Onze dreumes. Onze kleine grote man. Het is zo verschrikkelijk mooi om te zien dat onze dreumes steeds meer een eigen persoonlijkheidje wordt. Dat hij steeds beter echt kan spelen. Dat hij leert dat je de poes moet aaien, dat je steeds meer woordjes kunt zeggen (en anders gewoon je eigen klank verzint haha), dat je steeds meer van zijn karaktertje gaat zien. Echt prachtig! ZO mooi om dit als papa en mama te mogen zien. Ons kindje groeit. Gelukkig maar.
En hij ontwikkelt zich. Hij heeft fases waarin hij héél boos kan zijn. Hij is dan ergens mee bezig en dan lijkt het alsof hij in zijn hoofd echt wel weet hoe het moet (of denkt te weten) maar het met zijn handen nog net niet lukt. En dan is hij toch boos! Of eigenlijk gefrustreerd.
Daarnaast wordt meneer dan ook ERG boos als hij (net als altijd) de afstandsbediening of mama's telefoon niet mag. Echt; die mag hij nooit maar als hij in zo'n periode zit kan hij daar een verschrikkelijk drama van maken. Compleet met om zich heen slaan, gillen, huilen tot hij zweterig en knalrood is en zich op de grond gooien. Wat soms helpt is "ja jij bent boos he? Ga hier maar even boos zijn (dan zet ik hem even om de hoek in de keuken), mama gaat even bij jou weg" (en dan loop ik terug naar de kamer). Vaak denkt hij dan "huh?" en dan is het snel over maar soms werkt dat ook niet.
Naast deze boosheden kan meneer zichzelf ook pijn doen. Dan gaat hij op de bank staan, bonkt zijn hoofd tegen de muur, kijkt of jij wel naar hem kijkt, kijkt heel zielig en bonkt dan nog harder tegen de muur. Of ditzelfde ritueel tegen de deur. Of tegen de grond. Of met een blokje tegen je hoofd slaan. Echt naar om te zien maar ik probeer er niet te veel aandacht aan te geven want als ik niet reageer dan stopt het vaak na 2 of 3 keer. Soms moet hij dan heel hard huilen en dan troost ik hem maar en probeer hem weer af te leiden. Wat moet je hier anders mee?
Met eten (vooral brood) is meneer ook "peutergedrag" aan het laten zien. Als er geen pindakaas op zit (en nee dat krijg je nou eenmaal niet altijd) dan is dat reden om, zodra je je bordje ziet, héél hard te gaan gillen, met je armen te maaien (en daarbij dus alles op de grond te gooien als ik het niet snel genoeg weg vis), met je hoofd te zwaaien, enz. Dinsdag hebben we hem voor het eerst met maar een halve boterham op (normaal anderhalf) naar de opvang gestuurd. En ondanks dat ik wéét dat kinderen het eten gebruiken als machtsmiddel voelde dat echt heel erg naar! En ja; ik weet dat ik vol moet houden.... Dinsdagmiddag bij de opvang had meneer hetzelfde gedaan. Hij is tot twee keer toe omgedraaid met "nee hoor dat doen we hier niet" met elke keer een nieuwe kans en de derde keer koos meneer eieren voor zijn geld en at hij zonder problemen zijn broodje op.
Vanmorgen at hij 2 stukjes brood. Ik haalde het weg als hij ging maaien/ gillen (dit deed hij maar 1x vanmorgen) en gaf het terug als hij rustig was. Hij ging niet eten. Ik besloot er geen drama van te maken, dus ik deed het brood in een bakje en toen mijn ontbijt op was, mocht ook meneer van tafel. Rond half 9 had meneer honger/ dorst en dus kreeg hij zijn brood van de ochtend. Dit ging zonder problemen achter elkaar op. En daarna nog een banaan. En zijn drinken. Eigenwijsje.
Inmiddels heeft opa de bodem van zijn bedje tot 15cm lager dan de laagste stand gemaakt zodat hij er in geen geval overheen kan klimmen en hij weer veilig in zijn bedje kan liggen.
Hij ligt af en toe te hoesten en met een kleine verkoudheid is ook zijn ene oog weer zeer regelmatig groen.
Los van deze dingen is meneer het overgrote deel van de tijd gewoon zijn vrolijke zelf. Vol met grapjes, grijnzen, sjansen, kletsen en spetteren :-)
Gelukkig maar. Het gaat dus reuzegoed met smurf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten