Afgelopen zaterdag ging ik met de trein. De laatste keer dat ik met de trein ging was tijdens mijn studie en aangezien ik in 2008 afstudeerde, is dit al best lang geleden. Ik weet zeker dat als ik elke dag met de trein zou gaan, ik elke dag een blog zou kunnen typen. Ik hou namelijk van mensen kijken. Zo prachtig; alle verschillende mensen die op deze wereld, of nee nog dichterbij, in Nederland rondlopen. Verschillend uitziende mensen die verschillend doen en verschillende meningen hebben. Ik stapte in onze woonplaats in de trein en zat daar heel rustig in een rustige trein. Tot nu toe nog niet heel veel aan zou je zeggen. Nou ja; dat gaf mij wel de gelegenheid mijn leerstof nog een keer door te nemen. Op een station stapte ik over in een andere trein. De trein naar Utrecht. Dit was een dubbeldekker die behoorlijk vol was. Ik nam plaats naast een meneer in een 3zit (twee naast elkaar en één stoeltje er tegenover met daartussen een tafeltje). Ik zei netjes "goedemorgen" en kreeg van meneer een mompelend "mogge" terug. Mevrouw gaf nauwelijks reactie. Ach, ik vind het prima. Je hoeft niet met me te praten maar ik vind het nou eenmaal beleefd om even goedemorgen te zeggen als ik bij je ga zitten.
Anyway; aangezien ik toch nauwelijks reactie kreeg, had ik al snel mijn boek weer op schoot en ging ik verder met mijn leerstof. Ondertussen werd de drukke trein nog drukker en er liepen allerlei mensen door het gangpad. Ja dan word ik toch echt wel afgeleid. Ik moet toch elke keer even kijken wie er langs loopt. Niet omdat ik ook maar enigszins een bekende verwacht in die trein. Wel omdat ik gewoon echt nieuwsgierig aangelegd ben. Op een bepaald moment was de trein echt vol en besloot een moeder met een puberdochter dat ze geen andere keuze hadden dan te blijven staan in de trein. De moeder gaf aan dat ze in het gangpad zouden blijven omdat ze nou eenmaal niet met zijn allen in het halletje konden staan. De dochter had er duidelijk geen zin in en ik heb haar de komende 20 minuten dat ze moest staan meerdere keren horen klagen. Moeder vond het onzin. Gaf aan dat ze nog jonge benen had en dat ze misschien bij Amersfoort wel konden zitten als er mensen uit gingen, maar, dat als er oude mensen waren dat die dan voorrang hadden. Onzin vond dochterlief natuurlijk. In mijn literatuur stond dat pubers zich afzetten. Tegen de wereld en tegen hun ouders. Check. Praktijkvoorbeeld in de trein. Er klonk "goedemorgen" en ik begon automatisch in mijn tas naar mijn E-ticket en ID-kaart te zoeken. De meneer naast mij deed hetzelfde maar al snel zagen we dat het geen controle was maar een jongeman die drankjes en versnaperingen verkocht. Tenminste; ik denk dat dit de bedoeling was. Hij zei verder niets. Liep vrij vlot de drukke coupé door en zei in de volgende weer alleen "goedemorgen". Ik zei onbewust hardop "oh dat is dus geen controle" en de meneer naast mij gaf ineens antwoord. Ook had hij een mening over de jongeman. Hij had duidelijk geen commerciële talenten want hij verkocht niets. Nou nee, dat denk ik ook niet. Of hij had geen zin. Misschien ook wel een puber die zich lekker aan het afzetten was. Daarna was meneer weer stil en las ik verder.
Bij Amersfoort gingen er inderdaad een aantal mensen uit de trein en de moeder met dochter konden ergens gaan zitten. Vanaf dat moment heb ik haar niet meer gehoord. Blijkbaar was ze tevreden. Opeens begon de meneer naast mij te vertellen. Hij keek naar buiten maar had een heel verhaal over geen-idee-meer-wie en onduidelijk was het of hij tegen mij praatte (waarom zou hij ik heb echt geen idee over wie het gaat), tegen zichzelf (ja het kan toch...) of tegen de vrouw tegenover hem. Hij keek namelijk echt alleen maar naar buiten. De vrouw ook. En ze hadden überhaupt nog niets tegen elkaar gezegd. Tot de vrouw ineens (nog steeds naar buiten kijkend) zei "en jij gelooft dat". Ah. Dus toch tegen haar. Meneer reageerde met "waarom zou ik dat niet geloven" en ging vervolgens verder met zijn verhaal. Het ging inmiddels al niet meer over geen-idee-meer-wie maar inmiddels over iemand anders. En daarna weer over iemand anders. Die wellicht toch een ander vak had moeten kiezen. Vroeger werd je docent, of je werd het niet. Nu is dat anders (huh? Oh ja?). Hij heeft echt 15 - 20 minuten gepraat en tussendoor hoorde ik hem ook dingen als "je moet het hem maar eens vragen. Je zult zien dat als je het hem vraagt, hij dit je zelf zal vertellen". Maar ondertussen bleef hij naar buiten kijken. En de vrouw ook. En ze zei niets tegen hem.
In Utrecht stapten ook zij uit. De vrouw kon ineens praten en zei dat ze nog bloemen moest kopen. Echt; midden in het verhaal van meneer zei ze dat ze nog bloemen moest kopen. Meneer ging van zijn eigen verhaal feilloos over in dat de bloemen niet op het station gekocht moesten worden want daar hadden ze geen tijd voor met overstappen. Dit moest ze maar in Wageningen doen. Volgens mevrouw kon dit niet want daar was geen station. En geen bloemenwinkel waar ze langs kwamen. En de overstap was 10 minuten dus dat kon wel. Meneer vond echt van niet; want de bloemenzaak zit nog achter perron 11 en dan iets verderop en dat redden we nooit. Na nog een poging van mevrouw en een uitleg van meneer dat dit echt niet kon en dat ze in Wageningen wel met de bus naar het winkelcentrum gingen en het daar moesten doen was het gesprek afgelopen. De trein was op het station en ik moest er uit. En meneer en mevrouw ook. Geen idee of ze nog bloemen ging halen of dat meneer gelijk kreeg. Ik ben benieuwd of ze tijdens de rest van de reis elkaar wel hebben aangekeken. Ik ben ook benieuwd of de vrouw de man wel echt gehoord heeft. Misschien had ze geen zin in zijn verhalen. Misschien had zij ze al driehonderd keer gehoord. Zeg het maar...
Ik vind het interessant die trein. Of nou ja; de mensen in de trein. Heerlijk!
maandag 22 juni 2015
woensdag 17 juni 2015
Kind van zijn vader...?
Afgelopen dinsdag haalde ik ons mannetje op van de opvang. Ze zijn daar gek met hem. Hij doet het daar goed, is meestal vrolijk en de laatste tijd ook 'erg aanwezig'. Daarmee bedoelen ze dat hij vrijwel de hele dag kletst. En hard kletst. (Oké ondanks de titel lijkt hij hierin waarschijnlijk op zijn moeder?) Iets nieuws is dat de leidster aan gaf dat hij regelmatig 'ruzie met zichzelf heeft' zoals zij het omschreef. En wat ze daarmee bedoelde is dat ons mannetje soms lekker bij kindjes speelt maar soms ook even lekker alleen. En dan ineens horen ze hem heel hard "MIJN! MIJN!" zeggen haha. Echt; er is geen kindje of leidster in de buurt dus er gaat echt niemand iets afpakken maar toch komt dat woordje "mijn" die we thuis ook regelmatig horen er dan ineens op luide toon uit.
Buiten kan hij heerlijk spelen. Als hij even buiten beeld is van de leidster komt hij regelmatig naar haar toe om "haa-haai" te zeggen als hij voor haar staat om dan vervolgens weer "daahaa!" te roepen en weer zijn eigen gang te gaan. Even checken. Dit kennen we van thuis ook.
Buiten nam hij op de opvang een meisje bij de hand, nam haar mee naar de glijbaan en deed voor hoe het moest. Daarna nam hij haar opnieuw bij de hand en probeerde haar te motiveren zelf op stap te gaan. Tot hij afgeleid werd. Hij zag namelijk een mooie auto. En ja, dan is het meisje niet meer interessant. Ook niet als zij naar hem toe komt om hem een hand te willen geven. Ons mannetje was niet meer geïnteresseerd want hé er was een mooie auto! Manlief/ papa is zorgzaam. Ook is hij heel lief voor mij. Maar als hij een mooie auto ziet dan hoort hij niet meer wat ik zeg. Aardje naar zijn vaartje...?
Verder kan ons kleine mannetje prima tegen weinig slaap. Ik niet. Echt niet. Sowieso door mijn beperking heb ik minimaal 8 uur slaap nodig in een nacht.
Op dinsdag is meneer altijd kapot als hij thuis komt van de opvang. Lange dag gehad met veel indrukken en veel prikkels. Thuis heeft hij vooral HONGER en is hij eigenlijk heel erg moe. Dit merken we aan dat hij eigenlijk bij thuiskomt al gaat huilen/ drammen/ schreeuwen. En dan huilt hij ook echt om alles. En hij wordt boos om alles. Niets lukt, alles is stom en niets gaat snel genoeg. Maar als het eten op tafel staat wil hij ook niet eten. Niets is goed. Dan heb ik dinsdagavond ons mannetje lekker in zijn bedje liggen en dan hoor ik hem eerst de dag nog even doornemen met Kaas en Karel (de knuffels). Ik hoor hem kletsen over de babyfoon. Hoezo moe? Oké dat heb ik ook... Vervolgens slaapt hij eindelijk en is hij écht heel erg moe.
Is hij om 05:30 / 05:45u klaarwakker. HOEZO?! Dat is 1) midden in de nacht (alles voor 6u vind ik nacht) en 2) je was toch heel moe? Slaap dan lekker bij! Maar nee; blijkbaar heeft hij genoeg aan weinig slaap. Net als zijn vader. Die gaat er eigenlijk standaard laat in en vroeg uit. Pfff hij liever dan ik. En ik had wat dat betreft graag gezien dat onze zoon een uurtje later wakker zou worden... Meestal wordt ons mannetje wel vrolijk wakker. Helaas is het nog wel eens zo dat hij de woensdagochtend toch chagrijnig is en een erg kort lontje heeft. Toch stiekem slaaptekort?
Al schrijvende ontdek ik maar weer eens wat ik eigenlijk allang wist: ons mannetje is een mooi mengelmoesje van papa en mama. En ondanks zijn fratsen houden we zielsveel va ons mannetje.
Buiten kan hij heerlijk spelen. Als hij even buiten beeld is van de leidster komt hij regelmatig naar haar toe om "haa-haai" te zeggen als hij voor haar staat om dan vervolgens weer "daahaa!" te roepen en weer zijn eigen gang te gaan. Even checken. Dit kennen we van thuis ook.
Buiten nam hij op de opvang een meisje bij de hand, nam haar mee naar de glijbaan en deed voor hoe het moest. Daarna nam hij haar opnieuw bij de hand en probeerde haar te motiveren zelf op stap te gaan. Tot hij afgeleid werd. Hij zag namelijk een mooie auto. En ja, dan is het meisje niet meer interessant. Ook niet als zij naar hem toe komt om hem een hand te willen geven. Ons mannetje was niet meer geïnteresseerd want hé er was een mooie auto! Manlief/ papa is zorgzaam. Ook is hij heel lief voor mij. Maar als hij een mooie auto ziet dan hoort hij niet meer wat ik zeg. Aardje naar zijn vaartje...?
Verder kan ons kleine mannetje prima tegen weinig slaap. Ik niet. Echt niet. Sowieso door mijn beperking heb ik minimaal 8 uur slaap nodig in een nacht.
Op dinsdag is meneer altijd kapot als hij thuis komt van de opvang. Lange dag gehad met veel indrukken en veel prikkels. Thuis heeft hij vooral HONGER en is hij eigenlijk heel erg moe. Dit merken we aan dat hij eigenlijk bij thuiskomt al gaat huilen/ drammen/ schreeuwen. En dan huilt hij ook echt om alles. En hij wordt boos om alles. Niets lukt, alles is stom en niets gaat snel genoeg. Maar als het eten op tafel staat wil hij ook niet eten. Niets is goed. Dan heb ik dinsdagavond ons mannetje lekker in zijn bedje liggen en dan hoor ik hem eerst de dag nog even doornemen met Kaas en Karel (de knuffels). Ik hoor hem kletsen over de babyfoon. Hoezo moe? Oké dat heb ik ook... Vervolgens slaapt hij eindelijk en is hij écht heel erg moe.
Is hij om 05:30 / 05:45u klaarwakker. HOEZO?! Dat is 1) midden in de nacht (alles voor 6u vind ik nacht) en 2) je was toch heel moe? Slaap dan lekker bij! Maar nee; blijkbaar heeft hij genoeg aan weinig slaap. Net als zijn vader. Die gaat er eigenlijk standaard laat in en vroeg uit. Pfff hij liever dan ik. En ik had wat dat betreft graag gezien dat onze zoon een uurtje later wakker zou worden... Meestal wordt ons mannetje wel vrolijk wakker. Helaas is het nog wel eens zo dat hij de woensdagochtend toch chagrijnig is en een erg kort lontje heeft. Toch stiekem slaaptekort?
Al schrijvende ontdek ik maar weer eens wat ik eigenlijk allang wist: ons mannetje is een mooi mengelmoesje van papa en mama. En ondanks zijn fratsen houden we zielsveel va ons mannetje.
woensdag 3 juni 2015
Blijf van mijn kind af!!!
Ons mannetje heeft een lastige periode gehad met enorme drakenbuien bij mama maar inmiddels lijkt hij hier weer doorheen te zijn en is hij weer gewoon lekker zichzelf (met de daarbij horende boze buien/ peuterbuien/ "nee"-buien/ enz.); meestal vrolijk. En vol grapjes. En super-sociaal.
Vandaag ging gup met mij en een vriendin mee shoppen. Arme jongen. Verplicht winkelen met twee dames in een welbekend groot warenhuis. Nogmaals; arme jongen. Maar: mama was voorbereid en had voor onderweg drinken, druifjes en rozijntjes mee. En voor in de auto zijn broodjes-voor-de-lunch. En zo was het best wel vol te houden. Toen meneer het zat was, waren wij eigenlijk ook wel door de winkel heen; dus hop naar de kassa (dat is best lastig als je kind eigenlijk klaar is) en daarna naar buiten waar hij even los kon banjeren.
Nu was er een soort fontein-achtig-watertje wat natuurlijk reuzeleuk was. Daarbij vond iedereen ons mannetje leuk (ja zo'n boefje wat zijn ogen uit kijkt bij water met de handjes op de rug, daarna er vlak bij gaat staan, nat wordt, hard gaat lachen en iets naar achteren gaat en dit een paar keer na elkaar, is ook best leuk om te zien natuurlijk). En ons mannetje zei "haa-aaai" tegen iedereen die hem aan keek. Lekker zichzelf dus. Toen kwam het moment dat hij zag dat er elektrische schuifdeuren (stationshal) vlak bij het water was. YES! DEUREN! oké, oké wij hebben ons feestje gehad; nu mag jij even.
Ik denk echt dat als je hem een hele middag in een ruimte zet met een automatische deur hij compleet gelukkig is. Je begrijpt: de deurentic is nog niet voorbij.
Hoe dan ook; van mij mocht hij wel even. Dus: naar de deur lopen, kijken hoe hij helemaal open gaat, er doorheen lopen, jezelf omdraaien en kijken hoe hij dicht gaat. En laat deze hal nou 5 van die deuren hebben! En één deur moet je minstens 4x testen... Nou keer vijf deuren... Eerst had hij alleen de eerste deur door. Toen zag hij aan het einde van de hal nog een deur dus meneer ging in volle vaart recht door de hal. En wij er achter aan. Ik met een lege kinderwagen. Ons mannetje komt midden in die hal een mevrouw tegen. Ik gok dat hij wederom "haaa-aaai" gezegd heeft maar dit kon ik niet horen. Hoe dan ook; ik zie dat hij in de buurt komt, ik zie de vrouw bukken en ik denk nog; oh hij is weer aan het sjansen en zij zegt wat terug. Desnoods geeft ze hem een high-five of een aai over zijn bol. Maar nee; ze stak beide armen uit en ik merkte dat ik hardop zei "blijf van mijn kind af" maar dat hoorde ze niet, en dat deed ze ook niet. Ze tilde hem op! Echt ik vond het ZO gek... Ik kende haar niet, zij kent mij niet, laat staan mijn kind. Waarom til je dan een kind zomaar op? Waarom? Het is niet zo dat er een jongetje heel zielig in zijn eentje in de stationshal zat te huilen en er geen moeder in de buurt te bekennen was (nogmaals: ik loop met een lege kinderwagen; hoe duidelijk wil je het hebben?!). Het was ook geen reflex om hem op te vangen terwijl hij viel. Ze tilde hem echt gewoon op. Zomaar. Zonder reden. Waarom?! Het enige wat ik dacht was: ROT OP! BLIJF VAN MIJN KIND AF!!!
Waarschijnlijk dacht gup dat ook want hij begon heel hard "neeeheee!" te gillen en maaide om zich heen en dus werd hij snel weer neergezet. Oké ik ben zo naïef dat ik uit ga van de goedheid van de mens en dat ik echt denk dat zij alleen maar dacht; wat een leuk jongetje laat ik hem even oppakken voor een knuffel. En ik ga er daarmee vanuit dat ze niets kwaads in zin had. Maar dan nog; hoezo til je mijn kind op terwijl ik twee meter verderop loop? Hoezo? Stel ik me nou zo aan of is dit echt gek? Blijf gewoon lekker van hem af. Tenzij je ons kent natuurlijk. Dan is het anders.
Rare mensen... Na het spelen met alle 5 de deuren gingen we weer naar huis. Na een middagdut nog een eind wezen fietsen met mama en volop grapjes aan het maken. Meneer had nergens last van. En ik? Ik zit toch nog een beetje met een raar gevoel in mijn buik....
Vandaag ging gup met mij en een vriendin mee shoppen. Arme jongen. Verplicht winkelen met twee dames in een welbekend groot warenhuis. Nogmaals; arme jongen. Maar: mama was voorbereid en had voor onderweg drinken, druifjes en rozijntjes mee. En voor in de auto zijn broodjes-voor-de-lunch. En zo was het best wel vol te houden. Toen meneer het zat was, waren wij eigenlijk ook wel door de winkel heen; dus hop naar de kassa (dat is best lastig als je kind eigenlijk klaar is) en daarna naar buiten waar hij even los kon banjeren.
Nu was er een soort fontein-achtig-watertje wat natuurlijk reuzeleuk was. Daarbij vond iedereen ons mannetje leuk (ja zo'n boefje wat zijn ogen uit kijkt bij water met de handjes op de rug, daarna er vlak bij gaat staan, nat wordt, hard gaat lachen en iets naar achteren gaat en dit een paar keer na elkaar, is ook best leuk om te zien natuurlijk). En ons mannetje zei "haa-aaai" tegen iedereen die hem aan keek. Lekker zichzelf dus. Toen kwam het moment dat hij zag dat er elektrische schuifdeuren (stationshal) vlak bij het water was. YES! DEUREN! oké, oké wij hebben ons feestje gehad; nu mag jij even.
Ik denk echt dat als je hem een hele middag in een ruimte zet met een automatische deur hij compleet gelukkig is. Je begrijpt: de deurentic is nog niet voorbij.
Hoe dan ook; van mij mocht hij wel even. Dus: naar de deur lopen, kijken hoe hij helemaal open gaat, er doorheen lopen, jezelf omdraaien en kijken hoe hij dicht gaat. En laat deze hal nou 5 van die deuren hebben! En één deur moet je minstens 4x testen... Nou keer vijf deuren... Eerst had hij alleen de eerste deur door. Toen zag hij aan het einde van de hal nog een deur dus meneer ging in volle vaart recht door de hal. En wij er achter aan. Ik met een lege kinderwagen. Ons mannetje komt midden in die hal een mevrouw tegen. Ik gok dat hij wederom "haaa-aaai" gezegd heeft maar dit kon ik niet horen. Hoe dan ook; ik zie dat hij in de buurt komt, ik zie de vrouw bukken en ik denk nog; oh hij is weer aan het sjansen en zij zegt wat terug. Desnoods geeft ze hem een high-five of een aai over zijn bol. Maar nee; ze stak beide armen uit en ik merkte dat ik hardop zei "blijf van mijn kind af" maar dat hoorde ze niet, en dat deed ze ook niet. Ze tilde hem op! Echt ik vond het ZO gek... Ik kende haar niet, zij kent mij niet, laat staan mijn kind. Waarom til je dan een kind zomaar op? Waarom? Het is niet zo dat er een jongetje heel zielig in zijn eentje in de stationshal zat te huilen en er geen moeder in de buurt te bekennen was (nogmaals: ik loop met een lege kinderwagen; hoe duidelijk wil je het hebben?!). Het was ook geen reflex om hem op te vangen terwijl hij viel. Ze tilde hem echt gewoon op. Zomaar. Zonder reden. Waarom?! Het enige wat ik dacht was: ROT OP! BLIJF VAN MIJN KIND AF!!!
Waarschijnlijk dacht gup dat ook want hij begon heel hard "neeeheee!" te gillen en maaide om zich heen en dus werd hij snel weer neergezet. Oké ik ben zo naïef dat ik uit ga van de goedheid van de mens en dat ik echt denk dat zij alleen maar dacht; wat een leuk jongetje laat ik hem even oppakken voor een knuffel. En ik ga er daarmee vanuit dat ze niets kwaads in zin had. Maar dan nog; hoezo til je mijn kind op terwijl ik twee meter verderop loop? Hoezo? Stel ik me nou zo aan of is dit echt gek? Blijf gewoon lekker van hem af. Tenzij je ons kent natuurlijk. Dan is het anders.
Rare mensen... Na het spelen met alle 5 de deuren gingen we weer naar huis. Na een middagdut nog een eind wezen fietsen met mama en volop grapjes aan het maken. Meneer had nergens last van. En ik? Ik zit toch nog een beetje met een raar gevoel in mijn buik....
Abonneren op:
Posts (Atom)