelling tot de vorige keer) niet heel lang. Toen meneer wakker werd was hij boos. Echt heel boos. Zo boos dat ook op dat moment niets meer hielp en de zusters de zaal gingen bellen om te vragen of onze smurf "alsjeblieft" opgehaald mocht worden haha
Oké dat mocht en wisselend bij papa en mama werd hij langzaam rustig. Weliswaar toch nog even weer met zijn speen (hij is al vier dagen helemaal van zijn speen af!) maar hé het ziekenhuis is ook wel heel eng/ spannend/ naar/ enzovoorts. Daarna VRAT meneer zijn twee boterhammen (zonder korstjes deze keer) op (naast ons hoorden we; "ja ze eet wel wat maar het gaat niet van harte" terwijl onze man echt zijn brood naar binnen schrokte zoveel honger had hij). Inmiddels was het natuurlijk vrij laat en was meneer moe. Mocht je zelf ooit in het ziekenhuis op zaal hebben gelegen weet je dat het al bijna een onmogelijke opgave is om te gaan slapen; zeker op een zaal met kindertjes. Dit ging hem dus niet worden en onze man gaat dan huilen. Boos huilen. Want hij wil slapen en dat lukt niet.

Gelukkig was er nog een eenpersoonskamertje ergens (volgestopt met apparatuur maar wat kon ons dat schelen) en daar werd zijn bedje heen gereden. Papa bleef bij hem en ik ging lunch halen. Later wisselden we om.

De arts kwam lang om te vertellen dat de ingreep goed gegaan was. Er zijn in beide oogjes een buisje geplaatst; links ging wat lastiger en daar zit nu een dubbele in. Over een paar maand moeten we terug komen en dan worden deze (wederom onder narcose) er uit gehaald. Voor nu mochten we rond half 2 's middags naar huis met neusspray en oogdruppels. Meneer heeft daar nog even geslapen en werd weer boos wakker. Eenmaal in de auto was hij enorm aan het grijnzen. Blij dat hij weer mee naar huis mocht denk ik. Wij ook! Thuis ook weer even lekker naar bed terwijl mama ijsjes gekocht heeft (want ja ook keelpijn hoort er bij na een operatie onder narcose vanwege de beademing). Vanavond een zetpil, de eerste keer neusspray en de eerste keer oogdruppels. Straks gaan we pasta eten. Zijn lievelingseten. Omdat het kan.

Wat heeft smurf het goed gedaan zeg! Oké wel gehuild maar dat vond ik logisch. Ondanks alles zijn we weer gigantisch trots op ons mannetje! En de komende dagen knuffelen we hem gewoon extra veel. :-) Onze kanjer.

Iedere gek...

Ik schreef het al vaker; ons mannetje is het grootste deel van de tijd ontzettend blij en vrolijk en vol grapjes. Het is een showmaster die graag gezien wil worden. Daarnaast kan meneer stronteigenwijs zijn. Zoals een vriend dan zou zeggen; "van wie heeft hij dat..?". Ik ben bang van allebei... Zowel manlief als ik zijn beiden stronteigenwijs. Dan hoop je nog op de 'min en min is plus' formule maar in deze lijkt het 1+1=2 meer van kracht soms haha

Inmiddels is onze man 15 maanden oud. Volgende maand is hij dus al weer 1,5 jaar.

Meneer drinkt alleen uit een fles.
Een (tuit- / rietjes)beker wil hij absoluut niet. Ja; of hij drinkt twee slokken en meer niet. Volgens de CB richtlijnen moet een kind met 6mnd tegenwoordig al uit een gewone beker moeten drinken geloof ik maar dat vind ik overdreven. Soms wil hij een slokje uit mama's glas en dan oefenen we met water. Prima. Dat vindt hij ook leuk. Maar ik denk dan; met 1,5 zou je toch je sap in ieder geval gewoon uit een tuitbeker moeten kunnen drinken... Hij snapt heel goed hoe dit werkt; hij KAN het dus ook wel... Hij wil het gewoon niet.

Meneer drinkt alleen warm drinken.
Zijn melk maar ook zijn sap moeten worden opgewarmd. En niet te lauw want dan wil hij het ook niet. Nee: als ik zeg warm bedoel ik ook warm. Niet heet, niet lauw, niet koud: warm. Dus.

Meneer wil geen andere speen.
Dit is best gek; als kleine gup had meneer een gigantische zuigbehoefte en had hij vrijwel constant een speen in. Dit was nog een ronde babyspeen. Met 6 maand zijn we over gestapt op een dentalspeen van Bibi. Hij heeft al tijden alleen nog maar een speen bij het inslapen wat ik op zich prima vind. Hooguit wil hij er ook mee 'hangen' als hij ziek is, maar ook dat vind ik meer dan prima. Alleen; momenteel zijn de Bibi-spenen tijdelijk uit de verkoop omdat er een verkeerde lading is geweest. Wij hebben 3 spenen in omloop; 1 bij oma, 1 in de tas voor de opvang en 1 in bed. Je raadt het al; alle drie van de verkeerde serie. Dus ik denk; ik koop een difrax dental. Ach wat is het verschil zou je denken? Nou blijkbaar is die er want meneer pikt hem niet. En dan is het huilen, huilen, huilen, huilen. Nu heb ik op internet na 1,5 avond zoeken een site gevonden die Bibi-dental spenen had van de oude serie. Perfect! Inmiddels zijn die binnen maar meneer pikt ook deze niet. En ik denk te weten waarom niet; ik heb namelijk spenen gekocht voor vanaf 12 maanden en wellicht had hij nog de 6-12 maanden. Deze zijn dus ietsje groter. En dus pikt hij ze niet. Shit. Vanmiddag dacht ik; even doorbijten en gewoon niet anders geven maar na 20 minuten huilen, huilen, huilen in zijn bed terwijl hij wel echt moe was heb ik toch de oude speen nog weer gegeven. Te snel..?

Meneer doet moeilijk met slapen.
Dit speelt al veel langer. Vaak wilde hij thuis 's morgens heel vroeg naar bed (lees: rond 9u) en dan was het 's middags ook nog echt nodig maar lukte het hem op de één of andere manier niet om in slaap te komen terwijl alles er op wees dat hij ontzettend moe was. Ik moest hem daar echt bij helpen. Hij had dit overigens nooit bij het KDV of bij oma.
Op een gegeven moment ging dit ongeveer over en toen kwamen we er een aantal weken geleden achter dat als meneer nog twee keer volledig slaapt (dus 's morgens een slaapje en 's middags een slaapje en beiden tot hij zelf wakker wordt), hij 's avonds en 's nachts meerdere malen komt en om 05u klaarwakker is. Oké dat lijkt me ook niet de bedoeling. Voor ons niet; maar ook voor hem niet want de ochtenden was hij dan heeeeeel chagrijnig. In principe ben ik altijd geweest van het; ben je moe dan mag je naar bed. Smurf gaf altijd keurig zelf aan wat hij nodig had en dit werkte altijd prima. Nu dus niet meer.
Na een consultatie met het consultatiebureau (leuk he?) kregen we het advies hem dan 's morgens maar alleen een powernap te laten doen en deze af te bouwen. Zij zei; blijkbaar is hij toe aan één slaapje maar lukt het hem zelf nog niet zijn uren anders in te delen. Hoezo niet? Alle kindjes gaan toch vanzelf op een gegeven moment anders slapen? En begrijp me goed; van mij mag hij op zich nog best twee keer slapen alleen niet als dat betekent dat hij 's avonds/ 's nachts spookt en 's morgens om 05u wakker is. Hoe dan ook; de tip was om hem om 09:30u naar bed te brengen en hem dan bewust wakker te maken na een powernap. 's Middags dan tussen 12 & 13u naar bed tot hij zelf wakker wordt. Daarbij zei ze; wellicht zal hij in het begin wat chagrijnig er van zijn omdat hij daar aan moet wennen maar je zult zien dat als je dit consequent doet en vooral ook volhoudt, uiteindelijk alle drie er profijt van hebben. Ik moet zeggen; we doen het nu bijna een week en eigenlijk is hij tegenwoordig wel weer rond half 7 wakker in plaats van 05u. Dat scheelt zeg!
Nou ja; behalve nu even... Want nu zijn er tandjes/ kiezen onderweg en dan is meneer er om 06u maar hé das nog een uur later dan 05u!!! Plus dat er dan een goede reden is...

Soms denk ik wel eens:
Alle kindjes gaan toch van de fles af?
Alle kindjes gaan toch van het opwarmen van drinken af?
Alle kindjes stappen toch van speen over (dit deed hij met 6mnd ook nog; waarom nu dan zo moeilijk?)?
Alle kindjes gaan toch vanzelf op een bepaald moment over van 2 naar 1 slaapje overdag?

Het gaan kruipen hebben we toentertijd ook al hulp bij gehad van de kinderfysiotherapie omdat meneer vast zat en het hem zelf niet lukte.

Doet hij nou moeilijk? Of hebben veel meer kindjes dit soort fratsen en praten mama's hier niet over? Is meneer gewoon eigenwijs? Heeft hij ZO zijn vertrouwde dingen nodig? Hij zal dit waarschijnlijk niet zonder reden doen... Waarom dan?

Of; zijn het dingen die vallen onder wat mijn moeder altijd zegt; "iedere gek heeft zijn gebrek" en maak ik mij te druk? Lastig soms hoor.

Ritje Amsterdam - anesthesie

Vanmorgen mochten we weer richting Amsterdam. Deze keer voor een afspraak bij de anesthesist. Onze smurf gaat op 11 februari (wederom) een ingreep krijgen waarbij geprobeerd wordt zijn traanbuisjes te verwijden. Ter voorbereiding hierop moesten we een afspraak bij de afdeling anesthesie. Van te voren heb ik gebeld om te vragen waarom dit was. Tweedelig: één om te kijken of er bijzonderheden zijn, twee om te zien hoe lang en zwaar hij is en om de details te bespreken. Wij legden uit dat we deze ingreep al eens eerder gehad hadden en dat er dus wat ons betreft weinig te bespreken was en dat wij de voorkeur hadden voor een combinatie van afspraken op de dag zelf of een telefonische afspraak. Helaas ging dit niet door. Op de dag zelf kon niet omdat ze alle afspraken zo dicht op elkaar mogelijk maken zodat de kleintjes allemaal 's morgens geholpen kunnen worden. Op zich logisch. En telefonisch was geen optie.

En dus vertrokken we vanmorgen richting Amsterdam. De grote file's waren al geweest. We hebben een stuk langzamer gereden maar al met al kwamen we ruim op tijd aan in Amsterdam. Waar onze kleine man de vorige keer richting Amsterdam de autorit halverwege spuugzat was, keek hij deze rit zijn ogen uit door het zijraam en vermaakte hij zich prima.

Tien minuten voor afspraak melden wij ons bij de balie. Mooi op tijd toch? Vanuit de wachtkamer werden we weggeroepen. De kleine man moest onder de meetlat staan en daarna op de weegschaal. Volgens het AMC zit meneer nu op 81cm en weegt hij 11 kilo (niet zo betrouwbaar als op het CB hoor maar goed we doen het er voor). Daarna weer terug naar de wachtkamer. De anesthesist riep ons 20 minuten te laat binnen.
Hij vroeg ons of onze kleine man medicatie gebruikte, wilde dat wij de ingreep bevestigde en vroeg of hij in het algemeen gezond was. Daarna of hij al eens onder narcose geweest was (hoezo weten jullie dat niet?! Ik ben hier tenslotte omdat de vorige keer niet gewerkt had...) en of dat goed gegaan was. Oké wat mij betreft had dit allemaal telefonisch gekund. Na 3 minuten stonden we weer buiten. Met, oké het enig wat niet telefonisch had gekund wellicht, een recept (alhoewel; had dit niet naar mijn eigen huisarts op de fax gekund ofzo?). Op naar de apotheek in het ziekenhuis dus. Bij de apotheek moesten we verdovingszalf halen; twee pleisters die we op zijn handen moeten plakken een uur voor de ingreep zodat zijn handjes gevoelloos zijn bovenop en ze een infuus kunnen prikken. Het AMC heeft namelijk de voorkeur voor een infuus narcose bovenop een kapje. Oké das nieuw voor ons maar dat overleven we ook wel. Het infuus gaan ze zetten als smurf bij één van ons op schoot zit en als het goed is voelt hij er dan dus niets van. Gaat het niet, dan krijgt hij alsnog een kapje.
Bij de apotheek vertelden ze dat ik een eigen risico moest betalen voor deze zalf. Hoezo eigen risico? Dat heb je toch niet met kleine kinderen? Wat het kostte? € 0,87. Ik vroeg nog of ik daarvoor mocht afwassen maar dat kon niet dus heb toch maar betaald... Wat een vermogen...
De parkeerkosten waren flink duurder (3,00 afzetters) en daarna konden we weer terug naar huis.

Het voelt ietwat zinloos om hiervoor helemaal naar Amsterdam te zijn geweest. Maar goed; we hebben onze plicht weer gedaan. Nu 2,5 week wachten dan 'mogen' we weer...
Hopelijk is onze smurf vroeg aan de beurt. Dat horen we een dag er voor. De jongsten mogen het eerst dus we zullen zien.

We hebben ons avontuur weer gehad. Smurf is nu met papa boodschappen doen en mama gaat nu aan het werk.

Sneeuw!

Vanmorgen werden we wakker met een (klein beetje) witte wereld! Onze kleine vriend is in september jarig en kreeg voor zijn verjaardag van opa en oma een slee. Supercool! En vandaag was dan de dag dat we hem konden gaan gebruiken. Manlief ging helaas gewoon aan het werk aangezien de ijzel bij ons wel mee viel (en leerlingen ook in sneeuw moeten leren rijden) en dus ging ik met onze kleine vriend sleeën. Nou ja; we waren eigenlijk met een heel gezelschap uit de buurt haha. Erg leuk! Leuke foto's geschoten ook. Hieronder wordt hij voortgetrokken door zijn buurjongen :-)



Waar onze kleine man het in eerste instantie vooral gek en stom vond (net wakker gemaakt uit zijn ochtendslaapje die hij zelf nodig vond omdat hij weer eens rond half zes wakker was ipv een uur later), vond hij het later superleuk! Ik heb een foto waarop hij met een MEGAgrijns op zijn slee zit. En als mama even stil stond zat meneer van achter naar voor te wiegen zo van "ga nou!" Fantastisch! Oké ik weet dat hij het morgen waarschijnlijk al niet meer weet maar ach dan hebben we de foto's in ieder geval nog zullen we maar zeggen. ;-)

En wie weet mogen we dit jaar nog een (paar) keer...?

Los?!

Onze kleine man loopt al een tijdje. Maar wel achter de loopkar, aan beide handen van papa/ mama, langs de tafel, langs de muur, enzovoort. Dit alles kan hij ook 'rennend'. Als meneer een boekje in zijn handen heeft dan kan hij ook met één hand aan de loopkar lopen. Ook dit kan hij al een tijdje. Als hij van mama maar één hand krijgt dan gaat hij in vol protest mee en probeert hij ondertussen elke keer de andere hand te pakken. Ofwel; meneer kán het wel, hij durft het alleen nog niet.

Vandaag was meneer onderweg van de woonkamer naar de keuken en dit gaat dus via de salontafel naar de bank, langs de krabpaal, langs de muur (dan onderweg 3x stoppen om te zwaaien naar mama) en dan het hoekje om naar de keuken. Onderweg had meneer jeuk aan zijn oor en waar hij in vol tempo langs de muur sjeesde kon hij dat dus ook prima een paar stappen met één hand. Maar na de jeuk niet meer. Natuurlijk.

En de overstap naar de salontafel naar de andere bank was iets te groot maar ook dat deed hij vanavond. Omdat hij boos was. En als meneer boos is kan hij dit soort dingen ineens haha. Meneer heeft dus (per ongeluk? uit boosheid? uit frustratie?) twee losse stappen gezet! Welke reden ook; het begin is er zullen we maar zeggen :-)

Daarnaast is meneer "zelfstandig" aan het worden. Ik bracht hem vanmorgen bij de opvang en bleef nog even met de leidster praten. Meneer heeft drie keer naar mij staan zwaaien. Ik gok dat als hij kon praten hij had gezegd "mama ga nou" of "mama wat doe je hier nog?!". Met ophalen zaten alle kinderen nog aan de tafel en waren ze een liedje aan het zingen. Mama heeft vroeger ook in de opvang gewerkt en kent nog veel liedjes dus zong mee. Pakte ondertussen het tasje in en liet smurf even alles afmaken. Toen alle kinderen een doekje kregen en van tafel gingen dacht ik dat het moment daar was om mijn kind mee te nemen naar huis. Dat was echter nog niet de bedoeling hoor! Hij had het nog wel naar zijn zin! Pas toen we halverwege het omkleden waren (ik was op de fiets dus alleen jas aan was niet voldoende) kwam de mama van zijn vriendje en toen pas was het oké om weg te gaan. Zucht...

Ik dacht dat "nee" en "zelfstandig worden" pas later kwam???

Ondeugd...

Afgelopen vrijdag werd manlief ziek. En ziek zijn betekende in deze dat hij ook echt de hele dag in bed lag. Ook zaterdag was dit het geval. En zondag. En waar we ons met ons drietjes over het algemeen prima redden merk ik op deze momenten echt dat ik een beperking heb. En dat haat ik.

We hebben de deal dat ik één dag in de week mag blijven liggen in de ochtend. Niet uit luxe maar puur voor mijn lijf. Helaas heb ik dat echt nodig. Dat ging nu dus niet. En waar we de zorg delen voor ons mannetje kon dat nu natuurlijk ook niet. En ook dit trekt mijn lijf niet. En ook dat haat ik. Zondag had ik dus geen studietijd gehad in het weekend, was ik hartstikke moe en hield mijn lijf het steeds meer voor gezien. Ik had pijnscheuten en hij zeurde behoorlijk. En ik was zoooooo moe... En dat vind ik écht heel irritant. Want; ik zou mij toch gewoon een paar daagjes met mijn kind moeten kunnen redden? Tegelijk wist ik dat ik mijn werkweek zo echt niet in kon.

Opa en oma boden aan dat ik onze man wel kon komen brengen zodat ik even aan de studie kon. En waarom ook niet logeren? Hadden wij wellicht even kans op een gewone nacht (tenminste; als manlief er niet weer 26x uit moest voor het toilet). En waar dat zo ontzettend lief was aangeboden vond ik het ZO naar... Toch wist ik dat ik dit moest aanpakken. Ons mannetje is ontzettend thuis bij opa en oma dus voor hem is het alleen maar leuk. Opa was op maandag vrij en aangezien manlief zijn papadag ook niet ging redden maandag was dat meteen de oplossing voor maandag. Waarom dus niet. Ik pakte een koffer in en manlief kwam onze kleine vriend even een knuffel brengen. Daarna bracht ik smurf weg. Naar opa en oma. En waar ik nooit moeite heb om hem weg te brengen (ook niet voor logeren) vond ik het nu echt naar. Kutlijf. Deze reden is echt NIET tof! Stiekem toch wat tranen... Het voelt namelijk haast als aanstellerij. Waarom werkt mijn lijf niet gewoon een weekendje mee in zo'n geval? Waarom kan ik niet gewoon ons kind alleen hebben in het weekend?

Maar: ons kleine mannetje had het (natuurlijk!) naar zijn zin bij opa en oma. Opa en oma vonden het gezellig dat ons mannetje extra langs kwam en het logeren ging natuurlijk prima. Tegenwoordig komt hij 's nachts een paar keer maar even een speen brengen is dan voldoende en zelfs 's morgens rond 6en pikte hij opnieuw de speen van opa en sliep hij tot half acht! Dit ging dus prima. Natuurlijk. Ik sliep van 21:00 - 07:30u en ben maandag wat eerder gestopt met werken om de smurf weer op te halen en uitgebreid samen te kunnen spelen en knuffelen.

We hebben echt een heerlijk mannetje en hij doet het supergoed. Hij "kletst" volop, wandelt in hoog tempo langs de tafel en muur, staat soms even los (alleen als hij het niet door heeft, anders is het toch wel heel spannend) en heeft het verstoppertje spelen ontdekt. Hij gaat naast het (kamerhoog) gordijn staan, zwaait, loopt achter het gordijn, wacht tot jij zijn naam roept, haalt met een groots gebaar het gordijn aan de kant en maakt dan zo'n enorme triomfantelijke grijns dat je standaard moet lachen haha. Of: als papa op de bank zat, en onze smurf even niet kijkt en papa is ineens weg, dan heel fanatiek papa gaan zoeken. En lachen als hij hem gevonden heeft! Ook moet hij honderd keer op een dag op een stoeltje klimmen, gaan zitten, en dan er weer af.

Ik schreef tijden terug al dat ons mannetje ontdekt had dat hij een eigen mening had. Toen ging het voornamelijk over eten maar dat heeft hij vrij snel opgegeven omdat hij toch wel gek is van zijn eten (over het algemeen) dus koos hij eieren voor zijn geld en besloot hij dat eten toch wel de beste oplossing was. Een hele enkele keer moet hij 's avonds even proberen of hij niet iets anders kan krijgen maar na hooguit 2x omdraaien eet hij gewoon zijn bord leeg.

Vandaag bracht ik ons mannetje naar de opvang. Net als elke dinsdag. Toen ik hem ging halen vertelden ze mij dat hij weer eens nauwelijks gedronken had. Op dinsdag drinkt ons mannetje heel erg slecht. Geen idee hoe dat komt. De opvang dacht dat hij geen melk lust maar dat is zeker niet het geval. Diksap krijgt hij thuis ook, dus ook dit is niet het probleem. Ik denk zelf dat hij op de opvang te afgeleid is om te drinken. Op visite drinkt meneer namelijk ook nooit. Gelukkig drinkt hij verder thuis wel normaal dus ik maak me maar niet te druk. Op de opvang gaven ze aan dat als hij zijn beker kreeg hij hem resoluut aan de kant duwt. Als ze hem dan geen aandacht schenken en niet naar hem kijken neemt hij stiekem toch een paar slokken. Eigenwijs varkentje!

Verder kan ons mannetje heel ondeugend kijken. Nou ja; niet alleen kijken... Vandaag was er een moment dat er leidsters druk waren en er een leidster een baby zat te voeden op de bank. Onze man zat aan de andere kant van de groep te spelen en gooide op een gegeven moment een auto. Hij werd (terecht) aangesproken door de leidster. Meneer heeft door dat ze niet naar hem toe kan komen, kijkt haar aan, pakt de auto en oogcontact houdend smijt hij zo het autootje opnieuw weg. Wat een enorme ondeugd zeg!

Ik ben op dit soort momenten ZO benieuwd wat de toekomst gaat brengen... :-)

2015; schoon schip

2015. Een nieuw jaar is begonnen. Het nieuwe jaar is alweer op dag vier om precies te zijn. 2014 is voorbij en nee ik ga niet een lijstje maken met wat er allemaal is gebeurd het afgelopen jaar. Wel is dit voor mij een moment om wéér te bedenken dat ik het bloggen mis. Ik zou zo graag regelmatig willen schrijven maar op de één of andere manier lukt het vaak toch niet. Hoe komt dat toch? Ik heb heus wel eens een kwartiertje over om te schrijven dus "tijd te kort" zou geen geldige reden zijn. Met mijn werk en met onze gup gebeurd er ook genoeg dus "niets om over te schrijven" is ook niet waar. Ik heb dan ook echt geen flauw idee hoe het komt dat ik niet zo veel blog als dat ik zou willen. Ik blog namelijk niet omdat het 'moet' maar omdat ik het altijd al heerlijk heb gevonden van mij af te schrijven. Daarbij vind ik het leuk dat mensen die het interessant vinden mee kunnen lezen. Kom je tot; waarom dan een blog, dat is zo openbaar. Nou dat klopt. Daarom ook geen herkenbare foto's van manlief en zoonlief en ook geen namen van deze twee. Verder is het openbaar en dus aan ieder de vrijheid om wel of niet met mij mee te lezen. Vind je het niet leuk of niet interessant? Even goede vrienden!

Oud en nieuw is net achter de rug en dit hebben we voor het derde jaar op rij heerlijk in ons eigen huis gevierd. Deze keer met de buurtjes wat reuze gezellig was. We hadden gehoopt dat zoonlief door het vuurwerk heen zou slapen. 's Middags en 's avonds ging dit prima en in eerste instantie om middernacht ook. Om 00:15u werd meneer echter toch wakker en heb ik hem er even uitgehaald om samen met de andere kids bij de buurvrouw voor het raam het vuurwerk te kijken. Wat heeft ons mannetje zijn ogen uitgekeken! En wat vond ik het heerlijk om dit te zien! Echt hij bleef maar heen en weer kijken en lachen elke keer weer. Ik heb dan ook manlief even van buiten laten halen om mee te genieten. Want ja; sinds onze kleine smurf er is zijn wij burgerlijker geworden dan ooit. Ondanks de rare fratsen en lastige buien die ook ons kind heeft (ach dat maakt hem ook maar weer gewoon toch?) zijn wij nog steeds ontzettend verliefd op ons mannetje en is niets in de hele wereld belangrijker dan dat kleine frummeltje van ons.

Momenteel zijn we met de opruiming begonnen; de box is al verkocht en diverse kleertjes ook al. De borstkolf en dergelijke staat ook op marktplaats. En ja dan krijg je de vraag "willen jullie geen tweede?" of de opmerking "maar je weet toch nooit in de toekomst?". Nou nee; ook wij kunnen geen toekomst voorspellen. En of wij geen tweede willen? Nou laat ik het zo zeggen: als ik geen beperking had gehad, was hier in huis waarschijnlijk een tweede gekomen. Maar die beperking is er wel. En voordat we zwanger werden van zoonlief hebben we heel veel gepraat (en gehuild en ineens de man van de aanrijding weer een eikel genoemd) omdat het voor mij nogal onzeker was wat dit zou gaan doen met mijn lijf. Een zwangerschap is altijd een risico. Garanties heb je niet. En bij mij was de kans dan ook aanwezig dat ik er blijvend iets aan over zou houden. Of mijn rug nog slechter dan hij is. Of zelfs in een rolstoel. Op het laatst van de zwangerschap zat ik dit ook maar gelukkig was dit tijdelijk. Nu is het heel erg goed gegaan. De zwangerschap was zwaar maar ik had het met mijn lijf erger voor gesteld. En toch waren er momenten dat ik op de bank zat (3 meter van het toilet vandaan), heel nodig moest plassen en niet wist hoe ik daar moest komen. Hoe zou ik dit soort dingen moeten doen als er ook nog een kleine rondwandelt in huis? En; wat nou als het niet zo goed gaat als nu en wij toch voor een tweede gaan en mama dan in een rolstoel komt? Is dat het waard? Wij vinden van niet. Wij vinden dit risico te groot en durven dit geen tweede keer.
Ik wilde altijd graag mama worden. Dat ben ik.
Ik wilde heel graag mijn grote broer vernoemen. Dat hebben we gedaan.

We hebben een prachtige zoon die 90% van de tijd vrolijk is en vol grapjes. Supersociaal en een charmeur eerste klas. Is het dan zielig om enig kind te zijn? Ook daar hebben wij het heel veel over gehad. En we zijn tot de conclusie gekomen dat een enig kind niet perse alleen is. En dat wij er voor moeten waken dat zoonlief niet alleen is en de sociale kant die zo groot is, ook de kans geven zo groot te blijven. Daarom een dag in de week opvang, en daarnaast straks ook twee halve dagen peuterspeelzaal. Dan kan hij lekker samenspelen. Met het voornemen van een open huis houden voor hem waarbij vriendjes altijd welkom zijn om te komen spelen en logeren, de opvang, buurtkindjes en de peuterspeelzaal moeten we toch een eind komen.

Wij houden van ons mannetje. Ontzettend veel. En voor ons is dat genoeg. Wij zijn blij met hem en hij ook met ons (tenminste; dat lijkt zo haha). En we redden ons best. Met ons drietjes.

En dus is 2015 voor ons begonnen met het opruimen van de zolder. Schoon schip in huis en in ons hoofd. En hopelijk voor mij ook meer bloggen. :)