2015. Een nieuw jaar is begonnen. Het nieuwe jaar is alweer op dag vier om precies te zijn. 2014 is voorbij en nee ik ga niet een lijstje maken met wat er allemaal is gebeurd het afgelopen jaar. Wel is dit voor mij een moment om wéér te bedenken dat ik het bloggen mis. Ik zou zo graag regelmatig willen schrijven maar op de één of andere manier lukt het vaak toch niet. Hoe komt dat toch? Ik heb heus wel eens een kwartiertje over om te schrijven dus "tijd te kort" zou geen geldige reden zijn. Met mijn werk en met onze gup gebeurd er ook genoeg dus "niets om over te schrijven" is ook niet waar. Ik heb dan ook echt geen flauw idee hoe het komt dat ik niet zo veel blog als dat ik zou willen. Ik blog namelijk niet omdat het 'moet' maar omdat ik het altijd al heerlijk heb gevonden van mij af te schrijven. Daarbij vind ik het leuk dat mensen die het interessant vinden mee kunnen lezen. Kom je tot; waarom dan een blog, dat is zo openbaar. Nou dat klopt. Daarom ook geen herkenbare foto's van manlief en zoonlief en ook geen namen van deze twee. Verder is het openbaar en dus aan ieder de vrijheid om wel of niet met mij mee te lezen. Vind je het niet leuk of niet interessant? Even goede vrienden!
Oud en nieuw is net achter de rug en dit hebben we voor het derde jaar op rij heerlijk in ons eigen huis gevierd. Deze keer met de buurtjes wat reuze gezellig was. We hadden gehoopt dat zoonlief door het vuurwerk heen zou slapen. 's Middags en 's avonds ging dit prima en in eerste instantie om middernacht ook. Om 00:15u werd meneer echter toch wakker en heb ik hem er even uitgehaald om samen met de andere kids bij de buurvrouw voor het raam het vuurwerk te kijken. Wat heeft ons mannetje zijn ogen uitgekeken! En wat vond ik het heerlijk om dit te zien! Echt hij bleef maar heen en weer kijken en lachen elke keer weer. Ik heb dan ook manlief even van buiten laten halen om mee te genieten. Want ja; sinds onze kleine smurf er is zijn wij burgerlijker geworden dan ooit. Ondanks de rare fratsen en lastige buien die ook ons kind heeft (ach dat maakt hem ook maar weer gewoon toch?) zijn wij nog steeds ontzettend verliefd op ons mannetje en is niets in de hele wereld belangrijker dan dat kleine frummeltje van ons.
Momenteel zijn we met de opruiming begonnen; de box is al verkocht en diverse kleertjes ook al. De borstkolf en dergelijke staat ook op marktplaats. En ja dan krijg je de vraag "willen jullie geen tweede?" of de opmerking "maar je weet toch nooit in de toekomst?". Nou nee; ook wij kunnen geen toekomst voorspellen. En of wij geen tweede willen? Nou laat ik het zo zeggen: als ik geen beperking had gehad, was hier in huis waarschijnlijk een tweede gekomen. Maar die beperking is er wel. En voordat we zwanger werden van zoonlief hebben we heel veel gepraat (en gehuild en ineens de man van de aanrijding weer een eikel genoemd) omdat het voor mij nogal onzeker was wat dit zou gaan doen met mijn lijf. Een zwangerschap is altijd een risico. Garanties heb je niet. En bij mij was de kans dan ook aanwezig dat ik er blijvend iets aan over zou houden. Of mijn rug nog slechter dan hij is. Of zelfs in een rolstoel. Op het laatst van de zwangerschap zat ik dit ook maar gelukkig was dit tijdelijk. Nu is het heel erg goed gegaan. De zwangerschap was zwaar maar ik had het met mijn lijf erger voor gesteld. En toch waren er momenten dat ik op de bank zat (3 meter van het toilet vandaan), heel nodig moest plassen en niet wist hoe ik daar moest komen. Hoe zou ik dit soort dingen moeten doen als er ook nog een kleine rondwandelt in huis? En; wat nou als het niet zo goed gaat als nu en wij toch voor een tweede gaan en mama dan in een rolstoel komt? Is dat het waard? Wij vinden van niet. Wij vinden dit risico te groot en durven dit geen tweede keer.
Ik wilde altijd graag mama worden. Dat ben ik.
Ik wilde heel graag mijn grote broer vernoemen. Dat hebben we gedaan.
We hebben een prachtige zoon die 90% van de tijd vrolijk is en vol grapjes. Supersociaal en een charmeur eerste klas. Is het dan zielig om enig kind te zijn? Ook daar hebben wij het heel veel over gehad. En we zijn tot de conclusie gekomen dat een enig kind niet perse alleen is. En dat wij er voor moeten waken dat zoonlief niet alleen is en de sociale kant die zo groot is, ook de kans geven zo groot te blijven. Daarom een dag in de week opvang, en daarnaast straks ook twee halve dagen peuterspeelzaal. Dan kan hij lekker samenspelen. Met het voornemen van een open huis houden voor hem waarbij vriendjes altijd welkom zijn om te komen spelen en logeren, de opvang, buurtkindjes en de peuterspeelzaal moeten we toch een eind komen.
Wij houden van ons mannetje. Ontzettend veel. En voor ons is dat genoeg. Wij zijn blij met hem en hij ook met ons (tenminste; dat lijkt zo haha). En we redden ons best. Met ons drietjes.
En dus is 2015 voor ons begonnen met het opruimen van de zolder. Schoon schip in huis en in ons hoofd. En hopelijk voor mij ook meer bloggen. :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten