"Met open armen" en het CB

Ik zal beginnen met het CB. Aangezien onze kleine man 14 maanden oud is mocht hij weer voor een APK'tje naar het CB. Inmiddels is hij 81 centimeter lang en weegt hij 10,9 kilo. Volgens manlief was het gewicht iets onder het lijntje gezakt en de lengte boven het lijntje gestegen.
De planning was dat papa én mama mee zouden gaan naar het CB maar helaas lukte het mama die dag niet uit bed te komen zonder draaiend op haar benen te staan met gigantische hoofdpijn, overal spierpijn, oorpijn, enzovoorts. Griepverschijnselen dus. Gelukkig was dit maar kort en is inmiddels manlief ook aan de beurt geweest en zijn we nu weer allemaal beter.
Hoe dan ook; manlief ging alleen met zoonlief naar het CB waar meneer dus goedgekeurd werd en zijn BMR prik kreeg. Hier kan hij na 5-14 dagen na die tijd nog last van krijgen. We zullen zien.

Verder gaat het prima met onze smurf. Hij ging nog een paar keer testen hoe papa en mama het gillen aan tafel vonden maar toen hij elke keer bij het gillen omgedraaid werd met de stoel was de lol er snel af.

Elke woensdagavond kijk ik op RTL 4 naar het programma "met open armen". Prachtig!
Manlief en ik hebben in het verleden het zogenaamde "STAP-programma" gevolgd bij de pleegzorg. Dit heeft verder geen concreet gevolg gehad omdat ik toen mijn ongeval kreeg maar ons hart is niet veranderd.
We hebben zelfs wel eens gezegd dat we wel aan adoptie zouden denken als we toch zouden voelen dat met onze smurf ons gezin nog niet compleet zou zijn.
Wat we toen nog niet wisten is dat adoptie tussen de 7.000 en 30.000 euro kost. Ja dat het geld kost snap ik wel, maar zo veel? Dat wist ik niet. Idioot eigenlijk. Hoe dan ook; helaas zorgt dat er voor dat het voor ons als "gewone mens" echt niet is weggelegd. Waar zou ik 30.000 euro vandaan moeten halen?! Los van dit alles blijf ik het programma heerlijk vinden om naar te kijken. Hoe lastig moet het zijn voor een peuter om ineens met een meneer en mevrouw mee te moeten die je niet kent en een taal spreken die je nog nooit gehoord hebt in een land waar mensen wonen die er anders uit zien dan jij en anders eten? Maar ja; wat moet je in een kindertehuis? Helaas bestaat dat ook nog steeds in veel landen. En in sommige landen wil je niet weten hoe dat er aan toe gaat...
Ik vind het een mooi iets. Adoptie. Ik snap dat het heel lastig is voor kind én ouders maar ook mooi.

Voor ons niet weggelegd. Ik kijk wel naar "met open armen"
En wat betreft ons gezinnetje; wij zijn gelukkig met ons drietjes. Onze smurf heeft er voor gezorgd dat we geen "stel" meer zijn maar een "gezin". Compleet.

Dreumes met "peutergedrag"

Onze dreumes. Onze kleine grote man. Het is zo verschrikkelijk mooi om te zien dat onze dreumes steeds meer een eigen persoonlijkheidje wordt. Dat hij steeds beter echt kan spelen. Dat hij leert dat je de poes moet aaien, dat je steeds meer woordjes kunt zeggen (en anders gewoon je eigen klank verzint haha), dat je steeds meer van zijn karaktertje gaat zien. Echt prachtig! ZO mooi om dit als papa en mama te mogen zien. Ons kindje groeit. Gelukkig maar.

