Blijf van mijn kind af!!!

Ons mannetje heeft een lastige periode gehad met enorme drakenbuien bij mama maar inmiddels lijkt hij hier weer doorheen te zijn en is hij weer gewoon lekker zichzelf (met de daarbij horende boze buien/ peuterbuien/ "nee"-buien/ enz.); meestal vrolijk. En vol grapjes. En super-sociaal.

Vandaag ging gup met mij en een vriendin mee shoppen. Arme jongen. Verplicht winkelen met twee dames in een welbekend groot warenhuis. Nogmaals; arme jongen. Maar: mama was voorbereid en had voor onderweg drinken, druifjes en rozijntjes mee. En voor in de auto zijn broodjes-voor-de-lunch. En zo was het best wel vol te houden. Toen meneer het zat was, waren wij eigenlijk ook wel door de winkel heen; dus hop naar de kassa (dat is best lastig als je kind eigenlijk klaar is) en daarna naar buiten waar hij even los kon banjeren.

Nu was er een soort fontein-achtig-watertje wat natuurlijk reuzeleuk was. Daarbij vond iedereen ons mannetje leuk (ja zo'n boefje wat zijn ogen uit kijkt bij water met de handjes op de rug, daarna er vlak bij gaat staan, nat wordt, hard gaat lachen en iets naar achteren gaat en dit een paar keer na elkaar, is ook best leuk om te zien natuurlijk). En ons mannetje zei "haa-aaai" tegen iedereen die hem aan keek. Lekker zichzelf dus. Toen kwam het moment dat hij zag dat er elektrische schuifdeuren (stationshal) vlak bij het water was. YES! DEUREN! oké, oké wij hebben ons feestje gehad; nu mag jij even.

Ik denk echt dat als je hem een hele middag in een ruimte zet met een automatische deur hij compleet gelukkig is. Je begrijpt: de deurentic is nog niet voorbij.

Hoe dan ook; van mij mocht hij wel even. Dus: naar de deur lopen, kijken hoe hij helemaal open gaat, er doorheen lopen, jezelf omdraaien en kijken hoe hij dicht gaat. En laat deze hal nou 5 van die deuren hebben! En één deur moet je minstens 4x testen... Nou keer vijf deuren... Eerst had hij alleen de eerste deur door. Toen zag hij aan het einde van de hal nog een deur dus meneer ging in volle vaart recht door de hal. En wij er achter aan. Ik met een lege kinderwagen. Ons mannetje komt midden in die hal een mevrouw tegen. Ik gok dat hij wederom "haaa-aaai" gezegd heeft maar dit kon ik niet horen. Hoe dan ook; ik zie dat hij in de buurt komt, ik zie de vrouw bukken en ik denk nog; oh hij is weer aan het sjansen en zij zegt wat terug. Desnoods geeft ze hem een high-five of een aai over zijn bol. Maar nee; ze stak beide armen uit en ik merkte dat ik hardop zei "blijf van mijn kind af" maar dat hoorde ze niet, en dat deed ze ook niet. Ze tilde hem op! Echt ik vond het ZO gek... Ik kende haar niet, zij kent mij niet, laat staan mijn kind. Waarom til je dan een kind zomaar op? Waarom? Het is niet zo dat er een jongetje heel zielig in zijn eentje in de stationshal zat te huilen en er geen moeder in de buurt te bekennen was (nogmaals: ik loop met een lege kinderwagen; hoe duidelijk wil je het hebben?!). Het was ook geen reflex om hem op te vangen terwijl hij viel. Ze tilde hem echt gewoon op. Zomaar. Zonder reden. Waarom?! Het enige wat ik dacht was: ROT OP! BLIJF VAN MIJN KIND AF!!!

Waarschijnlijk dacht gup dat ook want hij begon heel hard "neeeheee!" te gillen en maaide om zich heen en dus werd hij snel weer neergezet. Oké ik ben zo naïef dat ik uit ga van de goedheid van de mens en dat ik echt denk dat zij alleen maar dacht; wat een leuk jongetje laat ik hem even oppakken voor een knuffel. En ik ga er daarmee vanuit dat ze niets kwaads in zin had. Maar dan nog; hoezo til je mijn kind op terwijl ik twee meter verderop loop? Hoezo? Stel ik me nou zo aan of is dit echt gek? Blijf gewoon lekker van hem af. Tenzij je ons kent natuurlijk. Dan is het anders.

Rare mensen... Na het spelen met alle 5 de deuren gingen we weer naar huis. Na een middagdut nog een eind wezen fietsen met mama en volop grapjes aan het maken. Meneer had nergens last van. En ik? Ik zit toch nog een beetje met een raar gevoel in mijn buik....