Afgelopen zaterdag ging ik met de trein. De laatste keer dat ik met de trein ging was tijdens mijn studie en aangezien ik in 2008 afstudeerde, is dit al best lang geleden. Ik weet zeker dat als ik elke dag met de trein zou gaan, ik elke dag een blog zou kunnen typen. Ik hou namelijk van mensen kijken. Zo prachtig; alle verschillende mensen die op deze wereld, of nee nog dichterbij, in Nederland rondlopen. Verschillend uitziende mensen die verschillend doen en verschillende meningen hebben. Ik stapte in onze woonplaats in de trein en zat daar heel rustig in een rustige trein. Tot nu toe nog niet heel veel aan zou je zeggen. Nou ja; dat gaf mij wel de gelegenheid mijn leerstof nog een keer door te nemen. Op een station stapte ik over in een andere trein. De trein naar Utrecht. Dit was een dubbeldekker die behoorlijk vol was. Ik nam plaats naast een meneer in een 3zit (twee naast elkaar en één stoeltje er tegenover met daartussen een tafeltje). Ik zei netjes "goedemorgen" en kreeg van meneer een mompelend "mogge" terug. Mevrouw gaf nauwelijks reactie. Ach, ik vind het prima. Je hoeft niet met me te praten maar ik vind het nou eenmaal beleefd om even goedemorgen te zeggen als ik bij je ga zitten.
Anyway; aangezien ik toch nauwelijks reactie kreeg, had ik al snel mijn boek weer op schoot en ging ik verder met mijn leerstof. Ondertussen werd de drukke trein nog drukker en er liepen allerlei mensen door het gangpad. Ja dan word ik toch echt wel afgeleid. Ik moet toch elke keer even kijken wie er langs loopt. Niet omdat ik ook maar enigszins een bekende verwacht in die trein. Wel omdat ik gewoon echt nieuwsgierig aangelegd ben. Op een bepaald moment was de trein echt vol en besloot een moeder met een puberdochter dat ze geen andere keuze hadden dan te blijven staan in de trein. De moeder gaf aan dat ze in het gangpad zouden blijven omdat ze nou eenmaal niet met zijn allen in het halletje konden staan. De dochter had er duidelijk geen zin in en ik heb haar de komende 20 minuten dat ze moest staan meerdere keren horen klagen. Moeder vond het onzin. Gaf aan dat ze nog jonge benen had en dat ze misschien bij Amersfoort wel konden zitten als er mensen uit gingen, maar, dat als er oude mensen waren dat die dan voorrang hadden. Onzin vond dochterlief natuurlijk. In mijn literatuur stond dat pubers zich afzetten. Tegen de wereld en tegen hun ouders. Check. Praktijkvoorbeeld in de trein. Er klonk "goedemorgen" en ik begon automatisch in mijn tas naar mijn E-ticket en ID-kaart te zoeken. De meneer naast mij deed hetzelfde maar al snel zagen we dat het geen controle was maar een jongeman die drankjes en versnaperingen verkocht. Tenminste; ik denk dat dit de bedoeling was. Hij zei verder niets. Liep vrij vlot de drukke coupé door en zei in de volgende weer alleen "goedemorgen". Ik zei onbewust hardop "oh dat is dus geen controle" en de meneer naast mij gaf ineens antwoord. Ook had hij een mening over de jongeman. Hij had duidelijk geen commerciële talenten want hij verkocht niets. Nou nee, dat denk ik ook niet. Of hij had geen zin. Misschien ook wel een puber die zich lekker aan het afzetten was. Daarna was meneer weer stil en las ik verder.
Bij Amersfoort gingen er inderdaad een aantal mensen uit de trein en de moeder met dochter konden ergens gaan zitten. Vanaf dat moment heb ik haar niet meer gehoord. Blijkbaar was ze tevreden. Opeens begon de meneer naast mij te vertellen. Hij keek naar buiten maar had een heel verhaal over geen-idee-meer-wie en onduidelijk was het of hij tegen mij praatte (waarom zou hij ik heb echt geen idee over wie het gaat), tegen zichzelf (ja het kan toch...) of tegen de vrouw tegenover hem. Hij keek namelijk echt alleen maar naar buiten. De vrouw ook. En ze hadden überhaupt nog niets tegen elkaar gezegd. Tot de vrouw ineens (nog steeds naar buiten kijkend) zei "en jij gelooft dat". Ah. Dus toch tegen haar. Meneer reageerde met "waarom zou ik dat niet geloven" en ging vervolgens verder met zijn verhaal. Het ging inmiddels al niet meer over geen-idee-meer-wie maar inmiddels over iemand anders. En daarna weer over iemand anders. Die wellicht toch een ander vak had moeten kiezen. Vroeger werd je docent, of je werd het niet. Nu is dat anders (huh? Oh ja?). Hij heeft echt 15 - 20 minuten gepraat en tussendoor hoorde ik hem ook dingen als "je moet het hem maar eens vragen. Je zult zien dat als je het hem vraagt, hij dit je zelf zal vertellen". Maar ondertussen bleef hij naar buiten kijken. En de vrouw ook. En ze zei niets tegen hem.
In Utrecht stapten ook zij uit. De vrouw kon ineens praten en zei dat ze nog bloemen moest kopen. Echt; midden in het verhaal van meneer zei ze dat ze nog bloemen moest kopen. Meneer ging van zijn eigen verhaal feilloos over in dat de bloemen niet op het station gekocht moesten worden want daar hadden ze geen tijd voor met overstappen. Dit moest ze maar in Wageningen doen. Volgens mevrouw kon dit niet want daar was geen station. En geen bloemenwinkel waar ze langs kwamen. En de overstap was 10 minuten dus dat kon wel. Meneer vond echt van niet; want de bloemenzaak zit nog achter perron 11 en dan iets verderop en dat redden we nooit. Na nog een poging van mevrouw en een uitleg van meneer dat dit echt niet kon en dat ze in Wageningen wel met de bus naar het winkelcentrum gingen en het daar moesten doen was het gesprek afgelopen. De trein was op het station en ik moest er uit. En meneer en mevrouw ook. Geen idee of ze nog bloemen ging halen of dat meneer gelijk kreeg. Ik ben benieuwd of ze tijdens de rest van de reis elkaar wel hebben aangekeken. Ik ben ook benieuwd of de vrouw de man wel echt gehoord heeft. Misschien had ze geen zin in zijn verhalen. Misschien had zij ze al driehonderd keer gehoord. Zeg het maar...
Ik vind het interessant die trein. Of nou ja; de mensen in de trein. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten