Ons mannetje is op de opvang druk aan het wennen bij de peuters. En daar wordt hij moe van. Maar hij vindt het fantastisch! Spannend? Eng? Grote jongens? Nou en! Juist leuk! Niets spannend of eng; gewoon cool! En hij vindt dan ook dat hij gewoon mee kan doen met de grote jongens. Ook als hij het eigenlijk nog niet kan. De leidster zei al "hij kent geen angst he?". Nou ja, dat kent hij wel... Maar ik kan me voorstellen dat ze het zegt. Wij hebben namelijk een rouwdouwertje en hij wil nu vooral heel stoer zijn bij al die grote kinderen.
Vorige week kregen wij hem met een rode neus terug. Gevallen buiten omdat hij de macho aan het uithangen was. Tja... Het is niet het eerste, en zal ook zeker niet het laatste ongelukje zijn wat hem overkomt. Inmiddels is het grootste deel geheeld en zit er alleen vlak onder zijn neus nog een korstje omdat hij dat elke keer los krabt. Ach ja, het gaat vanzelf over...
Verder is hij flink aan het oefenen. Allerlei woorden probeert hij op zijn manier na te zeggen. Leuk is ook om lichaamsdelen bij papa en/ of mama aan te wijzen. Oog, oor, neus, haar, enzovoorts. Van de week zei hij "buik" en trekt zijn shirt omhoog. Ja een witte buik (lees: romper). "mama buik" zei meneer en trok mijn shirt omhoog. Ja ook een witte buik (hemdje). Hij trekt mijn shirt nog verder omhoog en komt bij mijn borsten. Dit was nieuw en meneer zegt "nog meer buik!" haha. Ach ik keur hem goed.
Het testgedrag kwam laatst ook 's avonds. Meneer heeft een oogjes-wekker zoals ik de vorige keer al schreef. We hebben nogal wat pech gehad met de BabyZoo slaaptrainer aap en nu hebben we "Ollie":
http://www.opvoedproducten.nl/images/artikels/253/0_zoom.jpg
Onze smurf levert een enkele keer 's avonds al commentaar als "Ollie" zijn oogjes dicht gaan. Want: dat betekent gaan slapen. En dat is op zich prima (was nog nooit een probleem geweest) maar dat betekent ook dat jullie morgenochtend gaan zeuren dat ik terug moet naar mijn kamer tot die stomme oogjes weer open zijn. Klopt vriend. Dat doen we heel consequent want hij moet het leren... (hij komt niet meer onze kamer in maar roept ons, en gaat dan in het hoekje naast onze deur zitten, soms met zijn knuffels in zijn armen geklemd).
Laatst dus 's avonds naar bed gebracht met het hele warme weer. Zijn kamertje was ook erg warm. Na zo'n 40 minuten stond meneer huilend op de gang. Drijfnat. Arm mannetje. Even wat water gedronken en een lekkere washand over zijn gezicht en door zijn nekje gehaald. Na nog wat doorwaaien boven hebben we hem opnieuw naar bed gebracht. En dat was het begin van een lange avond... Want vlak nadat we hem in bed hadden gelegd, stond meneer al weer op de overloop te roepen/ huilen. Als hij je naar boven zag komen zei hij "haaahaai!". Testen dus. Oké eerste twee keer hebben we hem lief in bed gebracht "Het is nu bedtijd, kom maar gaan we lekker slapen" kus, liedje aan, welterusten, enz. Derde keer hebben we alleen maar gezegd "het is bedtijd". En de vierde, vijfde, zesde, zevende, achtste, negende, tiende en elfde (ja echt) keer hebben we hem zonder oogcontact en zonder woorden opgepakt en teruggelegd in bed. Elke keer onder luid protest en hard huilen van meneer. Maar na de elfde keer gaf hij op en ging hij slapen.
Later heeft hij het nog eens gehad en gaf hij de derde keer al op. Daarna gaf hij zich gewonnen. We hebben het niet meer gehad. Ik had verwacht dat we langer vol moesten houden... Maar goed; wie weet gaat hij het over een tijdje nog eens testen... Voor nu was in ieder geval elf keer scheepsrecht :-)
Vandaag was meneer te moe om te testen. Sterker nog; in plaats van dat ik om 19u tegen hem moest zeggen dat het bedtijd was, zei hij om 18:45u toen manlief ging werken niet "daahaaa papa" wat hij normaal doet, maar wenste hij hem welterusten. Toen ik nog even voor de zekerheid vroeg "ga je slapen?" zei hij "ja" en stond hij bij de gangdeur. Nog één keer "Moet mama jou naar bed brengen?" "ja". Oké. Duidelijk. Moe. Boven tandjes poetsen, nog even gekken, verhaal lezen en daarna zat meneer uit zichzelf al op zijn bed. "Ollie" welterusten gezegd en lekker ingestopt. Je wordt toch ook moe van stoer doen bij de peuters... Slaap lekker lief mannetje...
dinsdag 18 augustus 2015
maandag 3 augustus 2015
Peuter-in-wording
Lange tijd niet geblogd maar in de tussentijd is er erg veel gebeurd! Ons mannetje is officieel nog geen peuter maar het is inmiddels echt een peuter-in-wording. Natuurlijk het "nee" horen we al een tijdje. Maar ook het ik-moet-het-perse-zelf-doen-ook-al-kan-ik-het-nog-niet is begonnen. Net als het; als-jij-nee-zegt-word-ik-boos-en-als-dat-niet-werkt-vraag-ik-het-nog-een-keer-met-een-poeslief-stemmetje-en-als-dat-niet-werkt-gooi-ik-mijzelf-op-de-grond-als-een-ware-drama-queen. Oh of de ik-heb-een-mening-en-laat-deze-horen (ook al ben ik niet perse verstaanbaar). En de als-ik-iets-in-mijn-hoofd-heb-en-het-lukt-niet-word-ik-heel-gefrustreerd.
Aan de ene kant prachtig om te zien. Aan de andere kant soms bloedirritant haha. Maar ach dat hoort er bij toch? Ons mannetje is sinds een dag of twee weer zijn vrolijke, gezellige zelf na een periode waarin hij mij behoorlijk leeg gezogen heeft. Noem het een sprong, noem het een fase, noem het hoe je het wilt noemen maar het was er. En ik vond het heftig. Ik heb teruggekeken; het was bijna twee weken. En ik was kapot. Echt kapot. Maar zoals ik al zei; meneer is nu klaar en gigantisch vrolijk. Vol met grapjes, meestal weer wakker tussen 06:30 en 07:00u wat echt prima is en gewoon een HEERLIJK mannetje!
Meneer slaapt nu meer dan een week in een peuterbed. Verschrikkelijk vond ik dat. Echt; van mij had hij nog wel een jaar in het ledikant mogen blijven. Alleen heeft meneer een verhoogd bed en deze zit vast met twee 'slotjes' die hij ineens open kon krijgen en toen was ik er heel snel klaar mee. Want; ondanks dat ik het nog zo'n klein mannetje vond (vind), gaat veiligheid boven alles. En dus bouwde meneer met zijn papa zijn nieuwe bed. 's Avonds bracht ik hem naar bed. Net als altijd. Ik wenste hem bij de deur nog eenmaal welterusten en trok aan het touwtje van het muziekdoosje. Net als altijd. Ik keek om en gaf hem een handkus. Net als altijd. En toen voelde ik het ineens even in mijn buik. Ik was trots op dat mannetje wat daar zo keurig lag. Met in elke arm een knuffel tegen zich aan geklemd. In zijn grote bed. Wat was hij ineens groot! Maar ook is het nog steeds mijn kleine gup... En hij is vrij lang maar ook nog zo klein... Slik...
Het ging echter supergoed! We hebben drie goede ochtenden gehad en daarna kwam meneer HEEL erg vroeg. (Lees: met de 5 nog in de tijd vind ik echt te vroeg...). We kochten een BabyZoo slaaptrainer. Zo'n aapje die zijn ogen dicht heeft en weer open doet als je uit bed mag. Toen dat ding op zijn kamer stond sliep hij spontaan langer. Dat had daar niets mee te maken maar het was wel zo. Morgen mag ik er echter mee terug naar de winkel want van de drie ochtenden heeft het aapje het één ochtend goed gedaan. Ons mannetje snapt het prima want toen papa hem kwam halen wees hij naar het aapje die de oogjes nog dicht had. Skeet. Hopelijk krijgen we nu een goede en kan hij echt gaan oefenen.
Vanmorgen waren we op het kinderdagverblijf. Evaluatiegesprek en meteen eindgesprek van de baby/dreumesgroep. Want jaja ons mannetje gaat bijna over naar de peutergroep. Hij wordt echt groot. Op de groep is hij niet heel erg anders dan thuis. Drinken doet hij daar erg slecht maar dat is altijd al zo geweest. Ach, dat haalt hij thuis wel weer in. Het is een mannetje met een duidelijke eigen mening. Hij wil graag dingen op zijn manier en kan ook eventjes boos zijn als ze op de groep net een liedje gaan zingen die hij niet bedoelde.... Als meneer iets écht niet wil kun je het net zo goed opgeven want dan ga je het ook echt niet voor elkaar krijgen.
Meneer is erg sociaal (herkenbaar; je kunt nog steeds niet met hem door het dorp lopen zonder dat hij tegen IEDEREEN "haaa-aai" moet zeggen) en doet leuk mee met de groep. Speelt graag met andere kindjes maar kan ook goed alleen spelen. De taal is volop in ontwikkeling en hij begrijpt al ontzettend veel (klopt! Hij kan prima opdrachtjes uitvoeren ook). De motoriek is prima; zowel de fijne (nooit een probleem geweest) als de grove (klopt gelukkig nu ook!).
Meneer gebruikt erg vaak "MIJN!". Zowel om duidelijk te maken dat iemand anders iets niet mag pakken als een soort stopwoordje. Hij roept het namelijk ook als hij lekker alleen zit te spelen en er niemand in de buurt is... Meneer heeft een eigen mening en laat deze horen. Hij heeft vaak het hoogste woord. Hij kan goed voor zichzelf opkomen, laat weten als een ander kindje iets af pakt van hem of als hij hulp nodig heeft. Hij kan echter ook van anderen afpakken. Hij laat zich dan wel corrigeren; hij geeft het terug, maar is dit na 2 minuten weer vergeten.
Ons mannetje heeft een periode gehad dat hij alles vies vond (verf/ zand/ enz). Maar dit is helemaal over. Hij vindt het nu allemaal super leuk! Dat hij het zo vies vond was op het kdv meer dan thuis. Maar goed; ook thuis is het helemaal over.
Het liefste is hij buiten. Klopt. Thuis ook. Hij kan zo heerlijk in de weer zijn in de tuin; met zijn huisje, met de poes, op de zandbak klimmen en er af springen ("pring"!), bloemetjes plukken en aan de kippen ("tippies") voeren, gras plukken, op een bordje leggen en de tafel dekken, aardbeien ("bei") plukken en natuurlijk opeten, andere besjes plukken en opeten of aan de kippen voeren, in het kippenhok zoeken ("ei!"), kliederen en spetteren met een bakje water en zand er door... enz. Heerlijk!!
Allemaal best herkenbaar voor ons thuis. Heel af en toe heeft meneer dingetjes die hij perse af moet maken. Bijvoorbeeld; als we hem ophalen bij oma en hij bedacht heeft dat eerst alle deuren dicht moeten. Of; als hij naar bed moet en ik zeg dat hij zijn melk (speelgoed) op moet ruimen en hij bedacht heeft dat er dan ook eerst dopjes op moeten voordat hij klaar is. Ook kan hij soms gigantisch driftig worden. Het lijkt dan alsof hij in zijn hoofd iets bedacht heeft, maar het nog niet lukt. Zielig is dat want je wilt hem helpen maar je hebt echt geen idee hoe...
Maar: zoals ik al schreef, over het algemeen is het nu weer het lekkere jongetje wat hij meestal is. En we houden nog steeds gigantisch veel van hem. Hij doet het goed. Ons mannetje. Onze bink. Onze bijna-peuter.
Aan de ene kant prachtig om te zien. Aan de andere kant soms bloedirritant haha. Maar ach dat hoort er bij toch? Ons mannetje is sinds een dag of twee weer zijn vrolijke, gezellige zelf na een periode waarin hij mij behoorlijk leeg gezogen heeft. Noem het een sprong, noem het een fase, noem het hoe je het wilt noemen maar het was er. En ik vond het heftig. Ik heb teruggekeken; het was bijna twee weken. En ik was kapot. Echt kapot. Maar zoals ik al zei; meneer is nu klaar en gigantisch vrolijk. Vol met grapjes, meestal weer wakker tussen 06:30 en 07:00u wat echt prima is en gewoon een HEERLIJK mannetje!
Meneer slaapt nu meer dan een week in een peuterbed. Verschrikkelijk vond ik dat. Echt; van mij had hij nog wel een jaar in het ledikant mogen blijven. Alleen heeft meneer een verhoogd bed en deze zit vast met twee 'slotjes' die hij ineens open kon krijgen en toen was ik er heel snel klaar mee. Want; ondanks dat ik het nog zo'n klein mannetje vond (vind), gaat veiligheid boven alles. En dus bouwde meneer met zijn papa zijn nieuwe bed. 's Avonds bracht ik hem naar bed. Net als altijd. Ik wenste hem bij de deur nog eenmaal welterusten en trok aan het touwtje van het muziekdoosje. Net als altijd. Ik keek om en gaf hem een handkus. Net als altijd. En toen voelde ik het ineens even in mijn buik. Ik was trots op dat mannetje wat daar zo keurig lag. Met in elke arm een knuffel tegen zich aan geklemd. In zijn grote bed. Wat was hij ineens groot! Maar ook is het nog steeds mijn kleine gup... En hij is vrij lang maar ook nog zo klein... Slik...
Het ging echter supergoed! We hebben drie goede ochtenden gehad en daarna kwam meneer HEEL erg vroeg. (Lees: met de 5 nog in de tijd vind ik echt te vroeg...). We kochten een BabyZoo slaaptrainer. Zo'n aapje die zijn ogen dicht heeft en weer open doet als je uit bed mag. Toen dat ding op zijn kamer stond sliep hij spontaan langer. Dat had daar niets mee te maken maar het was wel zo. Morgen mag ik er echter mee terug naar de winkel want van de drie ochtenden heeft het aapje het één ochtend goed gedaan. Ons mannetje snapt het prima want toen papa hem kwam halen wees hij naar het aapje die de oogjes nog dicht had. Skeet. Hopelijk krijgen we nu een goede en kan hij echt gaan oefenen.
Vanmorgen waren we op het kinderdagverblijf. Evaluatiegesprek en meteen eindgesprek van de baby/dreumesgroep. Want jaja ons mannetje gaat bijna over naar de peutergroep. Hij wordt echt groot. Op de groep is hij niet heel erg anders dan thuis. Drinken doet hij daar erg slecht maar dat is altijd al zo geweest. Ach, dat haalt hij thuis wel weer in. Het is een mannetje met een duidelijke eigen mening. Hij wil graag dingen op zijn manier en kan ook eventjes boos zijn als ze op de groep net een liedje gaan zingen die hij niet bedoelde.... Als meneer iets écht niet wil kun je het net zo goed opgeven want dan ga je het ook echt niet voor elkaar krijgen.
Meneer is erg sociaal (herkenbaar; je kunt nog steeds niet met hem door het dorp lopen zonder dat hij tegen IEDEREEN "haaa-aai" moet zeggen) en doet leuk mee met de groep. Speelt graag met andere kindjes maar kan ook goed alleen spelen. De taal is volop in ontwikkeling en hij begrijpt al ontzettend veel (klopt! Hij kan prima opdrachtjes uitvoeren ook). De motoriek is prima; zowel de fijne (nooit een probleem geweest) als de grove (klopt gelukkig nu ook!).
Meneer gebruikt erg vaak "MIJN!". Zowel om duidelijk te maken dat iemand anders iets niet mag pakken als een soort stopwoordje. Hij roept het namelijk ook als hij lekker alleen zit te spelen en er niemand in de buurt is... Meneer heeft een eigen mening en laat deze horen. Hij heeft vaak het hoogste woord. Hij kan goed voor zichzelf opkomen, laat weten als een ander kindje iets af pakt van hem of als hij hulp nodig heeft. Hij kan echter ook van anderen afpakken. Hij laat zich dan wel corrigeren; hij geeft het terug, maar is dit na 2 minuten weer vergeten.
Ons mannetje heeft een periode gehad dat hij alles vies vond (verf/ zand/ enz). Maar dit is helemaal over. Hij vindt het nu allemaal super leuk! Dat hij het zo vies vond was op het kdv meer dan thuis. Maar goed; ook thuis is het helemaal over.
Het liefste is hij buiten. Klopt. Thuis ook. Hij kan zo heerlijk in de weer zijn in de tuin; met zijn huisje, met de poes, op de zandbak klimmen en er af springen ("pring"!), bloemetjes plukken en aan de kippen ("tippies") voeren, gras plukken, op een bordje leggen en de tafel dekken, aardbeien ("bei") plukken en natuurlijk opeten, andere besjes plukken en opeten of aan de kippen voeren, in het kippenhok zoeken ("ei!"), kliederen en spetteren met een bakje water en zand er door... enz. Heerlijk!!
Allemaal best herkenbaar voor ons thuis. Heel af en toe heeft meneer dingetjes die hij perse af moet maken. Bijvoorbeeld; als we hem ophalen bij oma en hij bedacht heeft dat eerst alle deuren dicht moeten. Of; als hij naar bed moet en ik zeg dat hij zijn melk (speelgoed) op moet ruimen en hij bedacht heeft dat er dan ook eerst dopjes op moeten voordat hij klaar is. Ook kan hij soms gigantisch driftig worden. Het lijkt dan alsof hij in zijn hoofd iets bedacht heeft, maar het nog niet lukt. Zielig is dat want je wilt hem helpen maar je hebt echt geen idee hoe...
Maar: zoals ik al schreef, over het algemeen is het nu weer het lekkere jongetje wat hij meestal is. En we houden nog steeds gigantisch veel van hem. Hij doet het goed. Ons mannetje. Onze bink. Onze bijna-peuter.
maandag 22 juni 2015
In de trein...
Afgelopen zaterdag ging ik met de trein. De laatste keer dat ik met de trein ging was tijdens mijn studie en aangezien ik in 2008 afstudeerde, is dit al best lang geleden. Ik weet zeker dat als ik elke dag met de trein zou gaan, ik elke dag een blog zou kunnen typen. Ik hou namelijk van mensen kijken. Zo prachtig; alle verschillende mensen die op deze wereld, of nee nog dichterbij, in Nederland rondlopen. Verschillend uitziende mensen die verschillend doen en verschillende meningen hebben. Ik stapte in onze woonplaats in de trein en zat daar heel rustig in een rustige trein. Tot nu toe nog niet heel veel aan zou je zeggen. Nou ja; dat gaf mij wel de gelegenheid mijn leerstof nog een keer door te nemen. Op een station stapte ik over in een andere trein. De trein naar Utrecht. Dit was een dubbeldekker die behoorlijk vol was. Ik nam plaats naast een meneer in een 3zit (twee naast elkaar en één stoeltje er tegenover met daartussen een tafeltje). Ik zei netjes "goedemorgen" en kreeg van meneer een mompelend "mogge" terug. Mevrouw gaf nauwelijks reactie. Ach, ik vind het prima. Je hoeft niet met me te praten maar ik vind het nou eenmaal beleefd om even goedemorgen te zeggen als ik bij je ga zitten.
Anyway; aangezien ik toch nauwelijks reactie kreeg, had ik al snel mijn boek weer op schoot en ging ik verder met mijn leerstof. Ondertussen werd de drukke trein nog drukker en er liepen allerlei mensen door het gangpad. Ja dan word ik toch echt wel afgeleid. Ik moet toch elke keer even kijken wie er langs loopt. Niet omdat ik ook maar enigszins een bekende verwacht in die trein. Wel omdat ik gewoon echt nieuwsgierig aangelegd ben. Op een bepaald moment was de trein echt vol en besloot een moeder met een puberdochter dat ze geen andere keuze hadden dan te blijven staan in de trein. De moeder gaf aan dat ze in het gangpad zouden blijven omdat ze nou eenmaal niet met zijn allen in het halletje konden staan. De dochter had er duidelijk geen zin in en ik heb haar de komende 20 minuten dat ze moest staan meerdere keren horen klagen. Moeder vond het onzin. Gaf aan dat ze nog jonge benen had en dat ze misschien bij Amersfoort wel konden zitten als er mensen uit gingen, maar, dat als er oude mensen waren dat die dan voorrang hadden. Onzin vond dochterlief natuurlijk. In mijn literatuur stond dat pubers zich afzetten. Tegen de wereld en tegen hun ouders. Check. Praktijkvoorbeeld in de trein. Er klonk "goedemorgen" en ik begon automatisch in mijn tas naar mijn E-ticket en ID-kaart te zoeken. De meneer naast mij deed hetzelfde maar al snel zagen we dat het geen controle was maar een jongeman die drankjes en versnaperingen verkocht. Tenminste; ik denk dat dit de bedoeling was. Hij zei verder niets. Liep vrij vlot de drukke coupé door en zei in de volgende weer alleen "goedemorgen". Ik zei onbewust hardop "oh dat is dus geen controle" en de meneer naast mij gaf ineens antwoord. Ook had hij een mening over de jongeman. Hij had duidelijk geen commerciële talenten want hij verkocht niets. Nou nee, dat denk ik ook niet. Of hij had geen zin. Misschien ook wel een puber die zich lekker aan het afzetten was. Daarna was meneer weer stil en las ik verder.
Bij Amersfoort gingen er inderdaad een aantal mensen uit de trein en de moeder met dochter konden ergens gaan zitten. Vanaf dat moment heb ik haar niet meer gehoord. Blijkbaar was ze tevreden. Opeens begon de meneer naast mij te vertellen. Hij keek naar buiten maar had een heel verhaal over geen-idee-meer-wie en onduidelijk was het of hij tegen mij praatte (waarom zou hij ik heb echt geen idee over wie het gaat), tegen zichzelf (ja het kan toch...) of tegen de vrouw tegenover hem. Hij keek namelijk echt alleen maar naar buiten. De vrouw ook. En ze hadden überhaupt nog niets tegen elkaar gezegd. Tot de vrouw ineens (nog steeds naar buiten kijkend) zei "en jij gelooft dat". Ah. Dus toch tegen haar. Meneer reageerde met "waarom zou ik dat niet geloven" en ging vervolgens verder met zijn verhaal. Het ging inmiddels al niet meer over geen-idee-meer-wie maar inmiddels over iemand anders. En daarna weer over iemand anders. Die wellicht toch een ander vak had moeten kiezen. Vroeger werd je docent, of je werd het niet. Nu is dat anders (huh? Oh ja?). Hij heeft echt 15 - 20 minuten gepraat en tussendoor hoorde ik hem ook dingen als "je moet het hem maar eens vragen. Je zult zien dat als je het hem vraagt, hij dit je zelf zal vertellen". Maar ondertussen bleef hij naar buiten kijken. En de vrouw ook. En ze zei niets tegen hem.
In Utrecht stapten ook zij uit. De vrouw kon ineens praten en zei dat ze nog bloemen moest kopen. Echt; midden in het verhaal van meneer zei ze dat ze nog bloemen moest kopen. Meneer ging van zijn eigen verhaal feilloos over in dat de bloemen niet op het station gekocht moesten worden want daar hadden ze geen tijd voor met overstappen. Dit moest ze maar in Wageningen doen. Volgens mevrouw kon dit niet want daar was geen station. En geen bloemenwinkel waar ze langs kwamen. En de overstap was 10 minuten dus dat kon wel. Meneer vond echt van niet; want de bloemenzaak zit nog achter perron 11 en dan iets verderop en dat redden we nooit. Na nog een poging van mevrouw en een uitleg van meneer dat dit echt niet kon en dat ze in Wageningen wel met de bus naar het winkelcentrum gingen en het daar moesten doen was het gesprek afgelopen. De trein was op het station en ik moest er uit. En meneer en mevrouw ook. Geen idee of ze nog bloemen ging halen of dat meneer gelijk kreeg. Ik ben benieuwd of ze tijdens de rest van de reis elkaar wel hebben aangekeken. Ik ben ook benieuwd of de vrouw de man wel echt gehoord heeft. Misschien had ze geen zin in zijn verhalen. Misschien had zij ze al driehonderd keer gehoord. Zeg het maar...
Ik vind het interessant die trein. Of nou ja; de mensen in de trein. Heerlijk!
Anyway; aangezien ik toch nauwelijks reactie kreeg, had ik al snel mijn boek weer op schoot en ging ik verder met mijn leerstof. Ondertussen werd de drukke trein nog drukker en er liepen allerlei mensen door het gangpad. Ja dan word ik toch echt wel afgeleid. Ik moet toch elke keer even kijken wie er langs loopt. Niet omdat ik ook maar enigszins een bekende verwacht in die trein. Wel omdat ik gewoon echt nieuwsgierig aangelegd ben. Op een bepaald moment was de trein echt vol en besloot een moeder met een puberdochter dat ze geen andere keuze hadden dan te blijven staan in de trein. De moeder gaf aan dat ze in het gangpad zouden blijven omdat ze nou eenmaal niet met zijn allen in het halletje konden staan. De dochter had er duidelijk geen zin in en ik heb haar de komende 20 minuten dat ze moest staan meerdere keren horen klagen. Moeder vond het onzin. Gaf aan dat ze nog jonge benen had en dat ze misschien bij Amersfoort wel konden zitten als er mensen uit gingen, maar, dat als er oude mensen waren dat die dan voorrang hadden. Onzin vond dochterlief natuurlijk. In mijn literatuur stond dat pubers zich afzetten. Tegen de wereld en tegen hun ouders. Check. Praktijkvoorbeeld in de trein. Er klonk "goedemorgen" en ik begon automatisch in mijn tas naar mijn E-ticket en ID-kaart te zoeken. De meneer naast mij deed hetzelfde maar al snel zagen we dat het geen controle was maar een jongeman die drankjes en versnaperingen verkocht. Tenminste; ik denk dat dit de bedoeling was. Hij zei verder niets. Liep vrij vlot de drukke coupé door en zei in de volgende weer alleen "goedemorgen". Ik zei onbewust hardop "oh dat is dus geen controle" en de meneer naast mij gaf ineens antwoord. Ook had hij een mening over de jongeman. Hij had duidelijk geen commerciële talenten want hij verkocht niets. Nou nee, dat denk ik ook niet. Of hij had geen zin. Misschien ook wel een puber die zich lekker aan het afzetten was. Daarna was meneer weer stil en las ik verder.
Bij Amersfoort gingen er inderdaad een aantal mensen uit de trein en de moeder met dochter konden ergens gaan zitten. Vanaf dat moment heb ik haar niet meer gehoord. Blijkbaar was ze tevreden. Opeens begon de meneer naast mij te vertellen. Hij keek naar buiten maar had een heel verhaal over geen-idee-meer-wie en onduidelijk was het of hij tegen mij praatte (waarom zou hij ik heb echt geen idee over wie het gaat), tegen zichzelf (ja het kan toch...) of tegen de vrouw tegenover hem. Hij keek namelijk echt alleen maar naar buiten. De vrouw ook. En ze hadden überhaupt nog niets tegen elkaar gezegd. Tot de vrouw ineens (nog steeds naar buiten kijkend) zei "en jij gelooft dat". Ah. Dus toch tegen haar. Meneer reageerde met "waarom zou ik dat niet geloven" en ging vervolgens verder met zijn verhaal. Het ging inmiddels al niet meer over geen-idee-meer-wie maar inmiddels over iemand anders. En daarna weer over iemand anders. Die wellicht toch een ander vak had moeten kiezen. Vroeger werd je docent, of je werd het niet. Nu is dat anders (huh? Oh ja?). Hij heeft echt 15 - 20 minuten gepraat en tussendoor hoorde ik hem ook dingen als "je moet het hem maar eens vragen. Je zult zien dat als je het hem vraagt, hij dit je zelf zal vertellen". Maar ondertussen bleef hij naar buiten kijken. En de vrouw ook. En ze zei niets tegen hem.
In Utrecht stapten ook zij uit. De vrouw kon ineens praten en zei dat ze nog bloemen moest kopen. Echt; midden in het verhaal van meneer zei ze dat ze nog bloemen moest kopen. Meneer ging van zijn eigen verhaal feilloos over in dat de bloemen niet op het station gekocht moesten worden want daar hadden ze geen tijd voor met overstappen. Dit moest ze maar in Wageningen doen. Volgens mevrouw kon dit niet want daar was geen station. En geen bloemenwinkel waar ze langs kwamen. En de overstap was 10 minuten dus dat kon wel. Meneer vond echt van niet; want de bloemenzaak zit nog achter perron 11 en dan iets verderop en dat redden we nooit. Na nog een poging van mevrouw en een uitleg van meneer dat dit echt niet kon en dat ze in Wageningen wel met de bus naar het winkelcentrum gingen en het daar moesten doen was het gesprek afgelopen. De trein was op het station en ik moest er uit. En meneer en mevrouw ook. Geen idee of ze nog bloemen ging halen of dat meneer gelijk kreeg. Ik ben benieuwd of ze tijdens de rest van de reis elkaar wel hebben aangekeken. Ik ben ook benieuwd of de vrouw de man wel echt gehoord heeft. Misschien had ze geen zin in zijn verhalen. Misschien had zij ze al driehonderd keer gehoord. Zeg het maar...
Ik vind het interessant die trein. Of nou ja; de mensen in de trein. Heerlijk!
woensdag 17 juni 2015
Kind van zijn vader...?
Afgelopen dinsdag haalde ik ons mannetje op van de opvang. Ze zijn daar gek met hem. Hij doet het daar goed, is meestal vrolijk en de laatste tijd ook 'erg aanwezig'. Daarmee bedoelen ze dat hij vrijwel de hele dag kletst. En hard kletst. (Oké ondanks de titel lijkt hij hierin waarschijnlijk op zijn moeder?) Iets nieuws is dat de leidster aan gaf dat hij regelmatig 'ruzie met zichzelf heeft' zoals zij het omschreef. En wat ze daarmee bedoelde is dat ons mannetje soms lekker bij kindjes speelt maar soms ook even lekker alleen. En dan ineens horen ze hem heel hard "MIJN! MIJN!" zeggen haha. Echt; er is geen kindje of leidster in de buurt dus er gaat echt niemand iets afpakken maar toch komt dat woordje "mijn" die we thuis ook regelmatig horen er dan ineens op luide toon uit.
Buiten kan hij heerlijk spelen. Als hij even buiten beeld is van de leidster komt hij regelmatig naar haar toe om "haa-haai" te zeggen als hij voor haar staat om dan vervolgens weer "daahaa!" te roepen en weer zijn eigen gang te gaan. Even checken. Dit kennen we van thuis ook.
Buiten nam hij op de opvang een meisje bij de hand, nam haar mee naar de glijbaan en deed voor hoe het moest. Daarna nam hij haar opnieuw bij de hand en probeerde haar te motiveren zelf op stap te gaan. Tot hij afgeleid werd. Hij zag namelijk een mooie auto. En ja, dan is het meisje niet meer interessant. Ook niet als zij naar hem toe komt om hem een hand te willen geven. Ons mannetje was niet meer geïnteresseerd want hé er was een mooie auto! Manlief/ papa is zorgzaam. Ook is hij heel lief voor mij. Maar als hij een mooie auto ziet dan hoort hij niet meer wat ik zeg. Aardje naar zijn vaartje...?
Verder kan ons kleine mannetje prima tegen weinig slaap. Ik niet. Echt niet. Sowieso door mijn beperking heb ik minimaal 8 uur slaap nodig in een nacht.
Op dinsdag is meneer altijd kapot als hij thuis komt van de opvang. Lange dag gehad met veel indrukken en veel prikkels. Thuis heeft hij vooral HONGER en is hij eigenlijk heel erg moe. Dit merken we aan dat hij eigenlijk bij thuiskomt al gaat huilen/ drammen/ schreeuwen. En dan huilt hij ook echt om alles. En hij wordt boos om alles. Niets lukt, alles is stom en niets gaat snel genoeg. Maar als het eten op tafel staat wil hij ook niet eten. Niets is goed. Dan heb ik dinsdagavond ons mannetje lekker in zijn bedje liggen en dan hoor ik hem eerst de dag nog even doornemen met Kaas en Karel (de knuffels). Ik hoor hem kletsen over de babyfoon. Hoezo moe? Oké dat heb ik ook... Vervolgens slaapt hij eindelijk en is hij écht heel erg moe.
Is hij om 05:30 / 05:45u klaarwakker. HOEZO?! Dat is 1) midden in de nacht (alles voor 6u vind ik nacht) en 2) je was toch heel moe? Slaap dan lekker bij! Maar nee; blijkbaar heeft hij genoeg aan weinig slaap. Net als zijn vader. Die gaat er eigenlijk standaard laat in en vroeg uit. Pfff hij liever dan ik. En ik had wat dat betreft graag gezien dat onze zoon een uurtje later wakker zou worden... Meestal wordt ons mannetje wel vrolijk wakker. Helaas is het nog wel eens zo dat hij de woensdagochtend toch chagrijnig is en een erg kort lontje heeft. Toch stiekem slaaptekort?
Al schrijvende ontdek ik maar weer eens wat ik eigenlijk allang wist: ons mannetje is een mooi mengelmoesje van papa en mama. En ondanks zijn fratsen houden we zielsveel va ons mannetje.
Buiten kan hij heerlijk spelen. Als hij even buiten beeld is van de leidster komt hij regelmatig naar haar toe om "haa-haai" te zeggen als hij voor haar staat om dan vervolgens weer "daahaa!" te roepen en weer zijn eigen gang te gaan. Even checken. Dit kennen we van thuis ook.
Buiten nam hij op de opvang een meisje bij de hand, nam haar mee naar de glijbaan en deed voor hoe het moest. Daarna nam hij haar opnieuw bij de hand en probeerde haar te motiveren zelf op stap te gaan. Tot hij afgeleid werd. Hij zag namelijk een mooie auto. En ja, dan is het meisje niet meer interessant. Ook niet als zij naar hem toe komt om hem een hand te willen geven. Ons mannetje was niet meer geïnteresseerd want hé er was een mooie auto! Manlief/ papa is zorgzaam. Ook is hij heel lief voor mij. Maar als hij een mooie auto ziet dan hoort hij niet meer wat ik zeg. Aardje naar zijn vaartje...?
Verder kan ons kleine mannetje prima tegen weinig slaap. Ik niet. Echt niet. Sowieso door mijn beperking heb ik minimaal 8 uur slaap nodig in een nacht.
Op dinsdag is meneer altijd kapot als hij thuis komt van de opvang. Lange dag gehad met veel indrukken en veel prikkels. Thuis heeft hij vooral HONGER en is hij eigenlijk heel erg moe. Dit merken we aan dat hij eigenlijk bij thuiskomt al gaat huilen/ drammen/ schreeuwen. En dan huilt hij ook echt om alles. En hij wordt boos om alles. Niets lukt, alles is stom en niets gaat snel genoeg. Maar als het eten op tafel staat wil hij ook niet eten. Niets is goed. Dan heb ik dinsdagavond ons mannetje lekker in zijn bedje liggen en dan hoor ik hem eerst de dag nog even doornemen met Kaas en Karel (de knuffels). Ik hoor hem kletsen over de babyfoon. Hoezo moe? Oké dat heb ik ook... Vervolgens slaapt hij eindelijk en is hij écht heel erg moe.
Is hij om 05:30 / 05:45u klaarwakker. HOEZO?! Dat is 1) midden in de nacht (alles voor 6u vind ik nacht) en 2) je was toch heel moe? Slaap dan lekker bij! Maar nee; blijkbaar heeft hij genoeg aan weinig slaap. Net als zijn vader. Die gaat er eigenlijk standaard laat in en vroeg uit. Pfff hij liever dan ik. En ik had wat dat betreft graag gezien dat onze zoon een uurtje later wakker zou worden... Meestal wordt ons mannetje wel vrolijk wakker. Helaas is het nog wel eens zo dat hij de woensdagochtend toch chagrijnig is en een erg kort lontje heeft. Toch stiekem slaaptekort?
Al schrijvende ontdek ik maar weer eens wat ik eigenlijk allang wist: ons mannetje is een mooi mengelmoesje van papa en mama. En ondanks zijn fratsen houden we zielsveel va ons mannetje.
woensdag 3 juni 2015
Blijf van mijn kind af!!!
Ons mannetje heeft een lastige periode gehad met enorme drakenbuien bij mama maar inmiddels lijkt hij hier weer doorheen te zijn en is hij weer gewoon lekker zichzelf (met de daarbij horende boze buien/ peuterbuien/ "nee"-buien/ enz.); meestal vrolijk. En vol grapjes. En super-sociaal.
Vandaag ging gup met mij en een vriendin mee shoppen. Arme jongen. Verplicht winkelen met twee dames in een welbekend groot warenhuis. Nogmaals; arme jongen. Maar: mama was voorbereid en had voor onderweg drinken, druifjes en rozijntjes mee. En voor in de auto zijn broodjes-voor-de-lunch. En zo was het best wel vol te houden. Toen meneer het zat was, waren wij eigenlijk ook wel door de winkel heen; dus hop naar de kassa (dat is best lastig als je kind eigenlijk klaar is) en daarna naar buiten waar hij even los kon banjeren.
Nu was er een soort fontein-achtig-watertje wat natuurlijk reuzeleuk was. Daarbij vond iedereen ons mannetje leuk (ja zo'n boefje wat zijn ogen uit kijkt bij water met de handjes op de rug, daarna er vlak bij gaat staan, nat wordt, hard gaat lachen en iets naar achteren gaat en dit een paar keer na elkaar, is ook best leuk om te zien natuurlijk). En ons mannetje zei "haa-aaai" tegen iedereen die hem aan keek. Lekker zichzelf dus. Toen kwam het moment dat hij zag dat er elektrische schuifdeuren (stationshal) vlak bij het water was. YES! DEUREN! oké, oké wij hebben ons feestje gehad; nu mag jij even.
Ik denk echt dat als je hem een hele middag in een ruimte zet met een automatische deur hij compleet gelukkig is. Je begrijpt: de deurentic is nog niet voorbij.
Hoe dan ook; van mij mocht hij wel even. Dus: naar de deur lopen, kijken hoe hij helemaal open gaat, er doorheen lopen, jezelf omdraaien en kijken hoe hij dicht gaat. En laat deze hal nou 5 van die deuren hebben! En één deur moet je minstens 4x testen... Nou keer vijf deuren... Eerst had hij alleen de eerste deur door. Toen zag hij aan het einde van de hal nog een deur dus meneer ging in volle vaart recht door de hal. En wij er achter aan. Ik met een lege kinderwagen. Ons mannetje komt midden in die hal een mevrouw tegen. Ik gok dat hij wederom "haaa-aaai" gezegd heeft maar dit kon ik niet horen. Hoe dan ook; ik zie dat hij in de buurt komt, ik zie de vrouw bukken en ik denk nog; oh hij is weer aan het sjansen en zij zegt wat terug. Desnoods geeft ze hem een high-five of een aai over zijn bol. Maar nee; ze stak beide armen uit en ik merkte dat ik hardop zei "blijf van mijn kind af" maar dat hoorde ze niet, en dat deed ze ook niet. Ze tilde hem op! Echt ik vond het ZO gek... Ik kende haar niet, zij kent mij niet, laat staan mijn kind. Waarom til je dan een kind zomaar op? Waarom? Het is niet zo dat er een jongetje heel zielig in zijn eentje in de stationshal zat te huilen en er geen moeder in de buurt te bekennen was (nogmaals: ik loop met een lege kinderwagen; hoe duidelijk wil je het hebben?!). Het was ook geen reflex om hem op te vangen terwijl hij viel. Ze tilde hem echt gewoon op. Zomaar. Zonder reden. Waarom?! Het enige wat ik dacht was: ROT OP! BLIJF VAN MIJN KIND AF!!!
Waarschijnlijk dacht gup dat ook want hij begon heel hard "neeeheee!" te gillen en maaide om zich heen en dus werd hij snel weer neergezet. Oké ik ben zo naïef dat ik uit ga van de goedheid van de mens en dat ik echt denk dat zij alleen maar dacht; wat een leuk jongetje laat ik hem even oppakken voor een knuffel. En ik ga er daarmee vanuit dat ze niets kwaads in zin had. Maar dan nog; hoezo til je mijn kind op terwijl ik twee meter verderop loop? Hoezo? Stel ik me nou zo aan of is dit echt gek? Blijf gewoon lekker van hem af. Tenzij je ons kent natuurlijk. Dan is het anders.
Rare mensen... Na het spelen met alle 5 de deuren gingen we weer naar huis. Na een middagdut nog een eind wezen fietsen met mama en volop grapjes aan het maken. Meneer had nergens last van. En ik? Ik zit toch nog een beetje met een raar gevoel in mijn buik....
Vandaag ging gup met mij en een vriendin mee shoppen. Arme jongen. Verplicht winkelen met twee dames in een welbekend groot warenhuis. Nogmaals; arme jongen. Maar: mama was voorbereid en had voor onderweg drinken, druifjes en rozijntjes mee. En voor in de auto zijn broodjes-voor-de-lunch. En zo was het best wel vol te houden. Toen meneer het zat was, waren wij eigenlijk ook wel door de winkel heen; dus hop naar de kassa (dat is best lastig als je kind eigenlijk klaar is) en daarna naar buiten waar hij even los kon banjeren.
Nu was er een soort fontein-achtig-watertje wat natuurlijk reuzeleuk was. Daarbij vond iedereen ons mannetje leuk (ja zo'n boefje wat zijn ogen uit kijkt bij water met de handjes op de rug, daarna er vlak bij gaat staan, nat wordt, hard gaat lachen en iets naar achteren gaat en dit een paar keer na elkaar, is ook best leuk om te zien natuurlijk). En ons mannetje zei "haa-aaai" tegen iedereen die hem aan keek. Lekker zichzelf dus. Toen kwam het moment dat hij zag dat er elektrische schuifdeuren (stationshal) vlak bij het water was. YES! DEUREN! oké, oké wij hebben ons feestje gehad; nu mag jij even.
Ik denk echt dat als je hem een hele middag in een ruimte zet met een automatische deur hij compleet gelukkig is. Je begrijpt: de deurentic is nog niet voorbij.
Hoe dan ook; van mij mocht hij wel even. Dus: naar de deur lopen, kijken hoe hij helemaal open gaat, er doorheen lopen, jezelf omdraaien en kijken hoe hij dicht gaat. En laat deze hal nou 5 van die deuren hebben! En één deur moet je minstens 4x testen... Nou keer vijf deuren... Eerst had hij alleen de eerste deur door. Toen zag hij aan het einde van de hal nog een deur dus meneer ging in volle vaart recht door de hal. En wij er achter aan. Ik met een lege kinderwagen. Ons mannetje komt midden in die hal een mevrouw tegen. Ik gok dat hij wederom "haaa-aaai" gezegd heeft maar dit kon ik niet horen. Hoe dan ook; ik zie dat hij in de buurt komt, ik zie de vrouw bukken en ik denk nog; oh hij is weer aan het sjansen en zij zegt wat terug. Desnoods geeft ze hem een high-five of een aai over zijn bol. Maar nee; ze stak beide armen uit en ik merkte dat ik hardop zei "blijf van mijn kind af" maar dat hoorde ze niet, en dat deed ze ook niet. Ze tilde hem op! Echt ik vond het ZO gek... Ik kende haar niet, zij kent mij niet, laat staan mijn kind. Waarom til je dan een kind zomaar op? Waarom? Het is niet zo dat er een jongetje heel zielig in zijn eentje in de stationshal zat te huilen en er geen moeder in de buurt te bekennen was (nogmaals: ik loop met een lege kinderwagen; hoe duidelijk wil je het hebben?!). Het was ook geen reflex om hem op te vangen terwijl hij viel. Ze tilde hem echt gewoon op. Zomaar. Zonder reden. Waarom?! Het enige wat ik dacht was: ROT OP! BLIJF VAN MIJN KIND AF!!!
Waarschijnlijk dacht gup dat ook want hij begon heel hard "neeeheee!" te gillen en maaide om zich heen en dus werd hij snel weer neergezet. Oké ik ben zo naïef dat ik uit ga van de goedheid van de mens en dat ik echt denk dat zij alleen maar dacht; wat een leuk jongetje laat ik hem even oppakken voor een knuffel. En ik ga er daarmee vanuit dat ze niets kwaads in zin had. Maar dan nog; hoezo til je mijn kind op terwijl ik twee meter verderop loop? Hoezo? Stel ik me nou zo aan of is dit echt gek? Blijf gewoon lekker van hem af. Tenzij je ons kent natuurlijk. Dan is het anders.
Rare mensen... Na het spelen met alle 5 de deuren gingen we weer naar huis. Na een middagdut nog een eind wezen fietsen met mama en volop grapjes aan het maken. Meneer had nergens last van. En ik? Ik zit toch nog een beetje met een raar gevoel in mijn buik....
dinsdag 26 mei 2015
Ringworm...
Afgelopen maandag met Pinksteren waren we allemaal vrij en dus gingen we met ons drietjes iets leuks doen. Er was niet echt mooi weer voorspeld dus lekker sjouwen in een bos ofzo leek niet een goede optie. Een stuk fietsen net zo. En dus besloten we om naar het zwembad te gaan met onze gup. De laatste keer dat hij in een zwembad geweest is was juni vorig jaar. Bijna een jaar terug dus. Ik was dan ook erg benieuwd of hij het wel leuk zou vinden en hoe het zou gaan.
Eerst liep meneer iets onwennig het water in. Al snel zag hij een glijbaan in het water. Daar moest hij natuurlijk op! De glijbaan was nat (er liepen twee stralen water overheen) en eindigde natuurlijk ook in het water. Meneer keek, keek nog eens, en besloot de gok maar te nemen. Halverwege de glijbaan (en het was echt zo'n klein glijbaantje hoor) had meneer al een grijns op zijn gezicht en meteen moest hij nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Wat vond hij het fantastisch leuk! Hij werd al snel heel vrij in het water, banjerde lekker rond (gaat voor een kindje staan en roept heel hard "haaaahaaaai!"), voelde aan elk waterstroompje, speelde met een gietertje en ging nog een keer van de glijbaan. En nog een keer. En nog een keer. Naast het bad stond een huisje; die was natuurlijk ook leuk want daarvan konden de luikjes open en dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. Hoe dan ook; meneer vermaakte zich opperbest. En wij genoten van dat bekkie. Heerlijk.
Eén ding; in het zwembad ontdekten we een kringetje op zijn buik. Oh oh... meneer heeft als baby eerder ringworm gehad en eigenlijk herkende ik het meteen. Na overleg met de weekendarts (ja dinsdag is opvang-dag hier en ringworm is besmettelijk) mochten we een zalfje komen halen bij de apotheek.
Sinds maandagavond zijn we dus begonnen met smeren. Gelukkig lijkt meneer er verder niet zo veel last van te hebben. Hopelijk blijft dit zo en is hij er snel weer van af!
Vandaag mocht meneer dus gewoon naar de opvang (dit mag als de behandeling gestart is). Net als elke dinsdag. En net als elke dinsdag is het een uitdaging als hij thuis komt. Na een dag opvang is meneer namelijk hongerig en kriegelig. Gewoon moe. Maar deze dinsdag ging papa vriendje vroeg halen en dus was het eten nog niet klaar toen zij thuis kwamen. Meneer kan dan behoorlijk herrie schoppen. Als hij eten heeft is het oké maar op dinsdag kan hij behoorlijk meer (en harder) gillen onder het eten. Vermoeiend hoor als je een werkdag gehad hebt haha. En dan is hij echt gewoon moe. Dus 's avonds mooi om 19u naar boven om naar bed te gaan. Meneer ging mee, wilde "poe-en" (tandjes poetsen) en daarna was hij "kaaaa" (klaar) dus: mee naar de slaapkamer. En daar begon het weer. Hard gillen, huilen en van zich af maaien. Onmogelijk om hem om te kleden en/ of een luier te verschonen. Pffff dan is hij zo moe dat hij zichzelf in de weg zit. Héél driftig werd hij.
Als hij dan eindelijk klaar is (15 minuten was het vanavond) dan ligt hij lekker in zijn bedje, houdt hij in beide armen een knuffel vast die hij dicht tegen zich aanklemt. Zegt hij "die" terwijl hij met knuffel en al naar het bed wijst omdat die omhoog moet (zo gaat hij dicht) en daarna "die" terwijl hij een punt van het dekbed vasthoudt omdat deze nog ingestopt moet worden. Lekker strak om zich heen. Vindt hij lekker. En mama snapt dat. Het liefst kruip ik 's avonds ook onder een deken die lekker ingestopt is. Heerlijk. En ondanks de driftbui van daarstraks eindig je toch altijd met "dag schatje, slaap lekker, welterusten, tot morgen" en een handkus en een zwaai. Meestal krijg ik een handkus terug (of heel veel achter elkaar met twee handjes tegelijk) en zwaait hij en zegt hij "daahaa". Vandaag niet. Meneer was écht heel moe. Kinderopvang is leuk. Erg leuk. Maar ook vermoeiend. Erg vermoeiend.
Welterusten mannetje. Lekker slapen. Morgen is er weer een nieuwe dag.
Eerst liep meneer iets onwennig het water in. Al snel zag hij een glijbaan in het water. Daar moest hij natuurlijk op! De glijbaan was nat (er liepen twee stralen water overheen) en eindigde natuurlijk ook in het water. Meneer keek, keek nog eens, en besloot de gok maar te nemen. Halverwege de glijbaan (en het was echt zo'n klein glijbaantje hoor) had meneer al een grijns op zijn gezicht en meteen moest hij nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Wat vond hij het fantastisch leuk! Hij werd al snel heel vrij in het water, banjerde lekker rond (gaat voor een kindje staan en roept heel hard "haaaahaaaai!"), voelde aan elk waterstroompje, speelde met een gietertje en ging nog een keer van de glijbaan. En nog een keer. En nog een keer. Naast het bad stond een huisje; die was natuurlijk ook leuk want daarvan konden de luikjes open en dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. En open. En dicht. Hoe dan ook; meneer vermaakte zich opperbest. En wij genoten van dat bekkie. Heerlijk.
Eén ding; in het zwembad ontdekten we een kringetje op zijn buik. Oh oh... meneer heeft als baby eerder ringworm gehad en eigenlijk herkende ik het meteen. Na overleg met de weekendarts (ja dinsdag is opvang-dag hier en ringworm is besmettelijk) mochten we een zalfje komen halen bij de apotheek.
Vandaag mocht meneer dus gewoon naar de opvang (dit mag als de behandeling gestart is). Net als elke dinsdag. En net als elke dinsdag is het een uitdaging als hij thuis komt. Na een dag opvang is meneer namelijk hongerig en kriegelig. Gewoon moe. Maar deze dinsdag ging papa vriendje vroeg halen en dus was het eten nog niet klaar toen zij thuis kwamen. Meneer kan dan behoorlijk herrie schoppen. Als hij eten heeft is het oké maar op dinsdag kan hij behoorlijk meer (en harder) gillen onder het eten. Vermoeiend hoor als je een werkdag gehad hebt haha. En dan is hij echt gewoon moe. Dus 's avonds mooi om 19u naar boven om naar bed te gaan. Meneer ging mee, wilde "poe-en" (tandjes poetsen) en daarna was hij "kaaaa" (klaar) dus: mee naar de slaapkamer. En daar begon het weer. Hard gillen, huilen en van zich af maaien. Onmogelijk om hem om te kleden en/ of een luier te verschonen. Pffff dan is hij zo moe dat hij zichzelf in de weg zit. Héél driftig werd hij.
Als hij dan eindelijk klaar is (15 minuten was het vanavond) dan ligt hij lekker in zijn bedje, houdt hij in beide armen een knuffel vast die hij dicht tegen zich aanklemt. Zegt hij "die" terwijl hij met knuffel en al naar het bed wijst omdat die omhoog moet (zo gaat hij dicht) en daarna "die" terwijl hij een punt van het dekbed vasthoudt omdat deze nog ingestopt moet worden. Lekker strak om zich heen. Vindt hij lekker. En mama snapt dat. Het liefst kruip ik 's avonds ook onder een deken die lekker ingestopt is. Heerlijk. En ondanks de driftbui van daarstraks eindig je toch altijd met "dag schatje, slaap lekker, welterusten, tot morgen" en een handkus en een zwaai. Meestal krijg ik een handkus terug (of heel veel achter elkaar met twee handjes tegelijk) en zwaait hij en zegt hij "daahaa". Vandaag niet. Meneer was écht heel moe. Kinderopvang is leuk. Erg leuk. Maar ook vermoeiend. Erg vermoeiend.
Welterusten mannetje. Lekker slapen. Morgen is er weer een nieuwe dag.
vrijdag 22 mei 2015
Daaahaaa tipjes!
Ons mannetje is na mijn vorige post inderdaad even niet lekker geweest. Inclusief spugen. En daarna was mama aan de beurt. Eerst een etmaal spugen. Daarna ging het 3 dagen goed en toen een etmaal buikgriep. Gelukkig beiden maar kort maar wel heftig. Nou ja; we hebben het weer gehad zullen we maar zeggen.
Inmiddels is ons mannetje het allang weer vergeten en gaat het hartstikke goed. Hij heeft heerlijke peuter-draak-buien waarbij hij bijvoorbeeld van de week om 07:45u besloot dat hij of naar de "teetui" (speeltuin) wilde, of televisie wilde kijken. Mama vond geen van beiden een goed idee. Op dit tijdstip is binnen spelen best even prima. Meneer geeft dan eerst een boze schreeuw en probeert het dan nog eens. Is het antwoord weer "nee" of "we gaan nu even binnen spelen" krijgen we de show: hij krijst het uit, gooit zichzelf op de grond, maait met zijn armen, trekt aan zijn wang/ onderlip, slaat zichzelf op hoofd/ buik/ arm en houdt dit rustig 20 minuten vol. Tot hij door heeft dat hij niet gaat winnen dus. Op dat moment stond hij op, liep naar de piratenboot die we momenteel van de spelotheek in huis hebben en ging zitten spelen waarbij hij elke keer een grapje maakte, mij aan keek en ontzettend moest lachen. Zucht.
Ander voorbeeld; papa had meneer in bad gedaan en ging daarna aan het werk. Meneer kwam in pyjama nog een gezellig beneden en rond 19u gaan we dan normaal naar boven. Nu had meneer bedacht dat hij om 19u druifjes wilde. Druifjes is zijn favoriete snoep/ fruit/ eten momenteel. Ik zeg snoep omdat hij 'echt' snoep niet lekker vindt en de druifjes heerlijk wegsnoept. We zetten ze dus al achterop het aanrecht; uit het zicht. Maar ja, meneer is niet gek en dus ging hij voor het aanrecht gaan wijzen en gaf aan dat hij toch echt druifjes wilde. Ik leg uit dat we dat niet meer gaan doen en dat het bedtijd is en meneer herhaalde wat ik hierboven al schreef. Hij geeft een boze schreeuw, probeert het dan weer en als het niet leukt geeft hij een hele show weg.
Ik ga dan bewust om het hoekje zitten en wacht tot het klaar is. Deze keer was het met zo'n 5 minuutjes over. Meneer liep uit de keuken en kwam langs de gangdeur. Ah nieuw idee! Meneer wilde nog wel naar de "teetui" (speeltuin). Pardon?! Het is inmiddels 19:10 en je bent allang in pyjama. Geen speeltuin dus. Wederom boos. Daarna vrolijk en gezellig naar bed gebracht. Draakje.
Verder is hij heerlijk aan de klets en is hij steeds iets meer verstaanbaar. Vanmorgen waren we heerlijk in de tuin en elke keer loopt hij even langs de kippenren om "haaaai tippies" of "daaahaaa tipjes" te roepen. Heerlijk! En als we aan de wandel zijn moet hij tegen iedereen die we tegen komen "haaaa-aaai" zeggen of "daaahaa". Nu is aan het einde van onze straat een buurman met de tuin bezig. Reden genoeg om niet naar de speeltuin er tegenover te lopen maar naar de buurman om uitgebreid te gaan staan kijken. En "haaa-aaai" te zeggen. En; als hij de radio hoort even mee te deinen door zijn hoofd heen en weer te bewegen op de muziek. En o wee als één van ons meedoet op zo'n moment. Dan is meneer heel duidelijk: "nee nie die!" Zijn muziek. Zijn beweging. Zijn feestje.
Van de week had hij nog twee nieuwe dingen: hij haalde zijn vuistje naar beneden en zei erg duidelijk "yes!". Waar hij dat nou van geleerd heeft? Zal wel van de opvang komen want wij doen dat nooit... Hoe dan ook; manlief was aan het werk dus ik wilde het natuurlijk even filmen. Toen ik probeerde het op film te pakken, pakte ons vriendje zijn beker, hield deze tegen zijn buik en zei; "Mijn. MIJN. Mijn." Hé weer een nieuw woordje. En duidelijk. 's Avonds herhaalde hij die nog toen ik dacht dat hij klaar was met zijn kwark; ik wilde zijn bordje pakken, hij pakte het, haalde het naar zich toe en zei "Mijn!". Goed. Meneer snapt dus wat het betekent. Nogmaals; kinderopvang?
Het is echt een heerlijk mannetje. Die peuterbuien van een paar minuten kan ik prima hebben. Die van 20 minuten vind ik soms iets minder grappig maar ach het hoort er bij. En dan had ik gisteren een dag op mijn werk waardoor ik weer heel erg duidelijk weet: wij hebben het erg makkelijk/ goed met elkaar. Compleet met draken-buien en ziek-zijn. Fijn om zo weer even te kunnen relativeren.
Inmiddels is ons mannetje het allang weer vergeten en gaat het hartstikke goed. Hij heeft heerlijke peuter-draak-buien waarbij hij bijvoorbeeld van de week om 07:45u besloot dat hij of naar de "teetui" (speeltuin) wilde, of televisie wilde kijken. Mama vond geen van beiden een goed idee. Op dit tijdstip is binnen spelen best even prima. Meneer geeft dan eerst een boze schreeuw en probeert het dan nog eens. Is het antwoord weer "nee" of "we gaan nu even binnen spelen" krijgen we de show: hij krijst het uit, gooit zichzelf op de grond, maait met zijn armen, trekt aan zijn wang/ onderlip, slaat zichzelf op hoofd/ buik/ arm en houdt dit rustig 20 minuten vol. Tot hij door heeft dat hij niet gaat winnen dus. Op dat moment stond hij op, liep naar de piratenboot die we momenteel van de spelotheek in huis hebben en ging zitten spelen waarbij hij elke keer een grapje maakte, mij aan keek en ontzettend moest lachen. Zucht.
Ander voorbeeld; papa had meneer in bad gedaan en ging daarna aan het werk. Meneer kwam in pyjama nog een gezellig beneden en rond 19u gaan we dan normaal naar boven. Nu had meneer bedacht dat hij om 19u druifjes wilde. Druifjes is zijn favoriete snoep/ fruit/ eten momenteel. Ik zeg snoep omdat hij 'echt' snoep niet lekker vindt en de druifjes heerlijk wegsnoept. We zetten ze dus al achterop het aanrecht; uit het zicht. Maar ja, meneer is niet gek en dus ging hij voor het aanrecht gaan wijzen en gaf aan dat hij toch echt druifjes wilde. Ik leg uit dat we dat niet meer gaan doen en dat het bedtijd is en meneer herhaalde wat ik hierboven al schreef. Hij geeft een boze schreeuw, probeert het dan weer en als het niet leukt geeft hij een hele show weg.
Ik ga dan bewust om het hoekje zitten en wacht tot het klaar is. Deze keer was het met zo'n 5 minuutjes over. Meneer liep uit de keuken en kwam langs de gangdeur. Ah nieuw idee! Meneer wilde nog wel naar de "teetui" (speeltuin). Pardon?! Het is inmiddels 19:10 en je bent allang in pyjama. Geen speeltuin dus. Wederom boos. Daarna vrolijk en gezellig naar bed gebracht. Draakje.
Verder is hij heerlijk aan de klets en is hij steeds iets meer verstaanbaar. Vanmorgen waren we heerlijk in de tuin en elke keer loopt hij even langs de kippenren om "haaaai tippies" of "daaahaaa tipjes" te roepen. Heerlijk! En als we aan de wandel zijn moet hij tegen iedereen die we tegen komen "haaaa-aaai" zeggen of "daaahaa". Nu is aan het einde van onze straat een buurman met de tuin bezig. Reden genoeg om niet naar de speeltuin er tegenover te lopen maar naar de buurman om uitgebreid te gaan staan kijken. En "haaa-aaai" te zeggen. En; als hij de radio hoort even mee te deinen door zijn hoofd heen en weer te bewegen op de muziek. En o wee als één van ons meedoet op zo'n moment. Dan is meneer heel duidelijk: "nee nie die!" Zijn muziek. Zijn beweging. Zijn feestje.
Van de week had hij nog twee nieuwe dingen: hij haalde zijn vuistje naar beneden en zei erg duidelijk "yes!". Waar hij dat nou van geleerd heeft? Zal wel van de opvang komen want wij doen dat nooit... Hoe dan ook; manlief was aan het werk dus ik wilde het natuurlijk even filmen. Toen ik probeerde het op film te pakken, pakte ons vriendje zijn beker, hield deze tegen zijn buik en zei; "Mijn. MIJN. Mijn." Hé weer een nieuw woordje. En duidelijk. 's Avonds herhaalde hij die nog toen ik dacht dat hij klaar was met zijn kwark; ik wilde zijn bordje pakken, hij pakte het, haalde het naar zich toe en zei "Mijn!". Goed. Meneer snapt dus wat het betekent. Nogmaals; kinderopvang?
Het is echt een heerlijk mannetje. Die peuterbuien van een paar minuten kan ik prima hebben. Die van 20 minuten vind ik soms iets minder grappig maar ach het hoort er bij. En dan had ik gisteren een dag op mijn werk waardoor ik weer heel erg duidelijk weet: wij hebben het erg makkelijk/ goed met elkaar. Compleet met draken-buien en ziek-zijn. Fijn om zo weer even te kunnen relativeren.
Abonneren op:
Posts (Atom)