En hij ontwikkelt zich. Hij heeft fases waarin hij héél boos kan zijn. Hij is dan ergens mee bezig en dan lijkt het alsof hij in zijn hoofd echt wel weet hoe het moet (of denkt te weten) maar het met zijn handen nog net niet lukt. En dan is hij toch boos! Of eigenlijk gefrustreerd.
Daarnaast wordt meneer dan ook ERG boos als hij (net als altijd) de afstandsbediening of mama's telefoon niet mag. Echt; die mag hij nooit maar als hij in zo'n periode zit kan hij daar een verschrikkelijk drama van maken. Compleet met om zich heen slaan, gillen, huilen tot hij zweterig en knalrood is en zich op de grond gooien. Wat soms helpt is "ja jij bent boos he? Ga hier maar even boos zijn (dan zet ik hem even om de hoek in de keuken), mama gaat even bij jou weg" (en dan loop ik terug naar de kamer). Vaak denkt hij dan "huh?" en dan is het snel over maar soms werkt dat ook niet.

Naast deze boosheden kan meneer zichzelf ook pijn doen. Dan gaat hij op de bank staan, bonkt zijn hoofd tegen de muur, kijkt of jij wel naar hem kijkt, kijkt heel zielig en bonkt dan nog harder tegen de muur. Of ditzelfde ritueel tegen de deur. Of tegen de grond. Of met een blokje tegen je hoofd slaan. Echt naar om te zien maar ik probeer er niet te veel aandacht aan te geven want als ik niet reageer dan stopt het vaak na 2 of 3 keer. Soms moet hij dan heel hard huilen en dan troost ik hem maar en probeer hem weer af te leiden. Wat moet je hier anders mee?

Met eten (vooral brood) is meneer ook "peutergedrag" aan het laten zien. Als er geen pindakaas op zit (en nee dat krijg je nou eenmaal niet altijd) dan is dat reden om, zodra je je bordje ziet, héél hard te gaan gillen, met je armen te maaien (en daarbij dus alles op de grond te gooien als ik het niet snel genoeg weg vis), met je hoofd te zwaaien, enz. Dinsdag hebben we hem voor het eerst met maar een halve boterham op (normaal anderhalf) naar de opvang gestuurd. En ondanks dat ik wéét dat kinderen het eten gebruiken als machtsmiddel voelde dat echt heel erg naar! En ja; ik weet dat ik vol moet houden.... Dinsdagmiddag bij de opvang had meneer hetzelfde gedaan. Hij is tot twee keer toe omgedraaid met "nee hoor dat doen we hier niet" met elke keer een nieuwe kans en de derde keer koos meneer eieren voor zijn geld en at hij zonder problemen zijn broodje op.
Vanmorgen at hij 2 stukjes brood. Ik haalde het weg als hij ging maaien/ gillen (dit deed hij maar 1x vanmorgen) en gaf het terug als hij rustig was. Hij ging niet eten. Ik besloot er geen drama van te maken, dus ik deed het brood in een bakje en toen mijn ontbijt op was, mocht ook meneer van tafel. Rond half 9 had meneer honger/ dorst en dus kreeg hij zijn brood van de ochtend. Dit ging zonder problemen achter elkaar op. En daarna nog een banaan. En zijn drinken. Eigenwijsje.

Inmiddels heeft opa de bodem van zijn bedje tot 15cm lager dan de laagste stand gemaakt zodat hij er in geen geval overheen kan klimmen en hij weer veilig in zijn bedje kan liggen.
Hij ligt af en toe te hoesten en met een kleine verkoudheid is ook zijn ene oog weer zeer regelmatig groen.
Los van deze dingen is meneer het overgrote deel van de tijd gewoon zijn vrolijke zelf. Vol met grapjes, grijnzen, sjansen, kletsen en spetteren :-)
Gelukkig maar. Het gaat dus reuzegoed met smurf!

Van Zuiderzee naar AMC...

Voor vanochtend hadden we een oproep van het AMC. Ons mannetje heeft, zoals jullie weten, al vanaf het begin "prutoogjes". Nu hebben meer baby's dat en vaak gaat het vanzelf over. Daarom moesten we het aankijken tot hij 9 maanden oud was en daarna zouden ze een inschatting maken. Eenmaal 9 maand oud zijn we dus bij het oogziekenhuis geweest en daar kreeg onze man allerlei testjes en werd besloten dat we op de wachtlijst moesten voor 'traanwegsondage'. Ofwel; het doorprikken van het traanbuisje die verstopt zit. Onze man maakt wel traanvocht aan (net als wij allemaal) alleen normaal wordt dit ook weer onderin je oog afgevoerd en dat zit bij hem verstopt.

Deze ingreep hebben we inmiddels gehad maar dit is niet gelukt; het zat té verstopt. En vanuit het Zuiderzee ziekenhuis werden we doorgestuurd naar het AMC. Vanochtend in alle vroegte (06:50u zaten we in de auto) dus vertrokken naar Amsterdam om zo in te spelen op eventuele files. Onderweg één file gehad maar ruim op tijd in het ziekenhuis waar we eerst een pas aan gingen maken en daarna keurig 10 minuten te vroeg in de wachtkamer aan kwamen. Onze man had er toen al een halve dag op zitten (nou nee op zich valt dat wel mee maar als je bedenkt dat hij echt nog twee keer slaapt op een dag kun je je voorstellen dat de ochtend op deze manier wel snel ging) en wilde vooral ook even LOS in plaats van uit bed in de autostoel en daarna in de kinderwagen. Helaas geen kindvriendelijke wachtkamer op de oogpoli dus een filmpje van Mickey Mouse op papa's telefoon en iets lekkers te snaaien.

Op tijd werden we binnen groepen bij de arts die even keek en zei; oh dit is een duidelijk verhaal. Ik zie het al.
Daarnaast gaf hij aan dat hij graag zo spoedig mogelijk opnieuw een sondage wilde plannen voor onze kleine man. Opnieuw dezelfde ingreep dus? Ja in principe wel. Dat had te maken met soms wat verder door durven gaan. Eventueel wordt er een buisje geplaatst (die later weer verwijderd moet worden). Waarom het deze keer dan wel zou lukken? Nou deze arts beweerde dat in het eerste jaar in 95% van de gevallen een tweede keer in het AMC wél lukt. En in 85% in het tweede jaar. Nu verschilden deze aantallen ook nog wel van welke arts er doorgestuurd werd. De arts die ons geholpen had in Emmeloord was een goede arts zei hij dus of het dan nu zou lukken...?
Hij wilde het in ieder geval proberen. Mocht het nou zo zijn dat deze ingreep weer niet zou lukken moet er echt geopereerd worden; er moet dan een sneetje gemaakt worden bij zijn neusbrug en daar vinden ze hem nu echt nog te jong voor dus als het zo ver moet komen gaat dit opgeschoven worden naar eind volgend jaar.

Hooguit vijf minuten later stonden we weer buiten. Met wel een goede uitleg maar verder niets. Een onderzoek heeft hij niet gedaan; hij wilde even verder kijken maar ons mannetje duwde resoluut zijn arm weg en de arts zei "ah dat kan ook wel als hij onder narcose is". Aangezien deze arts onze vorige arts zo'n goede arts vond, vonden wij dat hij dan ook wel op haar mocht vertrouwen en ons niet voor deze vijf minuten helemaal naar Amsterdam had hoeven komen. In de spits. Door de file. Dit had prima telefonisch gekund denk ik dan...

We wilden ons mannetje niet meteen weer zo'n lange rit vast zetten in de auto dus hebben nog even een kinderafdeling opgezocht waar hij in de wachtkamer nog even gespeeld heeft. Daarna maar weer in de auto. Naar huis. Wachten op de oproep...

Fijn dat we serieus genomen zijn. Fijn dat hij wat wil gaan doen. Fijn dat we uitleg hebben gehad.
Zonde dat we op deze manier een halve dag kwijt waren voor 5 minuten werk...