AMC opname

In navolging van de oogjessoap bij onze kleine vriend (zie eerdere blogs) gingen we vandaag naar Amsterdam voor de ingreep. Nou moet je weten dat bij verstopte traanbuisjes een heel stappenplan is (voor de mensen die het interessant vinden: https://www.oogziekenhuis.nl/overzicht-aandoeningen-en-behandelingen/traanklachten-bij-kinderen-behandelingen.html). Inmiddels waren we in het begin al een paar keer weggestuurd met stap 1 maar te doen en hebben we stap 2 al geprobeerd in Emmeloord waar ze ons zeiden dat alles zó verstopt zat bij onze smurf dat ze er niet door kwam. En dus werden we doorgestuurd naar Amsterdam. Vandaag was het dus zo ver.

 

We moesten ons om 08:15u melden waarbij vriendje nuchter moest zijn. Als ontbijt vanmorgen vroeg mocht hij nog een sapje maar verder niets. Op beide handjes moesten we een flinke kwak zalf doen met daarop een doorzichtige grote pleister (lees: groter dan zijn knuistjes) die er dan zoveel uur op moest blijven zitten zodat zijn handjes verdoofd zouden zijn en er een infuus gezet kon worden.

Oké uitdaging nummer 1. Onze smurf is namelijk bijna anderhalf en als mama voor de grap een plakbandje of stikkertje op zijn handje plakt is die er binnen een halve seconde weer vanaf getrokken. Buiten dat mag je zijn hand/ arm niet vastpakken want dat is niet cool. Als je anderhalf bent wil je namelijk zelf de controle. De volledige controle. En dus mag je niet zijn hand/arm pakken. Duh. Teamwork dus: vriendje met de fles op de commode en manlief en ik samen de zalf en de pleisters er op. Dan meteen handschoentjes aan en hop direct door naar de auto. Had ik al verteld dat het vroeg was? Oké op naar Amsterdam dus.

 

Zonder file's ruim op tijd aangekomen in het ziekenhuis. Even plassen en door naar het dagcentrum. Inmiddels weten we de weg daar. Daar aan gekomen moesten we natuurlijk wachten. De eerste twee kindjes van zo'n dag roepen ze tegelijk op. Onze smurf was kindje twee maar als kindje één te laat zou zijn mochten wij als eerste. Jammer genoeg was kindje één ook al in de wachtkamer aanwezig en dus moesten we extra wachten. Smurf hield zich verbazingwekkend goed op alleen een sapje als ontbijt en vermaakte zich prima met mensen kijken en spelen. Op het moment dat hij het wat zat begon te worden werden we geroepen. Toptiming! Door een gang werden we gewezen op de zaal en de speelkamer er naast. Ook was er een kamertje waar papa's en mama's konden eten en drinken zodat dit niet op zaal hoefde bij de kindjes die nog nuchter moesten blijven. Slim! Onze smurf had het op zaal al snel gezien en dus vertrokken we richting speelzaal die klein maar echt wel heel leuk was. Genoeg afleiding!

 

Om 09:30u (jaja halve dag zat er al op voor ons gevoel) mochten we ons gaan omkleden. Dit hield in; vriendje uitkleden tot op zijn luier en een operatiejasje aan in maatje mini en mama een OK-overal aan over de kleren en zo'n charmante groene muts op. En dan weer wachten. En wachten. En wachten. Man wat duurt dat lang zeg. Iets voor 10u mochten we naar de OK. We is dus smurf en ik want papa moest buiten de OK blijven en ging dus maar ergens koffie scoren. Ik had smurf op schoot en de OK kwam zich voorstellen. Heel lief gingen ze allemaal zingen voor onze kleine man (klap eens in je handjes) om hem af te leiden maar meneer kon alleen maar huilen. Zingen was niet goed, grapjes maken was niet goed, schommelen met mama was niet goed, niets was goed. Hij kon alleen maar huilen. Een zuster plakte zelfs nog een pleister op Karel (de kip; zie hieronder) toen onze smurf ook een plakker op zijn infuus kreeg maar dat zag hij denk ik niet eens... Karel deed ook nog mee met "klap eens in je handjes" maar ook dat was niet leuk.

 Nadat de narcose er in zat gaf ik smurf over naar de zuster, gaf hem nog een dikke zoen, wenste iedereen succes en voegde mij bij manlief op de "koffiekamer" voor een bakkie thee. Wederom was het wachten begonnen. (Ondertussen zaten daar een andere papa en mama met een meisje van 2,5 jaar waarbij mama zei; "mama moet echt even eten. Jij mag niets. Ik beloof dat jij straks wat mag". Dat je denkt; pfff laat dat kind dan met papa even in de speelkamer wachten?!) Rond kwart voor elf werd ik naar de uitslaapkamer gehaald waar smurf in zijn bedje lag te snurken. In zijn handje en in een voetje inmiddels een infuusnaald en uit zijn neus drupte bloed. Ook bij zijn oogjes zat wat bloed. Ik pakte zijn handje beet en wachtte tot hij wakker werd. Ondertussen drupte er ook iets bloed op Kaas (de knuffel hieronder).

Dit duurde (in tegenstelling tot de vorige keer) niet heel lang. Toen meneer wakker werd was hij boos. Echt heel boos. Zo boos dat ook op dat moment niets meer hielp en de zusters de zaal gingen bellen om te vragen of onze smurf "alsjeblieft" opgehaald mocht worden haha
Oké dat mocht en wisselend bij papa en mama werd hij langzaam rustig. Weliswaar toch nog even weer met zijn speen (hij is al vier dagen helemaal van zijn speen af!) maar hé het ziekenhuis is ook wel heel eng/ spannend/ naar/ enzovoorts. Daarna VRAT meneer zijn twee boterhammen (zonder korstjes deze keer) op (naast ons hoorden we; "ja ze eet wel wat maar het gaat niet van harte" terwijl onze man echt zijn brood naar binnen schrokte zoveel honger had hij). Inmiddels was het natuurlijk vrij laat en was meneer moe. Mocht je zelf ooit in het ziekenhuis op zaal hebben gelegen weet je dat het al bijna een onmogelijke opgave is om te gaan slapen; zeker op een zaal met kindertjes. Dit ging hem dus niet worden en onze man gaat dan huilen. Boos huilen. Want hij wil slapen en dat lukt niet.

Gelukkig was er nog een eenpersoonskamertje ergens (volgestopt met apparatuur maar wat kon ons dat schelen) en daar werd zijn bedje heen gereden. Papa bleef bij hem en ik ging lunch halen. Later wisselden we om.

De arts kwam lang om te vertellen dat de ingreep goed gegaan was. Er zijn in beide oogjes een buisje geplaatst; links ging wat lastiger en daar zit nu een dubbele in. Over een paar maand moeten we terug komen en dan worden deze (wederom onder narcose) er uit gehaald. Voor nu mochten we rond half 2 's middags naar huis met neusspray en oogdruppels. Meneer heeft daar nog even geslapen en werd weer boos wakker. Eenmaal in de auto was hij enorm aan het grijnzen. Blij dat hij weer mee naar huis mocht denk ik. Wij ook! Thuis ook weer even lekker naar bed terwijl mama ijsjes gekocht heeft (want ja ook keelpijn hoort er bij na een operatie onder narcose vanwege de beademing). Vanavond een zetpil, de eerste keer neusspray en de eerste keer oogdruppels. Straks gaan we pasta eten. Zijn lievelingseten. Omdat het kan.

Wat heeft smurf het goed gedaan zeg! Oké wel gehuild maar dat vond ik logisch. Ondanks alles zijn we weer gigantisch trots op ons mannetje! En de komende dagen knuffelen we hem gewoon extra veel. :-) Onze kanjer.