Vanmorgen mochten we weer richting Amsterdam. Deze keer voor een afspraak bij de anesthesist. Onze smurf gaat op 11 februari (wederom) een ingreep krijgen waarbij geprobeerd wordt zijn traanbuisjes te verwijden. Ter voorbereiding hierop moesten we een afspraak bij de afdeling anesthesie. Van te voren heb ik gebeld om te vragen waarom dit was. Tweedelig: één om te kijken of er bijzonderheden zijn, twee om te zien hoe lang en zwaar hij is en om de details te bespreken. Wij legden uit dat we deze ingreep al eens eerder gehad hadden en dat er dus wat ons betreft weinig te bespreken was en dat wij de voorkeur hadden voor een combinatie van afspraken op de dag zelf of een telefonische afspraak. Helaas ging dit niet door. Op de dag zelf kon niet omdat ze alle afspraken zo dicht op elkaar mogelijk maken zodat de kleintjes allemaal 's morgens geholpen kunnen worden. Op zich logisch. En telefonisch was geen optie.
En dus vertrokken we vanmorgen richting Amsterdam. De grote file's waren al geweest. We hebben een stuk langzamer gereden maar al met al kwamen we ruim op tijd aan in Amsterdam. Waar onze kleine man de vorige keer richting Amsterdam de autorit halverwege spuugzat was, keek hij deze rit zijn ogen uit door het zijraam en vermaakte hij zich prima.
Tien minuten voor afspraak melden wij ons bij de balie. Mooi op tijd toch? Vanuit de wachtkamer werden we weggeroepen. De kleine man moest onder de meetlat staan en daarna op de weegschaal. Volgens het AMC zit meneer nu op 81cm en weegt hij 11 kilo (niet zo betrouwbaar als op het CB hoor maar goed we doen het er voor). Daarna weer terug naar de wachtkamer. De anesthesist riep ons 20 minuten te laat binnen.
Hij vroeg ons of onze kleine man medicatie gebruikte, wilde dat wij de ingreep bevestigde en vroeg of hij in het algemeen gezond was. Daarna of hij al eens onder narcose geweest was (hoezo weten jullie dat niet?! Ik ben hier tenslotte omdat de vorige keer niet gewerkt had...) en of dat goed gegaan was. Oké wat mij betreft had dit allemaal telefonisch gekund. Na 3 minuten stonden we weer buiten. Met, oké het enig wat niet telefonisch had gekund wellicht, een recept (alhoewel; had dit niet naar mijn eigen huisarts op de fax gekund ofzo?). Op naar de apotheek in het ziekenhuis dus. Bij de apotheek moesten we verdovingszalf halen; twee pleisters die we op zijn handen moeten plakken een uur voor de ingreep zodat zijn handjes gevoelloos zijn bovenop en ze een infuus kunnen prikken. Het AMC heeft namelijk de voorkeur voor een infuus narcose bovenop een kapje. Oké das nieuw voor ons maar dat overleven we ook wel. Het infuus gaan ze zetten als smurf bij één van ons op schoot zit en als het goed is voelt hij er dan dus niets van. Gaat het niet, dan krijgt hij alsnog een kapje.
Bij de apotheek vertelden ze dat ik een eigen risico moest betalen voor deze zalf. Hoezo eigen risico? Dat heb je toch niet met kleine kinderen? Wat het kostte? € 0,87. Ik vroeg nog of ik daarvoor mocht afwassen maar dat kon niet dus heb toch maar betaald... Wat een vermogen...
De parkeerkosten waren flink duurder (3,00 afzetters) en daarna konden we weer terug naar huis.
Het voelt ietwat zinloos om hiervoor helemaal naar Amsterdam te zijn geweest. Maar goed; we hebben onze plicht weer gedaan. Nu 2,5 week wachten dan 'mogen' we weer...
Hopelijk is onze smurf vroeg aan de beurt. Dat horen we een dag er voor. De jongsten mogen het eerst dus we zullen zien.
We hebben ons avontuur weer gehad. Smurf is nu met papa boodschappen doen en mama gaat nu aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten